"Νομικά ζητήματα από την χρήση του διαδικτύου: η ελευθερία της έκφρασης στα ιστολόγια" [Παναγιώτης Μαντζούφας, Αν. Καθηγητής, Νομική Σχολή ΑΠΘ]

1. Εισαγωγή

Πολλές σημαντικές αλλαγές στη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών οφείλονται στις νέες τεχνολογίες και ιδίως στη πληροφοριακή επανάσταση, που συνίσταται στην γενίκευση της χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών ως μεθόδου επεξεργασίας των πληροφοριών. Οι νέες τεχνολογίες της πληροφορίας, υποκαθιστώντας παραδοσιακές δραστηριότητες, δημιουργούν νέα πεδία επικοινωνίας και ουσιαστικά οδηγούν σε μετασχηματισμό της κοινωνίας2. Αυτό συμβαίνει διότι στις συνθήκες του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού των υπηρεσιών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος η γνώση και η έγκαιρη πληροφόρηση διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικονομική δραστηριότητα. Κάθε λόγος, εικόνα και ήχος μπορεί να μεταγραφεί στη γλώσσα της ψηφιακής τεχνολογίας (δηλαδή να μετατραπεί σε δυαδική μορφή) με αποτέλεσμα να διευρύνεται η δυνατότητα αποθήκευσης, επεξεργασίας, διακίνησης και αναπαραγωγής δεδομένων σε ψηφιακή μορφή3. Η καινοτομία της ψηφιακής τεχνολογία έγκειται στην ικανότητά της να ενσωματώνεται στις εφαρμογές ποικίλων τεχνολογικών κλάδων, κατά τρόπο που να μεταβάλλει ριζικά τα δεδομένα της παραγωγής, αλλά κυρίως της παροχής υπηρεσιών, πολλαπλασιάζοντας την ταχύτητα μετάδοσης δεδομένων και ουσιαστικά καταργώντας τους χρονικούς και χωρικούς περιορισμούς. Η ψηφιακή τεχνολογία δεν πρέπει να ταυτίζεται με το διαδίκτυο, το οποίο παραπέμπει σε ένα σύστημα διανομής πληροφοριών που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει και το αναλογικό σύστημα. Ωστόσο, η ψηφιοποίηση μεταμόρφωσε το σύστημα διανομής σχεδόν όλων των προϊόντων των ΜΜΕ. Το διαδίκτυο δεν θα είχε ποτέ την δυνατότητα να προσφέρει βίντεο, μουσικά έργα και υπηρεσίες ενημέρωσης εάν αυτές οι υπηρεσίες δεν είχαν προηγουμένως μετατραπεί στο δυαδικό κώδικα.

Είnαι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της εφαρμογής της ψηφιακής τεχνολογίας στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ). Εκεί παρατηρείται μια συνεχώς διευρυνόμενη τεχνολογική σύγκλιση -με άξονα την πληροφορική- που οδηγεί στην διασύνδεση υπολογιστών (τεχνολογία της πληροφορικής), του περιεχομένου (δηλαδή τα ΜΜΕ) και των τηλεπικοινωνιών σε ενιαίες τεχνολογικές δομές4 που συνεπιφέρει και μια εταιρική σύγκλιση με την έννοια ότι εταιρίες του ενός κλάδου εξαγοράζουν ή συγχωνεύονται με εταιρίες σε κάποιον άλλον από τους συγκλίνοντες κλάδους.

Στη περίπτωση του διαδικτύου, που εμφανίζεται ως «πλατφόρμα» της σύγκλισης, αποτυπώνονται με τον πλέον ευκρινή τρόπο όλα τα επίπεδα της τεχνολογικής και οικονομικής σύγκλισης: α) σύγκλιση των δικτύων επικοινωνίας, β) σύγκλιση των υπηρεσιών, γ) σύγκλιση των παροχέων υπηρεσιών καθώς παρατηρείται αύξουσα τάση συνένωσης και συνεργασίας μεταξύ των παροχέων υποδομής, πρόσβασης και περιεχομένων.

Το διαδίκτυο είναι το πρότυπο των παραπάνω εφαρμογών5, διότι έχει κατορθώσει να ενώσει σε ένα απέραντο και άκεντρο δίκτυο πληροφοριακών συστημάτων ένα τεράστιο αριθμό δεδομένων, που συνδέονται μεταξύ τους, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στο χρήστη να έχει θεωρητικά πρόσβαση, μέσω των τηλεπικοινωνιών, σε όλες τις πληροφορίες αλλά και να επικοινωνεί με όλους. Το διαδίκτυο είναι συγχρόνως ένας παγκόσμιος πόρος διανομής περιεχομένου, ένας μηχανισμός διασποράς πληροφοριών και ένα μέσο συνεργασίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ ιδιωτών και των υπολογιστών τους, ανεξάρτητα από την γεωγραφική τους θέση. Η τεχνική δυνατότητα της επικοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα χωρίς όρια ως προς τον χώρο και τον χρόνο, η εμβέλεια και το βάθος των αλλαγών που συνεπιφέρουν οι «λεωφόροι των πληροφοριών» στις δομές της διοίκησης, των κοινωνικών σχέσεων, της οικονομίας αλλά και στην παγκόσμια κατανομή της γνώσης, της εργασίας και της οικονομικής εξουσίας οδηγούν στη παγκοσμιοποίηση της κοινωνίας της πληροφορίας.

Επίσης, το διαδίκτυο χαρακτηρίζεται από μια πρωτοφανή ποικιλομορφία περιεχομένου και στο βαθμό που είναι το κατεξοχήν διαδραστικό μέσο, μπορεί να θεωρηθεί ως το λιγότερο επιθετικό και διεισδυτικό ΜΜΕ. Η επέκταση του διαδικτύου βασίζεται σε τρις πυλώνες: στον αριθμό των χρηστών, στον όγκο της παρεχόμενης πληροφορίας και στα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα. Στο πεδίο του κυβερνοχώρου ενώ διατίθενται νέα συνεχώς εξελισσόμενα τεχνικά μέσα, απουσιάζουν στις περισσότερες περιπτώσεις, περιορισμοί στην πρόσβαση, οι δε χρήστες είναι διασπαρμένοι σε ένα παγκοσμιοποιημένο, πλην αποκεντρωμένο περιβάλλον. Σε αυτό το νέο περιβάλλον επικοινωνίας, η διαδικασία ανταλλαγής δεδομένων παράγει νέες πληροφορίες και έτσι το τεχνολογικό φαινόμενο μετατρέπεται σε κοινωνικό και οικονομικό. Μέσω της σύγκλισης των τεχνολογιών της πληροφορικής με αυτές των τηλεπικοινωνιών, στον άυλο κόσμο των δικτύων «μεταφέρονται» διαρκώς κοινωνικές σχέσεις, οικονομικές συναλλαγές και κατά συνέπεια έννομες σχέσεις.

Ειδικά στο πεδίο των ΜΜΕ, η επιρροή του διαδικτύου είναι σημαντική διότι συμβάλει στην σημαντική αύξηση της προσπελασιμότητας του περιεχομένου. Οι μηχανές αναζήτησης και οι υπερσύνδεσμοι μας επιτρέπουν -μέσω της περιήγησης στον παγκόσμιο ιστό- να δημιουργήσουμε μια νέα σύνθεση του υπάρχοντος υλικού εικόνας, ήχου και λόγου, ελκυστικότερη και απείρως ευκολότερη από αυτή που είχαμε συνηθίσει με τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Το διαδίκτυο δεν αλλάζει τους όρους και το κόστος παραγωγής του περιεχομένου των παραδοσιακών ΜΜΕ, αλλά αλλάζει σημαντικά τους όρους προώθησης και διανομής αυτού του περιεχομένου καθιστώντας τη αποτελεσματικότερη και διεισδυτικότερη σε νέες ομάδες κοινού. Επιπλέον οι χρήστες του διαδικτύου, ιδίως μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργούν συνεχώς νέα περιεχόμενα (καθώς λόγω του διαδραστικού χαρακτήρα της επικοινωνίας στο Κυβερνοχώρο κάθε επικοινωνιακή συναλλαγή παράγει νέα πληροφορία), ενώ ευνοείται η δημοσίευση περιεχομένου

που μέχρι σήμερα δεν ήταν δυνατή λόγω κόστους. Ειδικότερα, ως προς την τηλεόραση, το διαδίκτυο σε συνδυασμό με την επέκταση της ψηφιοποίησης, ανοίγει ένα νέο κανάλι διανομής του περιεχομένου της, ενώ τα smartphones (τηλέφωνα με δυνατότητα σύνδεσης στο διαδίκτυο) αποτελούν σαφώς μια πλατφόρμα για την προσπέλαση ακόμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές, η οποία βέβαια δεν θα αξιοποιείται με ένα γραμμικό-προκατασκευασμένο τρόπο, αλλά θα ανταποκρίνεται στις ειδικότερες επιλογές των χρηστών που θα μπορούν να δημιουργήσουν το ατομικό τους μπουκέτο προγραμμάτων.

Παρόλα αυτά, το μεγάλο ερώτημα στο πεδίο των ΜΜΕ για τους εκδότες είναι το πώς θα αποκομίσουν κέρδος από το διαδίκτυο μέσω της διαφήμισης, της πώλησης ειδήσεων και της πώλησης προϊόντων. Η διαφήμιση στο διαδίκτυο αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς, ωστόσο τη μερίδα του λέοντος την αποσπούν οι παγκόσμιες διαδικτυακές πύλες όπως η GOOGLE, η Yahoo, η AOL και λιγότερο οι ιστοσελίδες των εφημερίδων, ενώ η πώληση ειδήσεων αφορά σε πολύ συγκεκριμένες εφημερίδες που παράγουν εξειδικευμένες οικονομικές και επιχειρηματικές πληροφορίες και αναλύσεις (π.χ NYT, FT με συνδρομή), ενώ περιορισμένη παραμένει η πώληση υπηρεσιών που δεν είναι ειδήσεις (σταυρόλεξα ωροσκόπια, συμβουλές υγείας και ομορφιάς). Το «άνοιγμα» λοιπόν του Διαδικτύου σε οικονομικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες διεύρυνε σημαντικά τον αριθμό των συμμετεχόντων και των χρηστών, διαφοροποίησε τις χρήσεις του και τη φύση των περιεχομένων σε αυτό.

2. Η σχέση του δικαίου με τις εφαρμογές του διαδικτύου

Οι εφαρμογές της ψηφιακής τεχνολογίας στον τομέα της πληροφορικής έχουν επηρεάσει σημαντικά τόσο την λειτουργία του δικαίου, όσο και αυτή του σύγχρονου κράτους. Ο κυβερνοχώρος είναι αναμφίβολα ένα νέο πεδίο δημόσιας και ιδιωτικής δραστηριότητας, το οποίο λόγω του παγκόσμιου και αποκεντρωμένου χαρακτήρα του κυριαρχεί στην κοινωνία της πληροφορίας. Εκκινώντας από την θέση ότι στον κυβερνοχώρο αναπτύσσονται έννομες σχέσεις με μοναδικά χαρακτηριστικά, αντιλαμβανόμαστε ότι συχνά τα ζητήματα που τίθενται δεν αφορούν τόσο την εφαρμοσιμότητας των κανόνων, αλλά πρωτίστως την αναζήτηση νέων κανόνων και νέων μηχανισμών ρύθμισης και επιβολής του δικαίου. Επιπλέον και χάριν παραδείγματος, οι κλάδοι των ΜΜΕ διέπονται από διακεκριμένα νομικά καθεστώτα, ενώ αντίθετα το διαδίκτυο προβάλλει ένα συνδυασμό περιεχομένου από όλους τους κλάδους των ΜΜΕ και αντίστοιχα από όλα τα επιμέρους νομικά καθεστώτα. Για παράδειγμα, η νομική αντιμετώπιση μιας μόνο ενδοδικτυακής μεταφοράς μιας πληροφορίας ή συναλλαγής ενδέχεται να διατρέχει τα όρια περισσοτέρων κατηγοριών του δικαίου. Νέες τεχνολογικές εφαρμογές, όπως οι ψηφιακές–ηλεκτρονικές υπογραφές διευρύνουν το πεδίο των «παραδοσιακών» νομικών εννοιών και συγχρόνως διασπούν τα αντίστοιχα «παραδοσιακά» όρια των κατηγοριών του δικαίου. Εξάλλου, όπως διατυπώθηκε παραπάνω, η σύγκλιση, ως τεχνολογικό και οικονομικό φαινόμενο ενοποίησης των τεχνολογιών και των υπηρεσιών της πληροφορικής, των τηλεπικοινωνιών και των μέσων ενημέρωσης, έθεσε ήδη επιτακτικά το ερώτημα της σύγκλισης επιμέρους κλάδων του δικαίου.

Στην κοινωνία της πληροφορίας, το δίκαιο καλείται να ρυθμίσει συμπεριφορές και να αποτρέψει κινδύνους σε ένα χώρο που χαρακτηρίζεται από απουσία ορίων6, έχει άϋλο χαρακτήρα και τα εθνικά νομικά συστήματα αδυνατούν να ασκήσουν έλεγχο, αφού τα φαινόμενα είναι πλανητικής εμβέλειας. Επιπλέον, οι τεχνολογικές εξελίξεις7 είναι τόσο έντονες και ραγδαίες, με αποτέλεσμα οι κανόνες -ανεξαρτήτως εθνικής ή πολυεθνικής προέλευσης8- να χάνουν την ρυθμιστική τους ικανότητα, διότι ξεπερνιούνται από τα τεχνολογικά δεδομένα.. Οι νέες τεχνολογικές εξελίξεις έχουν ως βασική συνέπεια την πρόωρη «γήρανση» των κανόνων που επιδιώκουν τη ρύθμισή τους9.

Για να διατηρήσουν οι ρυθμίσεις την κανονιστική τους επάρκεια, πρέπει αφενός να αναθεωρούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα και αφετέρου, κατά το περιεχόμενο, να προσαρμόζονται στους μεταβαλλόμενους ρυθμούς των τεχνολογικών εφαρμογών. Η πρακτική που διαμορφώνεται στο πλαίσιο της Ε.Ε. είναι αξιοσημείωτη καθώς υπό την πίεση των τεχνολογικών εξελίξεων και των επιπτώσεών τους στην κοινωνικοοικονομική ζωή, παρατηρείται: Α) η συχνή αναθεώρηση των κοινοτικών ρυθμίσεων, καθώς μόλις τρία χρόνια μετά την έκδοση της Οδηγίας 97/66 ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (15.12.1997) περί επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και της προστασίας της ιδιωτικής ζωής στον τηλεπικοινωνιακό τομέα, άρχισε η συζήτηση για την αναθεώρησή της καθώς η Οδηγία αυτή έπρεπε σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «να προσαρμοστεί στις εξελίξεις των αγορών και των τεχνολογιών των υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών....». Β) η θέσπιση μικρών προθεσμιών προσαρμογής. Αντί για τη συνήθη περίοδο των τριών ετών επιβάλλεται στα κράτη μέλη η κατά πολύ συντομότερη περίοδος των δεκαοκτώ μηνών. Η δικαιολογητική βάση παραμένει η ίδια: «η ταχεία προσαρμογή στις ανάγκες μιας ραγδαία μεταλλασσόμενης τεχνολογίας». Γ) η αυτοδέσμευση των κρατών μελών να επανεξετάζουν σε τακτά και σύντομα χρονικά διαστήματα τις ρυθμίσεις υπό το πρίσμα της «νομοθετικής, τεχνικής και οικονομικής εξέλιξης των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας»10.

Η εισαγωγή όμως νέας νομοθεσίας, προσαρμοσμένης στις προδιαγραφές και απαιτήσεις των νέων τεχνολογιών δεν αίρει το πρόβλημα καθώς η αύξουσα και διαρκής ανάγκη των τροποποιήσεων οδηγεί συχνά σε ανασφάλεια δικαίου. Ταυτόχρονα, η εισαγωγή ειδικών κανόνων για τις ενδοδικτυακές επικοινωνίες και συναλλαγές ενδέχεται να οδηγεί σε «σύγκρουση» και «ανταγωνισμό» μεταξύ των κανόνων που εφαρμόζονται στο ίδιο νομικό σύστημα και τούτο να αποτελεί πηγή σύγχυσης. Κατά συνέπεια, η ανασφάλεια ως προς την ισχύ του δικαίου, η απροσδιοριστία ως προς τον εφαρμοστέο κανόνα αλλά, κυρίως, η αδυναμία καταστολής της παραβατικότητας και επιβολής κυρώσεων, υπονομεύει την ίδια την κρατική κυριαρχία ως δυνατότητα εφαρμογής των δικαιικών ρυθμίσεων. Η αδυναμία επιβολής των κανόνων σε συνδυασμό με την αύξηση των κινδύνων για τα έννομα αγαθά οδηγεί με τη σειρά της σε αμφισβήτηση της κυριαρχίας του δικαίου. Στο βαθμό που ο πολίτης δεν απολαμβάνει τη προστασία του κράτους στον «ιδιαίτερο» κόσμο των δικτύων και η δημόσια εξουσία δυσκολεύεται να επιβάλλει στο συγκεκριμένο πεδίο το δημόσιο συμφέρον και να εξασφαλίσει την απόλαυση έννομων αγαθών, τότε διακυβεύεται η ίδια η βάση νομιμοποίησης του Κράτους.
Οι παραβιάσεις στο διαδίκτυο που αφορούν στην ανηλικότητα και την πορνογραφία, στην διάδοση ρατσιστικών αντιλήψεων, στην πνευματική ιδιοκτησία11, στην προστασία του καταναλωτή και κυρίως στα προσωπικά δεδομένα12, είναι ζητήματα στα οποία διαπλέκονται επιμέρους κλάδοι του δικαίου, καθώς και η δημόσια και ιδιωτική ζωή του ατόμου13. Επιπλέον, το οργανωμένο έγκλημα και η τρομοκρατία βρήκε στο διαδίκτυο ένα νέο πεδίο ανάπτυξης παράνομων δραστηριοτήτων.

Τα προβλήματα αυτά παρ’ όλο το σύνθετο χαρακτήρα τους δεν απαλλάσσουν τους κρατικούς φορείς από το καθήκον να ορίσουν τα έννομα αγαθά που απειλούνται και να τα προστατεύσουν. Δεν είναι αποδεκτό σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου οι τεχνολογικές προδιαγραφές ενός μέσου επικοινωνίας να υποκαταστήσουν τις δικαιοκρατικές και αξιακές σταθμίσεις του δημοκρατικά εκλεγμένου νομοθέτη, ο οποίος υποχρεούται να προστατεύει δικαιώματα και έννομα αγαθά. Υπό την έννοια αυτή, η οποιαδήποτε αυτορρυθμιστική πρωτοβουλία, ή η ρύθμιση της συμπεριφοράς στο διαδίκτυο που απορρέει από πρωτόκολλα και κώδικες14 -στην σύνταξη των οποίων κυριαρχούν οι μεγάλες εταιρίες λογισμικού και πρόσβασης- δεν μπορεί παρά να έχει συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τα βασικά έννομα αγαθά που πρέπει να προστατεύει ο νομοθέτης15. Άλλωστε στις ΗΠΑ στην χώρα όπου το Ιnternet γνώρισε ιλιγγιώδη ανάπτυξη, ο νομοθέτης έσπευσε, εγκαίρως, να θεσπίσει κανόνες (Gommunications Decency Act του 1996), περιορίζοντας συχνά το εύρος των ελευθεριών που απολαμβάνουν οι χρήστες του δικτύου, ασχέτως ότι ο νόμος κρίθηκε ως αντισυνταγματικός. Με άλλα λόγια, ότι είναι παράνομο στον υλικό κόσμο, είναι παράνομο και στον ψηφιακό, ανεξαρτήτως των δυσχερειών επιβολής της νομιμότητας. Η στάθμιση των συγκρουόμενων δικαιωμάτων θα γίνει σύμφωνα με τις παραδοσιακές μεθόδους και αρχές που εφαρμόζουν τα εθνικά και διεθνή δικαστήρια, αφού ληφθούν υπόψη οι ιδιαιτερότητες του διαδικτύου.

Ποιες είναι αυτές οι ιδιαιτερότητες: α) Επειδή το διαδίκτυο είναι κατεξοχήν αποκεντρωμένο και παγκοσμιοποιημένο είναι αφενός δύσκολος ο έλεγχός του, είτε από το κράτος, είτε από μεγάλους οικονομικούς παράγοντες και αφετέρου είναι προβληματικός ο επιμερισμός της κάθε είδους ευθύνης σε περίπτωση παραβιάσεων της νομοθεσίας. Ο παραβάτης είναι τόσο δυσδιάκριτος στις διαδικτυακές ενέργειες ή παραλείψεις, που πολλές φορές καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής η ταυτοποίησης του προσώπου του δράστη16. Επιπλέον, δυσχεραίνεται η προσπάθεια των διωκτικών αρχών να αντιμετωπίσουν το έγκλημα στο κυβερνοχώρο, διότι εμπλέκονται πολλές διαφορετικές δικαιοδοσίες με δυσκαθόριστα όρια. β) Η ίδια η δομή του διαδικτύου διευκολύνει την μυστικότητα της επικοινωνίας μέσω της κρυπτογραφίας και την ανώνυμης αποστολής μηνυμάτων, χαρακτηριστικό που ενώ ενισχύει τις δυνατότητες επικοινωνίας, παράλληλα ευνοεί και τις παράνομες δραστηριότητες.

Τα παραπάνω προβλήματα αντιμετωπίζονται από την νομική επιστήμη στις διάφορες χώρες και στους διεθνείς οργανισμούς με τρεις τρόπους17: Η μία τάση αντιμετωπίζει το διαδίκτυο και τις μορφές που έχουν αναπτυχθεί στο εσωτερικό του (ιστολόγια, κοινωνική δικτύωση) ως ριζικά νέες μορφές επικοινωνίας που απαιτούν νέες ρυθμίσεις οι οποίες οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες του μέσου. Τα προβλήματα που ανακύπτουν από την χρήση του διαδικτύου κατά την θέση αυτή, θα πρέπει να επιλυθούν με την χρήση ορισμένων τεχνολογικών μέσων, δημιουργώντας ένα εθιμικό κανονιστικό πλαίσιο που θα αποτελέσει τη βάση για τη δημιουργία ενός ευέλικτου δικαιικού πλαισίου για το διαδίκτυο, την «lex informatica», η οποία θα εναρμονίσει τις παγκόσμιες έννομες τάξεις στον τομέα αυτό18. Η αντίθετη θέση αρνείται ότι η διαφορετικότητα του μέσου δικαιολογεί ειδικό νομικό χειρισμό και ειδική νομοθεσία και θεωρεί ότι τα νομικά ζητήματα του διαδικτύου μπορούν να αντιμετωπισθούν με τις ισχύουσες ρυθμίσεις για τα παλαιά ΜΜΕ, οι οποίες θα εφαρμοστούν αναλογικά. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, τα νομικά προβλήματα που οφείλονται στην εμφάνιση και εξάπλωση του διαδικτύου είναι δυνατόν να επιλυθούν με ήδη γνωστές αρχές του δικαίου, οι οποίες είναι αρκετά ευέλικτες ώστε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα19. Η ενδιάμεση αντίληψη πιστεύει ότι θα πρέπει να εξαντλήσουμε ερμηνευτικά την δυνατότητα υπαγωγής στις ισχύουσες ρυθμίσεις και στο βαθμό που διαπιστωθούν ανυπέρβλητα κενά να προστρέξουμε στην βοήθεια του νομοθέτη. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, επιλέξαμε να ασχοληθούμε, από το μεγάλο αριθμό των νομικών προβλημάτων που σχετίζονται με το διαδίκτυο, με εκείνα που αφορούν στην διαδικτυακή ελευθερία της έκφρασης και πληροφόρησης ιδιαίτερα στο χώρο των ιστολογίων (Blogs)20.

3. Η ελευθερία της έκφρασης στο διαδίκτυο

Η ελευθερία της έκφρασης και διάδοσης των στοχασμών αποτελεί συστατικό στοιχείο της προσωπικότητας που κατοχυρώνεται στο άρθρο 14 παρ. 1 του Σ και στο άρθρο 10 παρ. 1 ΕΣΔΑ. Επίσης στο ενωσιακό δίκαιο, το άρθρο 11 παρ. 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. κατοχυρώνει το δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης, ορίζοντας ότι κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης και διάδοσης στοχασμών, η οποία περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης, την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως συνόρων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να σημειωθεί ότι το Δικαστήριο της Ένωσης (ΔΕΕ) αναγνωρίζει το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ και παραπέμπει στη σχετική νομολογία του Δικαστηρίου του Στρασβούργου (ΕΔΔΑ)21. Η προστασία της ελευθερίας της έκφρασης κατοχυρώνεται και στο άρθρο 19 παρ. 2 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα22, το οποίο προβλέπει ότι ακριβώς και το άρθρο 11 παρ. 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε.

Το άρθρο 14 του Συντάγματος μολονότι αναφέρεται στη γραπτή και δια του τύπου έκφραση κατοχυρώνει οπωσδήποτε και την έκφραση γνώμης μέσω του διαδικτύου. Στην έκφραση περιλαμβάνονται ιδέες, γεγονότα, μηνύματα, ειδήσεις και γενικότερα κάθε άποψη με την οποία το πρόσωπο εκφράζει τα συναισθήματα και τις ιδέες του δηλαδή τόσο πληροφορίες-γεγονότα όσο και αξιολογικές κρίσεις επί αυτών. Επομένως, κάθε είδους μήνυμα που μεταδίδεται στο διαδίκτυο προστατεύεται ως ελευθερία της έκφρασης23. Επιπλέον, η λειτουργία και η αξιοποίηση των ιστολογίων για τη διάδοση απόψεων και ιδεών αποτελεί κατάκτηση της κοινωνίας των πολιτών, αποτελώντας μια εκδήλωση της συμμετοχικής δημοκρατίας24. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να διαμορφώνει ελεύθερα την γνώμη του με λόγο και με εικόνα και να την διαδίδει στο χρόνο και το χώρο επιλογής του στο διαδίκτυο, χωρίς δυσμενείς γι’ αυτόν συνέπειες. Επομένως, ούτε ο πάροχος πρόσβασης, ούτε το κράτος, μπορούν καταρχήν να θέσουν όρους τόσο ως προς τις εξωτερικές συνθήκες, όσο και ως προς το περιεχόμενο της επικοινωνίας25.

Βέβαια το δικαίωμα αυτό δεν περιλαμβάνει την δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο μολονότι το κράτος και με συνταγματική επιταγή (5 Α παρ. 2) έχει υποχρέωση να διευκολύνει με υλικά μέσα την πρόσβαση ώστε να την καταστήσει τεχνολογικά και οικονομικά προσιτή σε όλους (πρωτίστως στο εκπαιδευτικό σύστημα)26. Το κράτος οφείλει –βάσει του κοινωνικού χαρακτήρα του δικαιώματος – να διασφαλίζει την αποτελεσματική και ανεμπόδιστη άσκηση του δικαιώματος καθώς και να λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα για τη πραγμάτωσή του και τη διευκόλυνση της συμμετοχής των πολιτών στην Κοινωνία της πληροφορίας(ΚτΠ). Θετικά μέτρα που θα μπορούσε να λάβει το κράτος είναι για παράδειγμα η υλοποίηση κατάλληλης εκπαιδευτικής πολιτικής, η επιδότηση μειονεκτούντων κοινωνικών ομάδων για την προμήθεια των αναγκαίων τεχνικών μέσων για την πρόσβαση στον κυβερνοχώρο, η σύσταση δημόσιων κέντρων για την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση καθενός στο διαδίκτυο 27.

Η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει την ελευθερία του πληροφορείν και του πληροφορείσθαι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε πληροφορία μπορεί να είναι προσιτή σε όλους, ιδίως όταν αφορά στην ιδιωτική ζωή και τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών, στα επαγγελματικά, φορολογικά, ιατρικά, και δικηγορικά απόρρητα καθώς και σε πεδία της κρατικής δραστηριότητας που συνδέονται με την δημόσια τάξη και ασφάλεια (π.χ εθνική άμυνα)28. Η διείσδυση σε αρχεία με την χρήση απαγορευμένων κωδικών (hacking) δεν συνιστά άσκηση του δικαιώματος του πληροφορείσθαι29 30. Στην εποχή της κατακλυσμιαίας διείσδυσης του Ιnternet, η αύξηση της διαδικτυακής παραβατικότητας είναι κάτι παραπάνω από ραγδαία. Ενδεικτικά, σύμφωνα με στοιχεία της ΒREACH LEVEL INDEX, που αφορούν τις υποκλοπές δεδομένων το 2014, ένας τεράστιος αριθμός(245.919.393) προσωπικά αρχεία υπεκλάπησαν, γεγονός που αντιστοιχεί σε 16 αρχεία το δευτερόλεπτο. Η αύξηση σε σχέση με το 2013, είναι της τάξεως του 375%. Τα 150 εκατομμύρια των δεδομένων που παραβιάσθηκαν αφορούν οικονομικά στοιχεία, ενώ μόλις το 4% των παραβιάσεων αφορούν κρυπτογραφημένα δεδομένα31

Η ελευθερία της έκφρασης ασκείται υπό την επιφύλαξη των γενικών κανόνων που ισχύουν για όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως του μέσου που θα επιλέξουν. Επομένως δεν υπάρχει ελευθερία στο να βρίζεις κάποιον μέσω του διαδικτύου, να προσβάλλεις τα προσωπικά του δεδομένα, να τον εξαπατάς ή να προσβάλεις το δικαίωμα στην πνευματική του ιδιοκτησία33. Όρια στην ελευθερία της έκφρασης θέτουν και οι υπόλοιπες συνταγματικές διατάξεις που προστατεύουν την προσωπικότητα του ατόμου, τον ιδιωτικό του βίο, το απόρρητο των επικοινωνιών, την παιδική ηλικία και τα προσωπικά δεδομένα34.

Ειδικότερα, ως προς τα προσωπικά δεδομένα, υπό αυστηρές προϋποθέσεις που προβλέπει ο ν. 2472/1997 που αφορά στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, κατ’ εξαίρεση, είναι δυνατή η δημοσιογραφική αποκάλυψη ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων δημόσιων προσώπων που συνδέονται με την άσκηση δημόσιου λειτουργήματος35. Συγκεκριμένα, όταν πρόκειται για συλλογή και επεξεργασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων δημοσίων προσώπων το άρθρο 7 παρ. 1 και 2 του Νόμου 3741/2006 (που ενσωματώνει την Οδηγία 2002/58 τροποποιώντας παράλληλα τον Ν. 2472/1997) προβλέπει ότι κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η αποκάλυψη ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων όταν «τα δεδομένα συνδέονται με την άσκηση δημοσίου λειτουργήματος ή τη διαχείριση συμφερόντων τρίτων και πραγματοποιείται αποκλειστικά για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Η άδεια της ΑΠΔΠΧ χορηγείται μόνον εφόσον η επεξεργασία είναι απολύτως αναγκαία για την εξασφάλιση του δικαιώματος πληροφόρησης επί θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος, εφόσον δεν παραβιάζεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο το δικαίωμα προστασίας της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής». Τα ελληνικά δικαστήρια, όπως θα δούμε αναλυτικότερα στην συνέχεια, έχουν θεσπίσει σε σειρά αποφάσεών τους ένα επιπρόσθετο συναφές κριτήριο για την νομιμότητα της επεξεργασίας των προαναφερθέντων δεδομένων δημοσίων προσώπων, εξετάζοντας αν «η επεξεργασία, η οποία έλαβε χώρα ήταν αναγκαία για την ασφάλιση του δικαιώματος πληροφόρησης του κοινού επί θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος, δεδομένου ότι το κοινό δεν θα είχε έλλειμμα πληροφόρησης ή δεν θα προσέθετε κάτι παραπάνω στην πληροφόρησή του, εάν στην εκάστοτε δημοσίευση δεν δημοσιοποιούνταν τα προσωπικά δεδομένα του δημοσίου προσώπου»36.

Επί τη βάση των παραπάνω, η απαγόρευση εισαγωγής πορνογραφικού ή ρατσιστικού υλικού, όπως επίσης και η ποινικοποίηση της διείσδυσης σε αρχεία με εμπιστευτικές πληροφορίες για την εθνική άμυνα αποτελούν θεμιτούς περιορισμούς της ελευθερίας της πληροφόρησης στο διαδίκτυο. Θεμιτοί θεωρούνται και οι περιορισμοί που αφορούν στην παραπλανητική και αθέμιτη διαφήμιση, καθώς και όσοι απορρέουν από τα εγκλήματα κατά της τιμής και όσοι σχετίζονται με την ασφάλεια των τηλεπικοινωνιών.

Τα παραπάνω αφορούν πρωτίστως σε χώρες με δημοκρατικά καθεστώτα και κατοχύρωση των θεμελιωδών ελευθεριών, διότι παγκοσμίως υπάρχουν χώρες που απαγορεύουν εξολοκλήρου την πρόσβαση στο διαδίκτυο (Βόρεια Κορέα), την εξαρτούν από προηγούμενη άδεια, απαγορεύουν συγκεκριμένες ιστοσελίδες, επιβάλλουν λογοκρισία, ελέγχουν τα δημοσιογραφικά site (Κίνα)37 υποχρεώνουν του πάροχους πρόσβασης να κρατούν αρχεία χωρίς δυνατότητα διαγραφής και συχνά κλείνουν τα internet καφέ.

Οι περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης στο διαδίκτυο ποικίλουν από χώρα σε χώρα38. Πολλά κράτη θεωρούν ότι υπέρτατη αξία είναι η ελευθερία της έκφρασης και ότι π.χ ο μισαλλόδοξος λόγος, οι ρατσιστικές απόψεις αλλά και η πορνογραφία39 δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν με τα κατασταλτικά μέσα του ποινικού δικαίου. Τέτοια είναι η περίπτωση των ΗΠΑ40 η οποία έχει εξελιχθεί σε καταφύγιο site φασιστικών ομάδων οι οποίες έτσι διαφεύγουν από την αυστηρή ευρωπαϊκή νομοθεσία41, που σε ορισμένες χώρες απαγορεύει τη ρατσιστική προπαγάνδα όπως η Γερμανία, η Ελλάδα, η Γαλλία (γνωστή είναι η υπόθεση της Yahoo France42).

4. Προστασία της προσωπικότητας και διαδίκτυο στο παράδειγμα των ιστολογίων

Είναι γεγονός ότι το διαδίκτυο αποτελεί εν δυνάμει μια σημαντική πηγή διακινδύνευσης για την

προσωπικότητα, καθώς ο χρήστης του, συχνά καλυπτόμενος από την ανωνυμία, μπορεί να

διασπείρει ειδήσεις που προσβάλλουν την προσωπικότητα τρίτων. Είναι αναμφίβολο ότι όποιος

μεταδίδει μια είδηση, δηλαδή ένα γεγονός της αντικειμενικής πραγματικότητας που αφορά την

κοινωνία, διαχειρίζεται ένα δημόσιο αγαθό. To ΕΔΔΑ επιφυλάσσει για το δικαίωμα του άρθρου

10 της ΕΣΔΑ ένα ευρύ πεδίο διακριτικής ευχέρειας, ενώ το οριοθετεί από το σεβασμό στα

δικαιώματα των άλλων και από το καθήκον της καλόπιστης, βέβαιης και ακριβούς

πληροφόρησης του κοινού και τήρησης της δημοσιογραφικής δεοντολογίας43. Συνεπώς, κάθε

δημοσίευση ειδήσεων θα πρέπει να γίνεται με αίσθημα ευθύνης, προκειμένου να μην

προκαλέσει σύγχυση, πανικό, να μην θίξει αναίτια, και πέραν του μέτρου, υπολήψεις ανθρώπων,

να μην παραβιάσει κρατικά μυστικά.

Στην θεωρία υποστηρίζεται ότι οι προστατευτικές για τον τύπο συνταγματικές διατάξεις

καλύπτουν και το διαδίκτυο44, καθώς το υπάγουν στο περισσότερο φιλελεύθερο καθεστώς του

14 παρ. 2 Σ παρά στην κρατική εποπτεία που αφορά στα υπόλοιπα ραδιοτηλεοπτικά μέσα(άρθρο

15 παρ.2 Σ)45, τουλάχιστον στο βαθμό που το υλικό που μεταδίδεται αφορά σε περιεχόμενο

λόγου46. Με δεδομένο ότι οι ιστοσελίδες, οι ταχυδρομικοί κατάλογοι, τα chat rooms περιέχουν

συνήθως κείμενα που παράγονται με ένα συνδυασμό μηχανικής και ηλεκτρονικής διαδικασίας

και προορίζονται για διάδοση μέσω του διαδικτύου, καθώς και ότι κάθε ανάκληση του υλικού

αυτού από τον χρήστη συνιστά αντίτυπο, γίνεται φανερό ότι το υλικό αυτό που διακινείται μέσω

του διαδικτύου θα μπορούσε να υπαχθεί στην νομική κατηγορία του τύπου, όπως ρητά αναφέρει

και ο ν. 3021/2002 (άρθρο 1 παρ. 1 δ) και οι μεταγενέστεροι νόμοι 3310/2005 και 3414/2005. Η

παραπάνω σκέψη αφορά όχι κάθε μορφής ιστολόγια αλλά εκείνα που έχουν επιχειρηματική

δομή, χαρακτηριστικά και οργάνωση διαδικτυακής εφημερίδας, καθώς για τα ιστολόγια που δεν

παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά, ισχύουν άλλοι κανόνες, όπως θα αναφερθεί παρακάτω.

Έχουμε επομένως τον ηλεκτρονικό τύπο ο οποίος μπορεί να προσλαμβάνει τρις μορφές: είτε

αναπαράγει ηλεκτρονικά αυτούσια την έντυπη έκδοση, είτε προσθέτει στην έντυπη νέα ύλη, είτε

η ηλεκτρονική έκδοση υπάρχει μόνο σε ηλεκτρονική μορφή. Και για τις τρεις αυτές εκδοχές

ισχύουν οι συνταγματικές εγγυήσεις για τον τύπο και για το δημοσιογραφικό επάγγελμα47

δηλαδή η ελευθερία του δημοσιογράφου να επιλέγει και να παρουσιάζει την ύλη του, το

δικαίωμα στην ανωνυμία, το δημοσιογραφικό απόρρητο, η απαγόρευση της λογοκρισίας. Σε

αυτές τις μορφές διαδικτυακών ιστολογίων ενημερωτικού χαρακτήρα θα μπορούν να ισχύουν

αναλογικά και οι νόμοι που αναφέρονται στην αστική και ποινική ευθύνη των υπευθύνων περί

τύπου48 που μπορούν να οδηγήσουν εν δυνάμει και στην κατάσχεση ηλεκτρονικού εντύπου υπό

της προϋποθέσεις του 14 παρ. 3 Σ. και πάντα μετά την κυκλοφορία του υλικού στο διαδίκτυο.

Ωστόσο, τα ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης και προστασίας της προσωπικότητας

παροξύνονται με την αλματώδη ανάπτυξη των ιστολογίων ως ένα νέο πεδίο επικοινωνίας και

ενημέρωσης. Εξάλλου η ελευθερία δημιουργίας ιστολογίου προστατεύεται συνταγματικά βάσει

της διάταξης του άρθρου 5 Α παρ. 2. Σ.. Το δικαίωμα που προστατεύεται βάσει αυτής της

διάταξης συνίσταται στην αξίωση καθενός για ισότιμη και απρόσκοπτη πρόσβαση στην

κοινωνία της πληροφορίας και συνεπώς στη χρήση των υπηρεσιών του Διαδικτύου όπως είναι τα

ιστολόγια49. Η μπλοκόσφαιρα50 αναπτύσσεται με τεράστιους ρυθμούς51 καθώς δίνεται συχνά

στους πολίτες η δυνατότητα στο δημοσιογραφικό πεδίο να μετάσχουν στην παραγωγή ειδήσεων

και να διαμορφώσουν ένα νέο είδος δημοσιογραφίας, ενώ συχνά παράγονται κείμενα με

σημαντικές λογοτεχνικές αρετές που βρίσκουν έτσι ένα δίαυλο δημοσιότητας πέραν από την

κλασσική έντυπη μορφή. Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι τα ιστολόγια είναι μία από τις

υπηρεσίες του συμμετοχικού Διαδικτύου, του Web 2.0, στις οποίες περιλαμβάνονται, μεταξύ

άλλων, και υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης52.

Σήμερα υπάρχουν αρκετές αξιόλογες προσωπικές διαδικτυακές ιστοσελίδες που ανταγωνίζονται

σε επισκεψιμότητα ειδησιογραφικές ιστοσελίδες μεγάλων εφημερίδων53. Σε αυτές δίνεται η

δυνατότητα να εκφραστούν απόψεις που δεν βρίσκουν πρόσβαση στα ευρέως διαδεδομένα

ΜΜΕ54 αν και ακόμα είναι χαμηλή η αξιοπιστία τους ως πηγών ενημέρωσης (πάντα σε μέσους

όρους)55. Ένα νέο στοιχείο που εισφέρουν τα blogs είναι η διαδραστικότητα μέσω των σχολίων

που δημιουργεί μια εναλλακτική πηγή αξιόπιστης ενημέρωσης, αφού οι αρχικές ειδήσεις

εμπλουτίζονται συνεχώς. Η ευρύτητα του φάσματος της ενημέρωσης ελαχιστοποιεί τους

κινδύνους παραπληροφόρησης ή της επιβολής συγκεκριμένων απόψεων καταπολεμώντας έτσι

τα μονοπώλια ενημέρωσης56. Τα blogs ενισχύουν τη συμμετοχική δημοκρατία και ενθαρρύνουν

τη μαζική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο με ό,τι οφέλη μπορεί να συνεπάγεται κάτι τέτοιο.

Να τονιστεί, τέλος, η συμβολή τους, ιδιαίτερα των ανώνυμων blogs, στην κριτική αυταρχικών

καθεστώτων καθώς επίσης και στη διάδοση ειδήσεων υπό δύσκολες κοινωνικές και πολιτικές

συνθήκες57. Είναι σημαντικό ότι σε αρκετά blogs έχουν αποκαλυφθεί πραγματικά σκάνδαλα με

αναρτήσεις, η ανωνυμία των οποίων ενδεχομένως γλύτωσε τους ιδιοκτήτες τους από σοβαρούς

κινδύνους58.

4 i. Προσβολές εννόμων αγαθών στο Διαδίκτυο. Nομική άμυνα θιγομένων από τις

προσβολές στις ενημερωτικές ιστοσελίδες και στα ιστολόγια (blogs).

Ο νομοθέτης έχει θεσπίσει ειδικότερες υποχρεώσεις για τον τύπο. Οι υποχρεώσεις του τύπου

εφαρμόζονται αναλογικά σε κάθε μορφή διαδικτυακής ενημερωτικής ιστοσελίδας ως μέσου

μαζικής επικοινωνίας και ο θιγόμενος από το περιεχόμενο των εν λόγω ιστοσελίδων έχει όλα τα

δικαιώματα που αναγνωρίζονται στο θιγόμενο από επεμβάσεις στον τύπο59: δικαίωμα

απαντήσεως αλλά και τα αμυντικά και αποκαταστατικά μέσα προστασίας που προβλέπει ο

αστική νομοθεσία (άρση προσβολής και παράλειψης στο μέλλον, αποζημίωση κ.λ.π)60. Επίσης

σημαντική είναι και η ποινική προστασία (π.χ για το πορνογραφικό υλικό της παιδοφιλίας που

αφορά στην διευκόλυνση αλλότριας ακολασίας (348 παρ. 1 ΠΚ και ΑΠ 595/96).

Οι δυνατότητες όμως νομικής άμυνας του θιγόμενου μεταβάλλονται όταν πρόκειται για τα

ιστολόγια που δεν έχουν ειδησεογραφικό περιεχόμενο και δεν έχουν ως σκοπό τη διάδοση

πληροφοριών (μαζική ενημέρωση) αλλά τη διάδοση, την ανταλλαγή απόψεων και την έναρξη

συζητήσεων με ποικίλη θεματολογία. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζεται η εφαρμογή των ανάλογων

διατάξεων εφόσον καταστούν γνωστά τα ονόματα των χρηστών που προέβησαν στην προσβολή

της προσωπικότητας τρίτου. Στο βαθμό που είναι δυνατή η ταυτοποίηση των προσώπων που

έθιξαν τρίτο μέσω διαδικτύου, τότε ο θιγόμενος μπορεί να στραφεί εναντίον τους αστικά και

ποινικά61:

Ο θιγόμενος προστατεύεται με αγωγή άρσης της προσβολής , παράλειψής της στο μέλλον και

χρηματικής ικανοποίησης της ηθικής βλάβης (57, 59, 914 επ. ΑΚ). Εφαρμογής τυγχάνουν οι

γενικές διατάξεις και όχι οι διατάξεις περί ευθύνης του τύπου (Ν. 1178.1981)ενώ αρμόδια είναι

τα δικαστήρια της τακτικής διαδικασίας και όχι η ειδική διαδικασία του άρθρου 681 επ. ΚπολΔ.

Η αποκατάστασή του θιγομένου μπορεί να γίνει με καταχώρηση στο ίδιο ιστολόγιο νεότερου

δημοσιεύματος, με το περιεχόμενο που θα διατάσσει το Δικαστήριο και με την αποζημίωση που

θα του επιδικαστεί για την ηθική βλάβη. Επίσης είναι δυνατή η παροχή προσωρινής δικαστικής

προστασίας με τη λήψη των κατάλληλων ασφαλιστικών μέτρων62. Ο θιγόμενος μπορεί να

υποβάλλει έγκληση για προσβολή της τιμής ή όποιου άλλου εννόμου αγαθού (έκφανση της

προσωπικότητας) του προσβάλλεται. Το ζήτημα της ποινικής ευθύνης συγκεκριμένου προσώπου

για προσβολή που έχει διαπραχθεί μέσω ιστολογίου, προσκρούει συχνά στην αδυναμία

εντοπισμού του συντάκτη του δημοσιεύματος λόγω ανωνυμίας του. Αντίθετα ο πάροχος

πρόσβασης δεν ευθύνεται παρά στην περίπτωση που ενεργεί και ως παραγωγός του

περιεχομένου. Εάν πρόκειται για παραβίαση προσωπικών δεδομένων του θιγομένου, τότε ο

τελευταίος μπορεί να ζητήσει και την προστασία της ΑΠΔΠΧ. Αν τα δεδομένα που τον αφορούν

αποκτήθηκαν με παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών του, μπορεί να προσφύγει και

στην ΑΔΑΕ. Οι αρχές αυτές έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν κυρώσεις και να ζητήσουν

επίσης την παύση της ανάρτησης του προσβλητικού περιεχομένου σχολίων, κειμένων ή

εικόνων63.

Eάν τα πρόσωπα που διαχειρίζονται το ιστολόγιο και οι χρήστες των ιστολογίων είναι άγνωστα

πρόσωπα, τότε τίθεται το ζήτημα εάν και πώς ο θιγόμενος μπορεί να λάβει γνώση της

ταυτότητάς τους ενώ επιπλέον τίθεται και το ζήτημα της ευθύνης α) των παρόχων

τηλεπικοινωνιακής σύνδεσης, β) των παρόχων υπηρεσιών αποθήκευσης και φιλοξενίας των

ιστολογίων και γ) των διαδικτυακών πυλών και μηχανών αναζήτησης.

Α) Αναφορικά με τον πάροχο τηλεπικοινωνιακής σύνδεσης, ο φορέας της παροχής της σύνδεσης

δεν μπορεί καταρχήν να έχει ευθύνη για προσβολές που αφορούν στο περιεχόμενο ενός

δημοσιεύματος. Αντίθετα έχει ευθύνη όταν γνωρίζει το παράνομο περιεχόμενο και μπορεί

τεχνικά να εμποδίσει τη πρόσβαση σε αυτό. Για να έχει γνώση όμως πρέπει να του έχει

γνωστοποιηθεί η παραβίαση από τις εμπλεκόμενες Ανεξάρτητες Αρχές ή από τον θιγόμενο. Αν η

παραβίαση συνίσταται στην ανάρτηση πληροφοριών που περιέχουν αθέμιτη επεξεργασία

προσωπικών δεδομένων, τότε σύμφωνα με το άρθρο 13 παρ. 4 Ν. 3471/2006, η ΑΠΔΠΧ μπορεί

να επιβάλλει και στον πάροχο σύνδεσης τις ποινές του άρθρου 21 Ν. 2472/1997. Επίσης, αν η

παραβίαση συνίσταται στην ανάρτηση πληροφοριών που είναι προϊόντα υποκλοπής ( π.χ. το

περιεχόμενο ενός e-mail μεταξύ τρίτων ως προς τον αναρτήσαντα) έχει αρμοδιότητα η ΑΔΑΕ, η

οποία μπορεί να επιβάλλει τις κυρώσεις του άρθρου 11 Ν. 3115/200364.

Β) Σχετικά με την ευθύνη του παρόχου που φιλοξενεί το ιστολόγιο πρέπει να σημειωθούν τα

εξής: για τον πάροχο φιλοξενίας εφαρμόζονται οι ίδιες ρυθμίσεις που εφαρμόζονται και για τον

πάροχο σύνδεσης, γιατί και αυτός δεν μπορεί να ελέγξει το περιεχόμενο των ιστολογίων που

φιλοξενεί και θα ήταν υπέρμετρη η απαίτηση να λαμβάνει γνώση όλων των κειμένων που

αναρτώνται σε ιστολόγια αλλά και να γνωρίζει, χωρίς προηγούμενη γνωστοποίηση του

θιγομένου, ότι συντελείται παραβίαση ή προσβολή των δικαιωμάτων του. Είναι πάντως εύλογο

να απαιτηθεί από αυτόν, εφόσον του γνωστοποιηθεί προηγουμένως κατάλληλα και επαρκώς η

παραβίαση, να αποσύρει τις πληροφορίες ή να καταστήσει αδύνατη τη πρόσβαση σε αυτές65.

Σημαντικό είναι να εξετασθεί το ζήτημα της ευθύνης του παρόχου φιλοξενίας χωρίς

προηγούμενη γνωστοποίηση. Πρέπει να επισημανθεί ότι ο πάροχος συνάπτει μια σύμβαση με τον

ιδιοκτήτη του ιστολογίου, που έχει πολλά στοιχεία μιας σύμβασης προσχώρησης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η GOOGLE. Κάθε ένας που διατηρεί σε αυτήν ιστολόγιο

(φιλοξενούνται χιλιάδες ιστολόγια: blogspot.com & blogger.com) έχει αποδεχτεί προηγουμένως

τους όρους που έχει θέσει η εταιρία. Μεταξύ αυτών είναι και η υποχρέωση αποζημίωσης της

εταιρίας , εφόσον αυτή υποχρεωθεί να καταβάλλει σε οποιονδήποτε, εξαιτίας παράνομης χρήσης

του ιστολογίου από τον διαχειριστή–ιδιοκτήτη αυτού. Επιπλέον, ο ενδιαφερόμενος να αποκτήσει

ιστολόγιο στη GOOGLE, προσχωρεί και στην πολιτική περιεχομένου της GOOGLE που

απαγορεύει να αναρτηθεί συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Από τις συμβάσεις αυτές προκύπτει έστω και έμμεσα ότι ο πάροχος φιλοξενίας (GOOGLE)

μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει καθήκον επιμέλειας για πρόληψη και καταστολή περιεχομένου το

οποίο θεωρείται από την σύμβαση ως μη επιτρεπτό66. Εάν λοιπόν η προσβολή του θιγόμενου

γίνεται με περιεχόμενο που εμπίπτει στο κατά τη σύμβαση απαγορευμένο περιεχόμενο, τότε

μπορεί να υπάρχει άμεση ευθύνη του παρόχου φιλοξενία. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι

το περιεχόμενο της σύμβασης προσχώρησης είναι άμεσα προσιτό στο Διαδίκτυο στον καθένα

άρα και στον τρίτο θιγόμενο, ως πολιτική του παρόχου φιλοξενίας, ο οποίος έχει αυτοδεσμευτεί

σε αυτήν. Πάντως δεν μπορεί να θεμελιωθεί ευθύνη του παρόχου για συκοφαντική ή απλή

δυσφήμηση του θιγομένου πριν τη σχετική γνωστοποίηση. Στη περίπτωση που η σχετική

παραβίαση εμπίπτει στην αρμοδιότητα της ΑΠΔΠΧ ή ενδεχομένως της ΑΔΑΕ, η προσφυγή σε

αυτές μπορεί να είναι αποτελεσματική για τη διακοπή της ανάρτησης και ίσως της αποκάλυψης

της ταυτότητας του κατόχου – διαχειριστή, ώστε να εγερθούν εναντίον του αστικές και ποινικές

αξιώσεις67.

Γ) Όσον αφορά δε στον φορέα αυτόματης αναζήτησης, αυτός πρέπει να αποκλειστεί από την

ευθύνη. Ίσως να τίθεται ζήτημα στην ακραία περίπτωση αναζήτησης με θεματική κατηγορία που

αναφέρεται σε περιεχόμενο απαγορευμένο από την έννομη τάξη, όπως ρατσιστική ή ναζιστική

ταξινόμηση, όπου περιλαμβάνονται σε αυτήν και ιστολόγια ανάλογου περιεχομένου68. Στις

περιπτώσεις αυτές βέβαια είναι δύσκολο να βρεθεί ο προσωπικός σύνδεσμος του θιγόμενου

εκτός αν υπάρχει προσωπική επίθεση. Αυτή η κατηγορία περιπτώσεων θα μπορούσε να

προστατευθεί στην Ευρώπη αλλά είναι πολύ δύσκολη η εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων

τέτοιου τύπου στις Η.Π.Α69.

Ένα από τα στασιαζόμενα ζητήματα λοιπόν είναι το είδος της ευθύνης του παρόχου πρόσβασης

στο διαδίκτυο. Όπως αναλύθηκε παραπάνω, αστική ευθύνη του παρόχου τεκμηριώνεται στο

βαθμό που έχει σχέση με το περιεχόμενο και όχι όταν απλώς παρέχει πρόσβαση και τεχνική

υποστήριξη, οι οποίες συνήθως ολοκληρώνονται με έναν αυτοματοποιημένο τρόπο ενώ δεν

υπάρχει καν τεχνική δυνατότητα αποκλεισμού των χρηστών70. Οι φορείς παροχής υπηρεσιών

πρόσβασης και αποθήκευσης πληροφοριών περιεχομένου δεν υπέχουν γενική υποχρέωση

ελέγχου των πληροφοριών που μεταδίδουν ή αποθηκεύουν και απαλλάσσονται από κάθε

υποχρέωση προληπτικού ελέγχου του περιεχομένου. Διαφορετική είναι όπως είδαμε η

περίπτωση όταν ο πάροχος δηλώνει ότι το προσφερόμενο περιεχόμενο ελέγχεται από τις δικές

του υπηρεσίες, οπότε και υπέχει ευθύνη. Από την στιγμή που ο πάροχος πρόσβασης λάβει

επαρκή γνώση του παράνομου περιεχομένου έχει υποχρέωση να αποσύρει άμεσα τις

πληροφορίες.

Από την άλλη η αντικειμενική αστική ευθύνη του ιδιοκτήτη της ειδησιογραφικής ιστοσελίδας

που έχει την δομή ενός παραδοσιακού ΜΜΕ που φιλοξενεί απόψεις που προσβάλλουν την

προσωπικότητα τρίτου δικαιολογείται με το επιχείρημα ότι το πρόσωπο που εξουσιάζει πηγές

από τις οποίες αποκομίζει όφελος, ευθύνεται για την αποκατάσταση ζημιών που θα προκληθούν

σε τρίτους, ανεξάρτητα αν συντρέχει στο πρόσωπό του πταίσμα για την συγκεκριμένη πράξη

προσβολής. Αυτό μάλιστα ισχύει ειδικότερα για την συκοφαντική δυσφήμιση, καθώς μετά την

τροποποίηση του 2225/1994 από το ν. 315/2003 δεν επιτρέπεται η άρση του απορρήτου για τα

αδικήματα του 361 ΠΚ, επομένως μόνο ο ιδιοκτήτης της ιστοσελίδας είναι το πρόσωπο που οι

διωκτικές αρχές μπορούν να εντοπίσουν σχετικά εύκολα.

Δεν ήταν τέτοια βέβαια η περίπτωση του Blogme.gr όπου κινήθηκε η διαδικασία του

αυτοφώρου για έγκλημα περί τύπου71 κατά ιδιοκτήτη διαδικτυακού καταλόγου που παρέθετε

συνδέσεις με άλλες ιστοσελίδες δηλαδή φιλοξενούσε απλώς την διεύθυνση blogger ο οποίος με

τις απόψεις του έθιξε τρίτο πρόσωπο72. Εδώ, η εφαρμογή των διατάξεων περί τύπου είναι

τουλάχιστον ατυχής καθώς η φιλοξενία δεν συνδέεται με έλεγχο ή γνώση του περιεχομένου του

blogs του οποίου καταγράφεται μόνο η διεύθυνση73. Οι υπερσύνδεσμοι αποτελούν παραπομπές

σε ένα δημοσίευμα και δεν μπορεί να ταυτίζονται με την ίδια την πράξη της δημοσίευσης και σε

κάθε περίπτωση δεν μπορεί να θεμελιώνουν ευθύνη για το περιεχόμενο, δίκην αντικειμενικής

ευθύνης περί τύπου, εκτός αν αυτός που φιλοξενεί τον υπερσύνδεσμο προκύπτει ότι αποδέχεται

ή υποστηρίζει το συγκεκριμένο περιεχόμενο του δημοσιεύματος. Παρόλα αυτά στη

συγκεκριμένη περίπτωση, μηνύθηκε πρόσωπο που ήταν το πλέον προσιτό και όχι ο πραγματικά

υπεύθυνος, ενώ σε άλλη περίπτωση μηνύθηκαν και πρόσωπα που κάνανε φάρσες μέσω του

διαδικτύου(περίπτωση σατυρικού ιστότοπου που αφορούσε στο πρόσωπο του μοναχού

Παϊσιου).

Ένα ακόμη ζήτημα, το οποίο προκύπτει είναι το πότε επιβάλλεται και πότε επιτρέπεται η

διαγραφή σχολίων που φιλοξενούνται σε blog ιδιαίτερα όταν αυτά είναι προσβλητικά για άτομα

που είτε συμμετέχουν στην συζήτηση (ζητώντας ή όχι την διαγραφή των σχολίων), είτε είναι

απόντα74. Μολονότι σε ένα μη δημοσιογραφικό ιστολόγιο δεν είναι πάντα πρακτικά εφικτό να

επιβληθεί στον διαχειριστή του η αφαίρεση σχολίων τρίτων με συκοφαντικό περιεχόμενο75, το

άρθρο 13 του Π.Δ. 131/2003 επιβάλλει την υποχρέωση αφαίρεσης του σχολίου όταν ο

διαχειριστής γνωρίζει το περιεχόμενό του ή έχει λάβει γνώση μετά από ειδοποίηση από τον

θιγόμενο76. Το ενδεχόμενο εξάλλου ο κάτοχος – διαχειριστής να προβαίνει σε «προληπτική»

επιλογή των χρηστών που θα προβούν σε καταχωρήσεις στο blog του καθώς και του

περιεχομένου των σχολίων τους, θα οδηγούσε σε μια μορφή λογοκρισίας, θα αναιρούσε την

ανωτέρω αναφερθείσα κεντρική ουσία των ιστολογίων, ως χώρων ελεύθερης ανάπτυξης ιδεών

και θα τα καταστούσε χώρους ελεγχόμενους αποκλειστικά από τον κάτοχό τους χωρίς τη

δυνατότητα διαδραστικής ανάπτυξης που ενέχει η λειτουργία τους77. Ωστόσο, ακόμα και στην

περίπτωση που με τη χρήση στοιχείων πρόσβασης ο κάτοχος του ιστολογίου δύναται να επιλέξει

ποιοι από τους αναγνώστες επιτρέπεται να ανακοινώνουν τα δικά τους σχόλια στο ιστολόγιό

του, δεν είναι πάντα σε θέση να ελέγξει το αληθές ή όχι των χορηγουμένων πληροφοριών ή

προσωπικών δεδομένων. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση ένας σχολιαστής να μην παραβιάζει

το νόμο αλλά την «πολιτική σχολίων» και την δεοντολογία που έχει δημοσιοποιήσει το ίδιο το

ιστολόγιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δυνατόν να ειδοποιηθεί ο σχολιαστής να αποσύρει το

σχόλιο του και αν δεν το πράξει να το κάνει ο ίδιος ο διαχειριστής78.

6. Προστασία του απόρρητου της επικοινωνίας και ανωνυμία στα ιστολόγια

Είναι σαφές ότι στα ιστολόγια βρίσκουν καταφύγιο αρκετά συχνά κακόβουλα και συκοφαντικά

σχόλια που θίγουν τρίτα πρόσωπα καλυπτόμενα από την ανωνυμία των blogger. Στην Αμερική

ήδη από το 2005 ασχολήθηκε ανώτατο πολιτειακό δικαστήριο με τέτοιο ζήτημα καταλήγοντας

ότι η ανωνυμία συνιστά ισχυρό συνταγματικό δικαίωμα που για να αρθεί, απαιτείται ο

εναγόμενος να αποδείξει ότι ο blogger διαστρέβλωσε πραγματικά γεγονότα και δεν διατύπωσε

απλώς γνώμη79. Να αναφερθεί ότι στην απόφαση του Εφετείου του Μaryland στις Η.Π.Α. την

27η.2.2009, η οποία έκρινε ότι οι διαχειριστές ιστολογίων και φόρουμ δεν υποχρεούνται να

αποκαλύψουν την ταυτότητα των ανωνύμων μελών τους, ακόμα και στην περίπτωση προσβολής

δικαιωμάτων τρίτων80. Ενώ, σε σχετικά πρόσφατη απόφαση του, το ανώτατο δικαστήριο της

Καλιφόρνια, δικαίωσε ιδιοκτήτη ιστοσελίδας που κατηγορούνταν ότι φιλοξενούσε

δυσφημιστικές απόψεις με το επιχείρημα ότι η διαφύλαξη της ελευθερίας της έκφρασης στο

διαδίκτυο πρέπει να ερμηνεύεται διασταλτικά81. Το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. στην

υπόθεση Mcintyre v. Ohio Elections Commission το 1995, διεμήνυσε ότι «η ανωνυμία είναι η

ασπίδα από την τυραννία της πλειοψηφίας». Δύο χρόνια μετά, στην υπόθεση Reno v. ACLU

έκρινε ότι η συνταγματική προστασία της ανωνυμίας περιλαμβάνει και το Διαδίκτυο82. Επίσης,

με την απόφαση κατά την εκδίκαση της υπόθεσης Worman v. Wilkins – Fournier το Δικαστήριο

του Οντάριο «θέτει σημαντικό δεδικασμένο αναφορικά με το ζήτημα της ανωνυμίας στο

Διαδίκτυο». Συγκεκριμένα, έκρινε ότι η ανωνυμία του χρήστη στο Διαδίκτυο δεν αίρεται

αυτομάτως κατά την επίλυση της διαφοράς, ακόμα κι αν τα στοιχεία του είναι διαθέσιμα και

γνωστά83. Η απόφαση έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η ανωνυμία καταργείται μόνον εφόσον το

αίτημα προς τούτο είναι νόμιμο και κατόπιν συνεκτίμησης των πραγματικών περιστατικών, του

δημοσίου συμφέροντος και πάντα υπό τον όρο του σεβασμού των δικαιωμάτων του χρήστη84.

Στον ευρωπαϊκό χώρο ο χρήστης του διαδικτύου όταν επιλέγει την ανωνυμία καλύπτεται τόσο

από την ελευθερία της έκφρασης, όσο και από την προστασία των προσωπικών δεδομένων και

του απόρρητου των επικοινωνιών. Σε επίπεδο κοινοτικής νομολογίας υπάρχουν αρκετές

αποφάσεις σχετικά με το θέμα της ανωνυμίας, οι οποίες τείνουν υπέρ αυτής. Το ΕΔΔΑ στην

υπόθεση Gooewin v. United Kingdom85 , έκρινε ότι αν δεν υπάρχει ισχυρός λόγος δημοσίου

συμφέροντος, τυχόν εντολή αποκάλυψης των πηγών παραβιάζει την εγγύηση της ελεύθερης

έκφρασης που είναι κατοχυρωμένη στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ86. Πρόσφατα, επίσης, το ΕΔΔΑ

στην υπόθεση Editorial Board of Pravoye Delo and Shtekel κατά Ουκρανίας της 5η.5.2011,

έκρινε ότι «το Διαδίκτυο είναι ένα νόμιμο φόρουμ άσκησης της ελευθερίας του ανώνυμου

λόγου»87.Ωστόσο, η ανωνυμία δεν είναι ασυμβίβαστη με την τήρηση των κανόνων

δεοντολογίας, ούτε με το σεβασμό της κείμενης νομοθεσίας.

Ειδικότερα, το δικαίωμα στην ανωνυμία στο διαδίκτυο θα πρέπει να σταθμιστεί με τα

δικαιώματα τρίτων προσώπων. Αξίζει να αναφερθεί εδώ η απόφαση του ΕΔΔΑ στην υπόθεση

K.U. κατά Φιλανδίας88, σύμφωνα με την οποία κρίθηκε ότι το εν λόγω κράτος είχε παραβιάσει

την υποχρέωσή του να προστατεύει το δικαίωμα του ιδιωτικού βίου (άρθρο 8 της ΕΣΔΑ) ενός

παιδιού, καθ’ ότι δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα για τον εντοπισμό των ηλεκτρονικών ιχνών των

δραστών που εν αγνοία του δημοσίευσαν μια ανακοίνωση σεξουαλικής φύσεως σε ιστοσελίδα

γνωριμιών και πιο συγκεκριμένα διότι η ισχύουσα νομοθεσία απαγόρευε την άρση του

απορρήτου των επικοινωνιών για το συγκεκριμένο αδίκημα89.

Στην Ελλάδα, ο εντοπισμός ενός blogger που παραβίασε τη νομοθεσία προϋποθέτει άδεια άρσης

του απόρρητου των επικοινωνιών του, καθώς η ανωνυμία του απορρέει και από την προστασία

των προσωπικών δεδομένων και από το απόρρητο των ανταποκρίσεων, προστασία η οποία

βέβαια υποχωρεί όταν τελείται ποινικά διωκόμενη πράξη που εντάσσεται στα εγκλήματα για τα

οποία επιτρέπεται η άρση του απορρήτου(άρθρο 19 Σ. και οι νόμοι 2225/1994 και 3917/2011)90.

Πράγματι, η δημιουργία και διατήρηση ιστολογίου με την δημοσίευση σχολίων και γνωμών

τρίτων, εμπίπτει στην χρήση υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών91 που προστατεύεται από

το δικαίωμα στο απόρρητο των επικοινωνιών(άρθρο 19 Σ.).

Το απόρρητο δεν καλύπτει μόνο το περιεχόμενο αλλά και τα εξωτερικά στοιχεία της

επικοινωνίας, όπως είναι το όνομα, την διεύθυνση του υπολογιστή, τα στοιχεία του κάθε χρήστη

της σύνδεσης92. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3471/2006 με τον οποίο

ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο η Οδηγία 2002/58 ΕΚ, αναφέρεται ότι «οποιαδήποτε χρήση

των επικοινωνιών που παρέχονται μέσω δημοσίου δικτύου επικοινωνιών και των διαθεσίμων στο

κοινό υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών, καθώς και των συναφών δεδομένων κίνησης και

θέσης, όπως ορίζονται στις διατάξεις του άρθρου 2 του παρόντος νόμου, προστατεύεται το

απόρρητο των επικοινωνιών». Στην έννοια, λοιπόν, του απορρήτου συμπεριλήφθηκαν με την

Οδηγία τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας (κίνησης και θέσης). Είναι λογικό και επόμενο

όσο οι δυνατότητες της τεχνολογίας αυξάνονται, τόσο να αυξάνονται και τα στοιχεία εκείνα της

επικοινωνίας που εντάσσονται στην έννοια του απορρήτου. Επιπλέον, τα εγκλήματα κατά της

τιμής και οι παραβιάσεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας δεν οδηγούν σε άρση του

απορρήτου, σύμφωνα με το ισχύον δίκαιο διότι δεν ανήκουν στα περιγραφόμενα, κατά το νόμο

2225/199493 και το Σύνταγμα, ως «ιδιαίτερα σοβαρά εγκλήματα».

Έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι η επικοινωνία μέσω διαδικτύου δεν καλύπτεται από το απόρρητο

διότι διεξάγεται σε συνθήκες δημοσιότητας και επομένως δεν απαιτείται να εφαρμοστεί ο νόμος

και η προβλεπόμενη διαδικασία περί άρσης του απορρήτου για να εντοπιστεί ο δράστης της

πράξης94. Ειδικά για την περίπτωση των ιστολογίων υποστηρίζεται ότι η δημοσίευση ενός

άρθρου δεν διαφέρει σε τίποτα από την δημοσίευση σε μια εφημερίδα ή την τοιχοκόλλησή του

και συνεπώς, δεν δύναται να υπάρξει συνταγματική προστασία του απορρήτου της

επικοινωνίας95. Η άποψη αυτή συγχέει την δημοσιοποίηση του περιεχομένου ενός κειμένου, το

οποίο είναι άμεσα προσβάσιμο στους πάντες, με το δικαίωμα να διατηρεί ο δημιουργός του

ανώνυμη ή ψευδώνυμη την ταυτότητά του και τον τρόπο με τον οποίο κινείται στο διαδίκτυο.

Αν το δεύτερο δεν διασφαλιζόταν τότε κάθε δημόσιος και ιδιωτικός φορέας θα επιτρεπόταν να

παρακολουθεί κάθε κίνησή μας στο διαδίκτυο, παρά την θέλησή μας και την συνταγματική

διάταξη96. Η εθνική νομοθεσία97 παρέχει ένα επαρκές πλαίσιο προστασίας της ανωνυμίας στο

διαδίκτυο, ενώ δεν επιτρέπει την άρση του απορρήτου για εγκλήματα κατά της τιμής, η οποία

είναι μια συνηθισμένη μορφή παραβατικότητας στο διαδίκτυο98. Η ανωνυμία στο διαδίκτυο

είναι δικαίωμα που απορρέει από την ιδιωτικότητα, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και εν

δυνάμει μπορεί να τεθεί σε σύγκρουση με δικαιώματα τρίτων προσώπων.

Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει υπαρκτό και φλέγον. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν η

υποχρέωση αποκάλυψης της ταυτότητας των διαχειριστών και χρηστών των ιστολογίων συνιστά

υπέρμετρο περιορισμό της συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας της έκφρασης99. Η

άποψη100 που δεν δέχεται κάτι τέτοιο διευκρινίζει, ότι η προκειμένη ρύθμιση περί αποκάλυψης

της ταυτότητας δικαιολογείται από λόγους γενικού συμφέροντος, όπως είναι η προστασία των

δικαιωμάτων των θιγομένων από δυσφημιστικές ή υβριστικές αναρτήσεις ή άλλο παράνομο

περιεχόμενο σε ιστολόγια, λαμβανομένης υπόψη και της νομολογίας του ΕΔΔΑ, στην οποία

έγινε προηγουμένως αναφορά. Η άποψη αυτή προσθέτει, ότι δεν παραβιάζεται ο πυρήνας του

δικαιώματος, εφόσον δεν επηρεάζεται η ελευθερία της έκφρασης. Επιπλέον σημειώνει ότι, δεν

θίγεται ούτε η αρχή της αναλογικότητας, καθ΄ όσον ο επιδιωκόμενος σκοπός δεν μπορεί να

επιτευχθεί με άλλα, ηπιότερα μέσα και διότι για να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του συντάκτη θα

έπρεπε να ακολουθηθεί η διαδικασία της άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών.

Μια πρώτη μορφή προστασίας των θιγόμενων τρίτων θα μπορούσε να αποτελέσει η υποχρέωση

των ιστολογίων με ενημερωτικό χαρακτήρα, κατ’ αντιστοιχία, της υποχρέωσης των εντύπων

(όπως στις εφημερίδες και στα περιοδικά), να αναγράφουν τους αστικώς υπεύθυνους των

δημοσιογραφικών ιστολόγιων101. Αυτή η υποχρέωση θα ήταν συμβατή με την προστασία της

ελευθερίας της έκφρασης στο βαθμό που θα αφορούσε τον διαχειριστή του ιστολογίου και όχι

κάθε συντάκτη σχολίου, ή περιστασιακό χρήστη που αναρτά σχόλια καθώς είναι εύλογο ο

διαχειριστής να φέρει ευθύνη για το πάσης φύσεως περιεχόμενο που φιλοξενεί (Π.Δ 131/2003

άρθρο 13)102. Εξάλλου, η υποχρεωτική αναγραφή των στοιχείων του χρήστη φαντάζει αδύνατη,

καθώς οι περισσότερες εταιρίες παροχής υπηρεσιών (στις οποίες φιλοξενούνται τα ιστολόγια)

εδράζουν στις Η.Π.Α., όπου, όπως είδαμε παραπάνω, η νομοθεσία καλύπτει τα προσωπικά

στοιχεία των διαχειριστών ακόμα και σε περιπτώσεις συκοφαντικής δυσφήμησης.

Ως άλλη πιθανή λύση έχει προταθεί η νομοθετική ένταξη στην κατηγορία των ιδιαιτέρως

σοβαρών εγκλημάτων, της κατ’ επανάληψη και κατ’ επάγγελμα τελούμενη συκοφαντική

δυσφήμιση εναντίον του ίδιου προσώπου103. Επιπλέον, η ΑΠΔΠΧ σε περίπτωση παράνομης

διαδικτυακής ανάρτησης προσωπικών δεδομένων έχει την αρμοδιότητα να αναζητήσει και να

ανακοινώσει στοιχεία της ταυτότητας του υπαιτίου104 χωρίς να δεσμεύεται από απόρρητα.

Μάλιστα έχει κριθεί από το ΔΕΚ105 ότι η ανάρτηση προσωπικών δεδομένων σε ιστοσελίδα του

διαδικτύου, καθώς και η αναπαραγωγή της σε άλλα μέσα, που είναι δημοσίως προσβάσιμη

συνιστά αυτοματοποιημένη επεξεργασία και εμπίπτει στην αρμοδιότητα των ανεξάρτητων

αρχών για τα προσωπικά δεδομένα. Η ενεργοποίηση της αρχής μπορεί να γίνει, είτε

αυτεπαγγέλτως, είτε μετά από καταγγελία του θιγόμενου.

Στην πραγματικότητα, απόλυτη ανωνυμία από τεχνική άποψη στο διαδίκτυο δεν υφίσταται στο

βαθμό που οι πάροχοι υπηρεσιών φιλοξενίας και αποθήκευσης οφείλουν να καταγράφουν και να

διατηρούν τα δεδομένα επικοινωνίας του κάθε χρήστη. Από την άλλη, είναι πιθανό ακόμα και η

άρση της ανωνυμίας να μην φτάσει στον πραγματικό δράστη μιας παράνομης συμπεριφοράς στο

βαθμό που αυτός έχει χρησιμοποιήσει υπολογιστή άλλου προσώπου. Τέλος, με τη ραγδαία

εξέλιξη της τεχνολογίας, αναπτύσσονται συνεχώς τεχνικές ανωνυμοποίησης, ώστε να

καθίσταται πρακτικά αδύνατη η υποχρεωτική επωνυμοποίηση.

6. Εφαρμογή των διατάξεων περί τύπου στα ιστολόγια;

Επιπλέον αμφισβητούμενο παραμένει και ένα επιπλέον ζήτημα: αν μπορούν να υπαχθούν στις

προστατευτικές διατάξεις του τύπου, αλλά και στις αντίστοιχες υποχρεώσεις, μορφές δημόσιας

διαδικτυακής επικοινωνίας οι οποίες δεν αποτελούν ηλεκτρονικά παραρτήματα των έντυπων

ΜΜΕ. Η ελληνική νομολογία σε μια πρώτη ενασχόλησή της με το θέμα106 είχε αποφανθεί ότι οι

διατάξεις περί αστικής ευθύνης του τύπου εφαρμόζονται αναλογικά και στην περίπτωση

ηλεκτρονικών ιστοσελίδων που λειτουργούν ως διεθνή μέσα διαδικτυακής διακίνησης

πληροφοριών, διότι υπάρχει νομοθετικό κενό107. Στην διεθνή συζήτηση υπάρχουν απόψεις που

θεωρούν ότι τα ιστολόγια είναι ένα είδος ηλεκτρονικού τύπου, διότι παράγονται με ηλεκτρονική

διαδικασία και οι χρήστες μπορούν με προσιτό τρόπο να ανακαλέσουν το περιεχόμενό τους

(θεωρία του εικονικού αντιτύπου)108.

Πρόβλημα υπάρχει επίσης όταν διαδίδεται μια πληροφορία σε blog που αφορά στην ιδιωτική και

οικογενειακή ζωή ενός προσώπου, χωρίς την συγκατάθεσή του και χωρίς το πρόσωπο αυτό να

αποτελεί πρόσωπο της δημοσιότητας εκ της ιδιότητά του109 ή λόγω περιστάσεων. Νεότερη

νομολογία110 στο πεδίο των ιστολογίων διαφωτίζει τα επίμαχα θέματα και καταλήγει στο ότι τα

ιστολόγια, (ανεξαρτήτως αν έχουν σε αυτό πρόσβαση οι πάντες) εφόσον δεν έχουν αποκλειστικά

ειδησεογραφικό περιεχόμενο -ακόμα και αν περιέχονται σε αυτά ειδήσεις- και δεν αποβλέπουν

στην μαζική ενημέρωση του κοινού, και εφόσον δεν έχουν ιεραρχική οργάνωση και σχέση

εξάρτησης μεταξύ ιδιοκτήτη-διαχειριστή και σχολιαστών που αναπτύσσεται στις κλασικές

εφημερίδες, δεν αποτελούν ηλεκτρονικό τύπο και δεν εφαρμόζονται επί αυτών οι διατάξεις περί

τύπου διότι δεν υπάρχει η βάση της έστω και αναλογικής εφαρμογής. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν

υπάρχει αντικειμενική ευθύνη του κατόχου-διαχειριστή για υβριστικά και συκοφαντικά σχόλια

που θα διατυπώσουν οι αναγνώστες-σχολιαστές του ιστολογίου, διότι δεν μπορεί να ελέγξει αν

τα στοιχεία τους είναι αληθινά και μπορεί να επέμβει μόνο κατασταλτικά111. Υπό αυτή τη

λογική, τα ελληνικά δικαστήρια έχουν κρίνει ότι «έγκλημα δια του τύπου δεν συντελείται στην

περίπτωση των ιστολογίων»112. Στις περιπτώσεις αυτές θα εφαρμοστούν οι γενικές διατάξεις περί

προστασίας της προσωπικότητας που εκδικάζονται κατά την τακτική διαδικασία και όχι η ειδική

διαδικασία περί τύπου. Από τα παραπάνω γίνεται δεκτό ότι η ανομοιογενής κατηγορία των

ιστολογίων113 δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ενιαία νομικά κριτήρια, διότι ορισμένα

προσωπικά ιστολόγια μπορεί να εξελιχθούν σε πανίσχυρα μέσα επιρροής στο ειδησεογραφικό

πεδίο (π.χ η Huffigton Post), οπότε θα κρίνεται απαραίτητη η εφαρμογή των διατάξεων περί

τύπου114.

Στη γερμανική επιστήμη γίνεται δεκτό ότι η συνταγματική προστασία του τύπου εκτείνεται μόνο

στο διαδικτυακό περιεχόμενο που αναπαραγάγει έντυπες εκδόσεις και δεν αφορά περιεχόμενο

που διαδίδεται μόνο στο Διαδίκτυο115. Αντιθέτως, στις Η.ΠΑ. η νομολογία έχει υπαγάγει τα

ιστολόγια στη συνταγματική προστασία και τα προνόμια του τύπου116.

Άραγε απαιτείται ειδική αυστηρότερη νομοθεσία για τα blog ή αρκούν οι ισχύουσες διατάξεις.

Για το θέμα με αφορμή την υπόθεση του press-gr117, η ΕΣΗΕΑ τοποθετήθηκε αρνητικά,

ισχυριζόμενη ότι μια αυστηρότερη νομοθεσία θα περιορίσει την ελευθερία της έκφρασης, ενώ

προτιμότερη είναι η αυτοδέσμευση και η τήρηση κανόνων δεοντολογίας. Αντίθετα η Ένωση

Συντακτών Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων είχε τοποθετηθεί θεωρώντας ότι η ανωνυμία

των ιστολογίων ανοίγει πεδίο για ανυπόστατες και συκοφαντικές επιθέσεις κατά ατόμων που

σπιλώνονται χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Είναι συχνές οι φήμες στον ημερήσιο τύπο ότι

ετοιμάζεται κανονιστικό πλαίσιο για τα blogs. Ανάμεσα στις φερόμενες ως ρυθμίσεις118

περιλαμβάνονται και όσες δίνουν απάντηση στα παραπάνω ζητήματα: α) Οι διαχειριστές των

blogs ενημερωτικού χαρακτήρα θα έχουν την ευθύνη να αναγράφουν στην κεντρική ιστοσελίδα

τους τον κατά νόμο υπεύθυνο του blog. Εδώ εισάγεται η έννοια του ενημερωτικού blog που

υπάρχει και στον ν. 3592/2007 για τα ΜΜΕ (άρθρο 5 παρ.5). Η ρύθμιση αυτή επαναλαμβάνει

την αντίστοιχη του ν. 1178/1981 (άρθρο 3) που αφορά στον τύπο οι διατάξεις του οποίου

εφαρμόζονται αναλογικά και στο διαδίκτυο. β) Διευκολύνεται η πρόσβαση των διωκτικών

αρχών στα ηλεκτρονικά ίχνη ώστε να αποκαλύπτεται με πιο γρήγορες διαδικασίες ο υπεύθυνος

μιας συκοφαντικής ή εκβιαστικής δημοσίευσης. Ωστόσο στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε να

γίνει το πρόχειρο σχόλιο ότι το διαδίκτυο και η συμμετοχή στην κοινωνία της πληροφορίας

αποτελεί δραστηριότητα που καλύπτεται από το απόρρητο της επικοινωνίας (άρθρο 5 Α παρ. 2

Σ που παραπέμπει στο 19 Σ). Επομένως για να διευκολυνθεί η δράση των διωκτικών αρχών

προϋποτίθεται η άρση του απορρήτου (από τις δικαστικές αρχές) που κατά το Σύνταγμα αφορά

μόνο σε ιδιαίτερα σοβαρά κακουργήματα (άρθρο 19 Σ) τα οποία ορίζονται στην κοινή

νομοθεσία(άρθρο 4 του ν. 2225/1994). Σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η συκοφαντική δυσφήμηση

καθώς θα θεωρούνταν προβληματικής συνταγματικότητας η ένταξη ενός πλημμελήματος στα

εγκλήματα που δικαιολογούν την άρση των συνταγματικών εγγυήσεων του απορρήτου, όπως

είδαμε παραπάνω σε σχέση με τις προτάσεις που διατυπώθηκαν για την άρση του απορρήτου.

Τέλος προτείνεται να θεσπιστεί αρμοδιότητα παρέμβασης του ΕΣΡ όταν το δημοσιευμένο υλικό

εμπίπτει στην δικαιοδοσία του. Εδώ το πράγμα περιπλέκεται διότι αφορά σε εκπομπές radiocast

και webcast για τις οποίες δεν θα απαιτείται άδεια από το ΕΣΡ και θα υπάγονται στην

αρμοδιότητα της ΕΕΤΤ.

Επίλογος

Από τη στιγμή που το άτομο αποφασίζει -στο πλαίσιο του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού- την

έκθεσή του στην πεδίο του διαδικτύου, συναποφασίζει και τη διάθεση των εισφερομένων στο

διαδίκτυο στοιχείων της προσωπικότητάς του στην κοινή χρήση. Ανάλογα με τον τρόπο

συμμετοχής του στις ηλεκτρονικές επαφές και διασυνδέσεις αποδέχεται και την ηλεκτρονική

δημοσιότητα πραγμάτων και στοιχείων, που αποτελούν πνευματικά του δημιουργήματα ή

εκδηλώσεις της προσωπικότητάς του119.

Σε κάθε περίπτωση είναι προφανές ότι το διαδίκτυο αντανακλά αλλά και διαμορφώνει την

κοινωνική πραγματικότητα. Η χρήση του προϋποθέτει συνεχή εκπαίδευση ενώ η οποιαδήποτε

νομοθετική πρωτοβουλία εκδηλωθεί θα πρέπει να σέβεται την ιδιαιτερότητα της διαδικτυακής

επικοινωνίας καθώς και το συνταγματικό πλαίσιο που κατοχυρώνει την ελευθερία της έκφρασης

και το απόρρητο της επικοινωνίας. Είναι σαφές ότι ο έλεγχος (κρατικός ή ιδιωτικός) επί του

περιεχομένου του διακινούμενου υλικού, δεν ταιριάζει στα χαρακτηριστικά του μέσου και

οδηγεί αναπόφευκτα στην παραβίαση δικαιωμάτων των χρηστών. Η μόνη αποδεκτή κρατική

παρέμβαση θα πρέπει αφενός να αφορά στην υλική ενίσχυση της ισότιμης συμμετοχής στην

κοινωνία της πληροφορίας και αφετέρου να επιδιώκει την πάταξη του ηλεκτρονικού

εγκλήματος.

Με δεδομένες τις καταχρήσεις του Διαδικτύου αλλά και τις επικίνδυνες παρενέργειές του πρέπει

να τονίζεται διαρκώς η ανάγκη προστασίας του ατόμου-χρήστη. Η προστασία αυτή είναι

δυνατή, όπως προσπαθήσαμε να τεκμηριώσουμε και με δικαιϊκά μέσα (διεθνή και εθνικά) που

θα διασφαλίζουν αφενός την ελευθερία χρήσης του Διαδικτύου και αφετέρου θα αποτρέπουν την

κατάχρησή της.

________________________________________________________

1 Η συγκεκριμένη μελέτη αποτελεί διευρυμένη μορφή με νέες θεματικές και νομολογία, παλαιότερης μελέτης μου με τίτλο «Ελευθερία της έκφρασης και διαδίκτυο». Με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω για την βοήθειά

τους στην νέα μορφή του κειμένου το συνάδελφο Ι. Ιγγλεζάκη αναπληρωτή καθηγητή Νομικής στο ΑΠΘ, καθώς και τις νεότερες συναδέλφους Ε.Αναστασιάδου Δ.Ν ΑΠΘ και Π. Μανούδη, Δικηγόρο.

2 Βλ. Y.Poullet, Basic Concept of Data Protection and new information technologies, στον τόμο νομοθετικά προβλήματα της προστασίας προσωπικών πληροφοριών, 1992, σ. 325 επ.

3 Βλ. την Πράσινη βίβλο της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, για την σύγκλιση των τεχνολογικών τομέων των Τηλεπικοινωνιών, των Μέσων Ενημέρωσης και της Πληροφορικής, COM (97) 632, 3-12-1997 και

γενικότερα για την σύγκλιση βλ. ενδεικτικά K.Grewlich, Covernance in Cyberspace, Access and Public Interest in Global Communications, Gluwer Law International, 1999, σ. 19 επ.

4 Η τεχνολογική σύγκλιση επέφερε σύμπτωση πολλών κλάδων δικαίου στο ίδιο ρυθμιστικό πεδίο βλ. Π. Ζέρη, Κρατική ρύθμιση και αυτορρύθμιση των υπερλεωφόρων των πληροφοριών, ΤοΣ, 1999, σ. 418 επ., Α.Τάκη,

Κοινωνία της πληροφορίας και Σύνταγμα, ΝοΒ, 2002, σ. 28 επ.

5 Για μία από τις πρώτες συστηματικές προσπάθειες να εξετασθούν οι νομικοί κανόνες που διέπουν το διαδίκτυο στη χώρα μας, βλ.. Ι. Καράκωστα, Δίκαιο και Internet-Νομικά ζητήματα του διαδικτύου, Αντ. Σάκκουλας, 2003, σ. 2 επ. και γενικότερα, εντελώς ενδεικτικά από την διεθνή βιβλιογραφία, J. Reidenberg, Governing Networks and Rule-Making in Cyberspace, 45 Emory Law Journal 911, 1996, στον δικτυακό τόπο

reideberg.homme.sprynet.com/Publications.html.,

6 Η ύπαρξη σαφών χρονικών και χωρικών ορίων είναι βασικές συνισταμένες της νομικής ρύθμισης, οι οποίες απουσιάζουν στον κυβερνοχώρο. Για τα συναφή προβλήματα σε επιμέρους κλάδους του δικαίου βλ. ενδεικτικά, Α.Γραμματικάκη-Αλεξίου, Internet και ιδιωτικό διεθνές δίκαιο-Συμβατικές και αδικοπρακτικές ενοχές στον κυβερνοχώρο, Αρμ. 1998, σ. 409 επ., Ι.Αγγελή, Διαδίκτυο και ποινικό δίκαιο, ΠοινΧρ., 2000 σ. 675 επ.

7 Βλ. Μ.Δερτούζου, Η ανολοκλήρωτη επανάσταση, Νέα Σύνορα-Α.Λιβάνης, 2001.

8 Βλ. Α.Γιόκαρη, Το διεθνές νομικό καθεστώς των Ραδιοτηλεπικοινωνιών-Δορυφορικής τηλεόρασης, Αντ.Σάκκουλα, 1996.

9 J. Frowein, Reform durch Meinungsfreiheit, AöR 105 (1980), σ.169.

10 Για μια συνολική αντιμετώπιση του πληροφορικής τεχνολογίας σε σχέση με τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς και το δίκαιο, σε Λ.Μήτρου, Το δίκαιο στην κοινωνία της πληροφορίας, Σάκκουλα, 2002, σ. 27-30.

11 Βλ. Ν.Ρόκα, Σύγχρονη τεχνολογία και εμπορικό δίκαιο στον τόμο, Η εφαρμογή της σύγχρονης τεχνολογίας στο εμπορικό δίκαιο, Αντ.Σάκκουλας, 1998, σ. 24 επ.

12 Βλ. σχετ. Ι. Ιγγλεζάκη, Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, εκδ. Σάκκουλα 2004, σελ. 1 επ.

13 Η συνθετότητα του φαινομένου φαίνεται στις εναλλακτικές νομικές στρατηγικές που έχουν προταθεί για την ρύθμιση του διαδικτύου, όπως είναι η αυτορρύθμιση (ως εναλλακτική λύση στον νόμο) και οι τεχνολογικές

λύσεις ως υποκατάσταση των νομικών ρυθμίσεων. Για τα σχετικά θέματα βλ. Λ.Μήτρου, (Αυτορ)ρύθμιση στον Κυβερνοχώρο; στον τόμο (Διευθ.Σειρ. Γ.Παπαδημητρίου), Αυτορρύθμιση, Σάκκουλας, 2005, σ. 75 επ. Για μια

ολοκληρωμένη προσέγγιση των σχετικών νομικών ζητημάτων βλ. Ι. Ιγγλεζάκη, Το δίκαιο της πληροφορικής, εκδ. Σάκκουλα 2008.

14 Βλ. V.Mayer- Schonberger, Informationsrecht fur die ιnformationsgesellschaft, SLZ, 2001, σ. 386 επ.

15 Βλ. τις μελέτες Γ.Τασόπουλου, Αυτορρύθμιση: προοπτικές της κοινωνίας των πολιτών και αξίες του κράτους δικαίου, και Ι. Καμτσίδου, Αυτορρύθμιση και συνταγματικές αρχές στο πεδίο της δημόσιας επικοινωνίας, στον τόμο Αυτορρύθμιση, ό.π, σ. 23 επ. και 35 επ. αντίστοιχα.

16 Βλ. Βrenner, Toward a Criminal Law for Cyberspace: Distributed security, Boston University Journal of Science & Technology Law, Vol. 10, No. 1,3 επ.

17 Έλσα Δεληγιάννη, Δίκαιο και επικοινωνία στα ιστολόγια (Blogs) και στα Νέα Μέσα, Νομική Bιβλιοθήκη, 2012, σ. 75 επ.

18 Βλ Reidenberg, Lex Informatica:Τhe formulation of information policy rules through technology, Texas Law Review, Vol. 76, No.3, 1998, 553

19 Επί της απόψεως αυτής, βλ. Sommer, Against Cyberlaw, 15 Berkley Technology Journal, 2000, 147 – http://scholarship.law.berkley.edu/btlj/vol15/iss3/6

20 Βλ. Φ.Παναγοπούλου-Κουτνατζή, Περί της ελευθερίας των ιστολογίων(Blogs), 2010

21 ΔΕΕ υποθ. C-274/1999, Bernard Connolly v. Commission, απόφαση της 6ης Μαρτίου 2001, παρ.39

22 Κυρώθηκε από την Ελλάδα με τον Νόμο 2462/1997.

23 Η ελευθερία της έκφρασης που κατοχυρώνεται στο άρθρο 10 παρ. 1 της ΕΣΔΑ και στο άρθρο 11 παρ. 1 του ΧΘΔ της ΕΕ καλύπτει και την έκφραση γνώμης και στο διαδίκτυο. Βλ. Ι.Ιγγλεζάκη, Ελευθερία της έκφρασης και

ανωνυμία στο διαδίκτυο: το παράδειγμα των ιστολογίων, ΔιΜΕΕ, 3/2011, σ. 317 επ.

24 Βλ. M. Fagan, Comment, The Federal Election Commission and individual Internet sites after Shays and Meehan v. FEC, 12 B.U. J. SCI. & TECH. L. 159, 160 (2006).

25 Βλ. Ι.Καράκωστα, Το δίκαιο των ΜΜΕ, Αντ.Σάκκουλας, 2012 (τρίτη έκδοση), σ. 490 επ.

26 Βλ. Ιγγλεζάκη/Χατζόπουλου, Η κοινωνία της πληροφορίας ως συνταγματικά προστατευόμενο αγαθό, ΕφΔΔΔ 2011, σελ. 125 επ., Α.Τάκη, Κοινωνία της πληροφορίας και Σύνταγμα…,ό.π, σ. 28 επ.

27 Βλ. Α. Παπακωνσταντινου, Το συνταγματικό δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας, ΕΔΔΔ 2/2006 , σελ. 235

28 Περιορισμούς για την προστασία άλλων εννόμων αγαθών και δικαιωμάτων αναγνωρίζει και το άρθρο 10 παρ. 2 της ΕΣΔΑ όπως και το άρθρο 52 παρ. 1 του ΧΘΔ της ΕΕ, υπό τις προϋποθέσεις της προηγούμενης πρόβλεψης σε νόμο, της επιδίωξης θεμιτού σκοπού και της τήρησης της αρχής της αναλογικότητας.

29 Σύμφωνα με στοιχεία του FBI εννέα στις δέκα μεγάλες εταιρίες και κυβερνητικές υπηρεσίες έχουν υποστεί επιθέσεις από ηλεκτρονικούς εισβολείς (hacker).

30 Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ ανακήρυξε τον κυβερνοχώρο ως το «πέμπτο πεδίο» στρατιωτικών επιχειρήσεων της χώρας του, μαζί με τη γη, τη θάλασσα, τον αέρα και το διάστημα. Εκτιμάται ότι τα συστήματα υπολογιστών που διαθέτει το αμερικανικό Πεντάγωνο γίνονται αντικείμενο παρεμβάσεων 250.000 φορές την ώρα και 6 εκατομμύρια φορές καθημερινά από hackers απ’ όλον τον κόσμο που προσπαθούν να βρουν τρόπο να

εισχωρήσουν σε αυτά.

31 Οι πληροφορίες αντλούνται από το περιοδικό Βημαgazino, τεύχος 22.11.2015 σελ. 10.

32 Σύμφωνα με το Interstate Technology & Regulatory Council (ITRC), αναφορικά με τις παραβιάσεις δεδομένων στις Η.Π.Α., αυτές αφορούν κυρίως δεδομένα ιατρικής περίθαλψης, επιχειρήσεων και κυβερνητικών/στρατιωτικών οργανισμών.

33 Ειδικά για τις παραβιάσεις δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, να σημειωθεί ότι πλέον η ατομικότητα και η ιδιαιτερότητα των έργων λόγου και τέχνης δεν αποτελεί το επίκεντρο της ασφάλειας στη λειτουργία του

διαδικτύου καθώς στο ψηφιακό περιβάλλον αίρεται, εκ των πραγμάτων, η - πρωταρχικής σημασίας για την εφαρμογή του δικαίου – διάκριση ανάμεσα σε πρωτότυπο και αντίγραφο. Η ανεξέλεγκτη ψηφιακή παραγωγή,

επεξεργασία και μετάδοση των έργων απειλούν το τεκμήριο γνησιότητας, την εξουσία πατρότητας και ακεραιότητας του δημιουργού και καθιστούν δυνατή την μαζική προσβολή έργων πνευματικής δημιουργίας, Βλ.

Λ Μήτρου, Το Δίκαιο στην Κοινωνία της Πληροφορίας Ι, ό.π, σελ. 16.

34 Βλ. Γ.Κική, Η ελευθερία των οπτικοακουστικών μέσων (υπό το πρίσμα της συνταγματικής αναθεώρησης του

2001), Σάκκουλας, 2003, σ. 44-45, 52-55.

35 Βλ. Ι. Ιγγλεζάκη, Προστασία προσωπικών δεδομένων κατά την επεξεργασία που αφορά δεδομένα δημοσίων προσώπων από τον Τύπο. Παρατηρήσεις στην ΑΠ 1394/2012, ΕπισκΕΔ 2013, σελ. 320-323.

36 ΠολΠρΘες 21063/2014 , Αρμ. 2015/429 , καθώς και ενδεικτικά ΠολΠρΡοδοπ 46/2002, ΠολΠρΒερ. 25/2014.

37 Ειδικότερα, αναφορικά με την κατάσταση στη Κίνα, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι αυτή βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με τις μεγάλες εταιρίες παρόχους πρόσβασης στο πεδίο των πληροφοριών και του διαδικτύου.

Από την μια μεριά η κινεζική κυβέρνηση εμμένει στην απόφασή της να ασκεί λογοκρισία στο Internet, αλλά από την άλλη η Google απειλεί ότι θα αποχωρήσει από την Κίνα, ζητώντας πλήρη ελευθερία στη χρήση του

Διαδικτύου, στην μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Κίνα υπάρχουν περίπου 360 εκατομμύρια χρήστες του Internet, περισσότεροι από κάθε άλλη χώρα, και ο λόγος που ξέσπασε η διαμάχη είναι οι επιθέσεις hacker που σημειώθηκαν στην υπηρεσία Gmail του Google, κυρίως σε λογαριασμούς ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ακτιβιστών που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι επιθέσεις αυτές πιστεύεται ότι πραγματοποιήθηκαν από κινέζικες υπηρεσίες και εμμέσως ενοχοποιούν την κινεζική κυβέρνηση. Το μερίδιο της Google στην κινεζική αγορά, που είναι μία από τις ελάχιστες στον κόσμο όπου η αμερικανική εταιρεία δεν έχει την πρωτοκαθεδρία, υπολογίζεται στο 35% για το τελευταίο τρίμηνο του 2009. Αναλυτές θεωρούν την ανακοίνωση της αποχώρησης της ως μια κίνηση στρατηγικής πριν από την έναρξη διαπραγματεύσεων με την

κινεζική κυβέρνηση για την κατάργηση της λογοκρισίας στο κινεζικό Internet. Η Κίνα επενδύει πάρα πολλά χρήματα στο πρόγραμμα Golden Shield, που σκοπό έχει την παρακολούθηση των επικοινωνιών και των

δεδομένων των χρηστών του Internet στη χώρα, με την χρήση ειδικών φίλτρων, και είναι αξιοσημείωτο ότι τη μερίδα του λέοντος στις διαδικτυακές αναζητήσεις των Κινέζων χρηστών κατέχει η κινεζική μηχανή

αναζήτησης Baidu. «Το Google δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο οι ξένες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Κίνα οφείλουν να προσαρμόζονται στους νόμους της χώρας», δήλωσε εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας.

38 Ενδεικτικά, αναφέρουμε, το ζήτημα της νομιμότητας των απολύσεων εργαζομένων, εξαιτίας των αναρτήσεων τους στο Facebook, όπου καθίσταται σαφής η διαφορά του επιπέδου προστασίας της ελευθερίας του λόγου ανάμεσα στις Η.Π.Α. και στη Γαλλία. Παράνομη έκρινε δικαστήριο στις ΗΠΑ την απόλυση μιας γυναίκας λόγω τού ότι έγραψε στο Facebook επικριτικά σχόλια για τον εργοδότη της. «Οι εργαζόμενοι προστατεύονται από τον νόμο όταν συζητούν για τις συνθήκες εργασίας τους και το Facebook αποτελεί αναμφίβολα έναν χώρο ανοικτής συζήτησης», σχολίασε ένας εκπρόσωπος της επιτροπής. Αντίθετη γνώμη είχε όμως ένα γαλλικό εργατικό δικαστήριο που έκρινε βάσιμη την απόλυση δύο εργαζομένων που είχαν κακολογήσει την προϊσταμένη τους στο Facebook, καθώς δεν έγινε αποδεκτό το ότι οι ανταλλαγές μηνυμάτων μεταξύ των δύο υπαλλήλων στον τοίχο τους στο Facebook έχουν χαρακτήρα ιδιωτικής αλληλογραφίας, αφού την ιστοσελίδα του υπαλλήλου στο Facebook μπορούσαν να δουν και τρίτα πρόσωπα, που είναι άσχετα με την επιχείρηση, με αποτέλεσμα να βλάπτεται η δημόσια εικόνα της.

Υπάρχουν βέβαια πολλά κράτη που όχι μόνο έχουν αποφασίσει να επενδύσουν σ’ έναν ενδεχόμενο Κυβερνοπόλεμο αλλά και να αποκτήσουν πρόσβαση στις επικοινωνίες των πολιτών τους. Για παράδειγμα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν έρθει σε αντιπαράθεση με την καναδική εταιρεία Research in motion, που κατασκευάζει τα προηγμένα κινητά τηλέφωνα BlackBerry, για να μην αποθηκεύονται τα στοιχεία επικοινωνίας των πολιτών τους σε server στον Καναδά. Η Ινδία σκοπεύει να ζητήσει από το Google και το Skype να εγκαταστήσουν servers στο έδαφός της ώστε να μπορεί να παρακολουθεί την κίνηση στο Gmail και το ιντερνετικό τηλεφωνικό σύστημα, κάτι που αναμένεται να γίνει και σ’ άλλες χώρες. Στην Τουρκία έχει απαγορευθεί, κατά καιρούς, η πρόσβαση στο YouTube, ενώ η τεχνολογικά προηγμένη Ρωσία κατασκεύασε ένα τεράστιο σύστημα με την ονομασία SORM-2, στο οποίο αποθηκεύονται όλα τα μηνύματα και οι διαδικτυακές κινήσεις που διαπερνούν το ρωσικό έδαφος.

39 Χαρακτηριστική είναι η στάση του Ανώτατου Δικαστηρίου(Supreme Court) των ΗΠΑ, που έχει ερμηνεύσει στενά την έννοια της πορνογραφίας, ώστε για την απαγόρευσή της να απαιτείται από το σύνολο της, υπό κρίση,

υπόθεσης να μην προκύπτει καμία σοβαρή λογοτεχνική, πολιτική, καλλιτεχνική ή επιστημονική σημασία Βλ. Supreme Court, Miller v. California, 413 U.S. 15, 24 (1973).

40 Είναι πολύ σημαντική για τους περιορισμούς της έκφρασης στο διαδίκτυο η απόφαση ορόσημο του Ανωτάτου δικαστηρίου των ΗΠΑ, Reno v. ACLU( 27/6/1997) δημοσιευμένη στο δικτυακό τόπο του Supreme Court- στην οποία τονίζεται ότι η ιδιαιτερότητα του διαδικτύου επιβάλλει να αίρονται οι τυχόν περιορισμοί της έκφρασης που επιβάλλονται στην τηλεόραση. Επομένως η απαγόρευση της μετάδοσης άσεμνων ή αισχρών μηνυμάτων που επέβαλλε, και με την απειλή ποινικών κυρώσεων, η Communication Decency Act(πράξη του Clinton που θεσπίστηκε το Φεβρουάριο του 1996), παραβιάζει καταφανώς την ελευθερία της έκφρασης που κατοχυρώνεται στην πρώτη Τροπολογία του Αμερικάνικου Συντάγματος. Το δικαστήριο κατέληξε ότι η κρατική ρύθμιση του

περιεχομένου του λόγου είναι πιθανότερο να περιορίσει την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών στο διαδίκτυο παρά να την ενθαρρύνει. Βλ. S.Bernstein, Beyond the Communication Decency Act: Constitunional Lessons of the

internet, Polity Analysis, 1996, σε www.cato.org.

41 Στην Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα εγκλήματα στον Κυβερνοχώρο, πρέπει να προστεθεί και το πρόσθετο Πρωτόκολλο του 2003 το οποίο έχει υπογράψει η χώρα μας.( βλ. www.elawyer Φεβρουάριος του 2008) και το οποίο προωθεί την ποινικοποίηση του ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου καθώς και ο πρόσφατος νόμος 4285/2014.

42 Τα γαλλικά δικαστήρια στην περίπτωση ιστοσελίδων με ρατσιστικό και αντισημιτικό περιεχόμενο που επιπλέον πωλούσαν και ρατσιστικά σύμβολα, καταδίκασαν τον πάροχο πρόσβασης διότι δεν εμπόδισε την πρόσβαση σε

περιεχόμενο αντίθετο προς την έννομη τάξη της χώρας όπου διαμένουν οι χρήστες του διαδικτύου, θέτοντας ως προϋπόθεση την προηγούμενη δήλωση της γεωγραφικής του προέλευσης. Το Αμερικάνικο Ομοσπονδιακό

δικαστήριο αρνήθηκε να εφαρμόσει τη γαλλική απόφαση διευκρινίζοντας ότι το φιλτράρισμα ενός διαδικτυακού τόπου ισοδυναμεί με ρύθμιση του περιεχομένου που αντίκειται στην πρώτη τροποποίηση του Αμερικάνικου

Συντάγματος που κατοχυρώνει την ελευθερία της έκφρασης. Στην πράξη η Υahoo μετά την νομική της νίκη αφαίρεσε οικειοθελώς τις συγκεκριμένες ιστοσελίδες. Βλ. Η.Καστανά, Το internet και η προστασία της ιδιωτικής

ζωής και της ελευθερίας της έκφρασης: σε αναζήτηση έξυπνων λύσεων, στον τόμο , Νέες τεχνολογίες και συνταγματικά δικαιώματα, Σάκκουλας, 2004, σ. 29 επ. ίδίως 40-42.

43 Βλ. ΕΔΔΑ, Mahmudov και Agazade κατά Aζερμπαϊτζάν, Νο. 35877/04, 18 Δεκέμβρη 2008 , MGN Ltd κατά Ηνωμένου Βασιλείου, Νο. 39401/04 18 Ιανουαρίου 2011, όπως επίσης Mosley κατά Ηνωμένου Βασιλείου, Νο.

48009/08, 10 Μαίου 2011. Στο πλαίσιο αυτό ορθά παρατηρεί το ΕΔΔΑ ότι πρέπει να γίνεται διάκριση μεταξύ της δημοσιογραφικής παρουσίασης γεγονότων δημοσίου ενδιαφέροντος και της διατύπωσης άκομψων ισχυρισμών για τη προσωπικότητα ενός προσώπου. Επίσης, για τη διάκριση μεταξύ πληροφοριών που αφορούν το «δημόσιο συμφέρον» και πληροφοριών με «δημόσιο ενδιαφέρον». Διάκριση που διατύπωσε η Βαρώνη Hale στην υπόθεση Jameel κατά Wall Street Journal, 2006 UKHL 44 2007 1. A.C. 359 (147)

44 Βλ. σχετ. Ι. Ιγγλεζάκη, Το δίκαιο του Ηλεκτρονικού εμπορίου (Επιτομή), εκδ. Σάκκουλα 2009, σελ. 230 επ.

45 Ο άμεσος κρατικός έλεγχος των ραδιοτηλεοπτικών μέσων καθιερώνεται, μεταξύ άλλων, προκειμένου να διασφαλιστούν η αντικειμενική πληροφόρηση, η ποιοτική στάθμη των εκπομπών και η προστασία της

ανηλικότητας σύμφωνα με το Σύνταγμα(15 παρ.2 ) δεδομένου ότι υπό συνθήκες ψηφιακής μετάδοσης υπάρχει η τεχνική δυνατότητα πρόσβασης μεγάλου αριθμού χρηστών στις συχνότητες. Αντίθετα, η ίδια η δομή του

διαδικτύου δεν θέτει ζήτημα ισότητα ως προς την πρόσβαση στο μέσο(ελεύθερη πρόσβαση από όλους με σχετικά χαμηλό κόστος) αφαιρώντας έτσι τα ερείσματα του κρατικού ελέγχου ως προς τον πεπερασμένο αριθμό των διαθέσιμων συχνοτήτων. Επιπλέον η μεγάλη δύναμη επιρροής των παραδοσιακών μέσων και οι μονοπωλιακές

τάσεις που εμφανίζουν στην ιδιοκτησία τους είναι φαινόμενα που δεν είναι συμβατά με την ανοιχτή αρχιτεκτονική του διαδικτύου και την αμφίδρομη επικοινωνία, χαρακτηριστικά που εγγυώνται την πολυφωνία

στον Κυβερνοχώρο.

46 Βλ. Κ.Χρυσόγονος, Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, 2002, σ. 283-287, Ι.Καράκωστα, Δίκαιο και internet, Αντ.Σάκκουλας, 2003, σ. 38-39.

47 Βλ. την απόφαση ΑΠΔΠΧ 8/2010 για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.

48 Βλ. ΕφΔυτΜακ 44/2001, Αρμ 2002, σ. 1202

49 Τ. Βιδάλη, Νέα δικαιώματα στο Σύνταγμα: ένας απολογισμός, στον τόμο: Δ.Θ. Τσάτσος/Ε. Βενιζέλος/Ξ. Κοντιάδης , Το νέο Σύνταγμα, Πρακτικά Συνεδρίου για το αναθεωρημένο Σύνταγμα του 1975/1986/2001, Αντ. Σάκκουλας, Αθήνα-Κομοτηνή 2001, σελ. 78.

50 S. Woan, The Blogosphere: Past, Present and the Future. Preserving the Unfettered Development of Alternative Journalism, California Western Law Review, Vol.44, 2008, σελ. 101 επ.. Βλ. το ιστολόγιο huffington Post , το

οποίο ιδρύθηκε το 2005 από την Arianna Huffington και βρίσκει μεγάλη απήχηση στις Η.Π.Α και έχει διαδοθεί και σε πολλές άλλες χώρες μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.

51 Δεν υπάρχει επίσημη καταμέτρηση αλλά θεωρείται ότι ξεπερνάνε τα 100 εκατομμύρια διεθνώς και τις μερικές χιλιάδες μόνο στην Ελλάδα, ενώ το 2004 ήταν μόνο δέκα.

52 Ι. Ιγγλεζάκης, Εισαγωγικά για τις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης. Προστασία προσωπικών δεδομένων στις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης , Συνήγορος τ.84/2011, 74

53 Είναι χαρακτηριστική η ιστοσελίδα Ohmy η οποία έχει πάνω από 700.000 επισκέψεις ημερησίως, γράφεται από πολίτες που συνεισφέρουν ειδήσεις, τις οποίες επιμελείται στην συνέχεια μια μικρή ομάδα δημοσιογράφων.

54 Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση ενός ιστολόγου στην Αμερική ο οποίος αποκάλυψε ότι ένας τύπος κλειδαριάς της εταιρίας Kryptonite ανοίγει με το απλό καπάκι του στιλού big. Η πληροφορία διαδόθηκε ευρέως με αποτέλεσμα η εταιρία να αποσύρει άμεσα τον προβληματικό μηχανισμό.

55 Υπάρχουν ήδη υπηρεσίες διαδικτύου που συγκεντρώνουν ειδήσεις ενθαρρύνοντας παράλληλα τις κοινότητες των χρηστών να ψηφίζουν on line τα προτεινόμενα κείμενα, εκτοπίζοντας ενδεχομένως από την λίστα, όσα

στερούνται δημοτικότητας.

56 Α. Δημητρόπουλος, Η επίδραση της σύγχρονης τεχνολογίας στα συνταγματικά δικαιώματα, ΕΔΔΔ 2/2004, σελ. 231.

57 Στη δράση των ιστολογίων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η παραίτηση του προέδρου Estrada στις Φιλιππίνες το 2001, η παραίτηση του ρεπουμπλικανού γερουσιαστή Τrent Lott για ρατσιστικά σχόλια. Λεπτομέρειες για τη δράση των blogs σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο: Αστέρης Μασούρας, «Νομικό πλαίσιο, ηθική και δεοντολογία στα blogs και τη δημοσιογραφία πολιτών», διπλωματικη εργασία για το ΤΗΜΜΥ Α.Π.Θ., Ιούνιος 2007.

58 Κ. Κουρουπής, Νομικά Ζητήματα στο Διαδίκτυο: Σκέψεις περί  ανωνυμίας στο Διαδίκτυο, Δικογραφία 2012, σελ. 7.

59 Βλ. EφΑθ 8962/2006, ΕλλΔνη 48, 1518 : «οι περί τύπου διατάξεις μπορούν να εφαρμοστούν αναλογικά και επί προσβολών της προσωπικότητας, οι οποίες συντελούνται στο διαδίκτυο μέσω των ηλεκτρονικών ιστοσελίδων, δηλαδή με την διαδικτυακή μορφή των ήδη υπαρχόντων μέσων ενημέρωσης, ήτοι των ιστοσελίδων των εφημερίδων,

των περιοδικών , των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, που λειτουργούν και προορίζονται ως μέσο διακίνησης πληρφοροριών. »

60 Βλ. Ι.Καράκωστα, Δίκαιο των ΜΜΕ, ό.π, σ. 499 επ.

61 Βλ. Κ.Κατερινόπουλος, Η άμυνα των θιγομένων από πληροφορίες που αναμεταδίδονται/αναρτώνται αυτόματα στα ιστολόγια, ΔιΜΕΕ 4/2008, 487 επ.

62 Βλ. Κ.Κατερινόπουλος , ο.π. σελ. 487

63 Βλ. Κ.Κατερινόπουλος , ο.π. σελ. 487

64 Βλ. Κ. Κατερινόπουλος , ο.π. σελ. 488

65 Βλ. Κ. Κατερινόπουλος , ο.π. σελ. 488

66 Βλ. Κ. Κατερινόπουλος , ο.π. σελ. 489

67 Βλ. Κ. Κατερινόπουλος , ο.π. σελ. 489

68 Με μια απόφαση που αποτελεί σταθμό για την σύντομη νομική ιστορία του Internet, τρία ανώτερα στελέχη του Google καταδικάστηκαν από ιταλικό δικαστήριο για παραβίαση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων. Ήταν η πρώτη φορά που η πανίσχυρη μηχανή αναζήτησης θεωρήθηκε υπεύθυνη για το περιεχόμενο των ιστοσελίδων που φιλοξενεί. Το θέμα αφορούσε στην προβολή ενός video όπου εμφανίζονταν κάποιοι ανήλικοι να ασκούν λεκτική και σωματική βία σε συμμαθητή τους που υποφέρει από σύνδρομο Down. Το video αυτό αναρτήθηκε το 2006 σε ιστοσελίδα του Google και θεωρήθηκε από τα πιο «διασκεδαστικά» του είδους αν και διαγράφηκε μερικές εβδομάδες αργότερα. Οι επικριτές αυτής της δικαστικής απόφασης ισχυρίζονται ότι αυτή αποτελεί σοβαρή απειλή για το Διαδίκτυο και ότι η βασική αρχή της ελευθερίας στο Διαδίκτυο είναι ζωτικής σημασίας για τις δημοκρατίες. Το ευρύτερο θέμα είναι ποιος είναι σε θέση να ελέγξει και να λογοκρίνει αυτόν τον τεράστιο όγκο

των πληροφοριών, των κειμένων, των φωτογραφιών και των πάσης φύσεως videos που αναρτώνται κατά χιλιάδες ή και κατά εκατομμύρια καθημερινά σε χιλιάδες sites του Internet και όπου η θέση των υπευθύνων Web

masters φαίνεται να είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη.

69 Βλ. απόφαση UEJF & Licra V. Yahoo! No. 00/05308/2000 του Δικαστηρίου του Παρισιού, την εκτέλεση της οποίας αρνήθηκε το Αμερικανικό Δικαστήριο. Αυτό διότι κρίθηκε ότι η προστασία της έκφρασης είναι απόλυτη με βάση την Πρώτη Τροποποίηση. Άλλο το ζήτημα ότι η Yahoo στην συνέχεια συμμορφώθηκε οικειοθελώς και

απέσυρε τη σελίδα.

70 Έτσι ορίζει το άρθρο 11 του ΠΔ 131/2000 το οποίο ενσωματώνει την Οδηγία 31/2000 στο ελληνικό δίκαιο βλ. Σ.Τάσσης, Διαδίκτυο και ελευθερία έκφρασης-το πρόβλημα των blog, ΔiMEE, 4/2006, σ. 519

71 Παρότι προβλέπεται, σπάνια κινείται η διαδικασία του αυτοφώρου για εγκλήματα δια του τύπου καθώς υπάρχουν πάντα εύλογες αμφιβολίες για την βασιμότητα τέλεσης του εγκλήματος. Βλ. Ε.Δεληγιάννη, ό.π, σ. 162 επ.

72 Βλ. ΜονΠρ,μ.Αθ. 4042/2010 ΔιΜΕΕ 2/2011, σ. 195 επ. 20

73 Σύμφωνα με το άρθρο 11 του ΠΔ 131/2003 δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, εφόσον ο φορέας: δεν αποτελεί αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών, δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες. Επίσης ως φορέα παροχής που φιλοξενεί ιστοσελίδα που περιέχει παράνομο υλικό δεν έχει ευθύνη, εφόσον δεν γνωρίζει πραγματικά ότι πρόκειται για παράνομη δραστηριότητα και μόλις αντιληφθεί ή του γνωστοποιηθεί η παρανομία σπεύσει να εμποδίσει την πρόσβαση στην ιστοσελίδα ή κατεβάσει το επίμαχο υλικό(άρθρο 13). Με άλλα λόγια οι φορείς παροχής υπηρεσιών φιλοξενίας διαδικτυακών ιστοσελίδων δεν έχουν γενική υποχρέωση ελέγχου του υλικού που μεταδίδουν ή αποθηκεύουν(άρθρο 14). Ωστόσο πολλές εταιρίες  προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν την δικιά τους ευθύνη διατυπώνουν όρους χρήσης τους οποίους οφείλει να τηρεί ο χρήστης των υπηρεσιών

φιλοξενίας, οι οποίοι έχουν ως αποτέλεσμα να διαγράφεται το υλικό μετά από καταγγελία χωρίς να αίρεται η ανωνυμία του ιστολόγου.

74 Το ΕΔΔΑ έχει ασχοληθεί με την περίπτωση ευρέως διαδεδομένης ιστοσελίδας ειδησιογραφικού ομίλου(ΕΔΔΑ Delfi AS κατά Εσθονίας 16/6/2015, ΔιΜΕΕ 2013, σ. 560 επ.) για το οποίο έκρινε κατά πλειοψηφία ότι έχει ευθύνη για την δημοσίευση σχολίων που περιέχουν μισαλλόδοξο λόγο, καθώς επιτρέπει τα σχόλια, έχει οικονομικά οφέλη από τις διαφημίσεις που δημοσιεύονται δίπλα στα σχόλια και έχει εγκαταστήσει φίλτρο για τον εντοπισμό και την διαγραφή προσβλητικών λέξεων. Κατά τούτο δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα απλός φορέας παροχής υπηρεσιών διαδικτύου με τεχνικό χαρακτήρα, αλλά ένας ενεργός φορέας που έχει γνώση του αναρτημένου περιεχομένου.

75 Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση δυσφημιστικού -κατά τον αιτούντα το ασφαλιστικό μέτρο- περιεχομένου που αποτέλεσε λήμμα της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia, όπου όμως συνιστά πάγια τακτική της κοινότητας των εθελοντών της Wikipedia να επαναφέρουν περιεχόμενο το οποίο άλλος συντάκτης της εγκυκλοπαίδειας ξαναγκάστηκε νομικά να το αφαιρέσει. Βλ. ΜΠρΑθ 9118/2014 (διαδικασία ασφαλιστικών

μέτρων), ΔιΜΕΕ 2/2015, σ. 236 επ.

76 Βλ. Παναγοπούλου-Κουτνατζή, ό.π, σ. 21 επ. ΜονΠρΑθ (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων). 11339/2012, ΔιΜΕΕ 2013, σ. 268 επ.

77 ΠολΠροΘεσ 25552/2010 , ΔιΜΕΕ 2010/515.

78 Βλ. Ε.Δεληγιάννη, ό.π, σ. 158-159.

79 Βλ. www.elawyer. gr (είδηση δημοσιευμένη τον Οκτώβριος του 2005) καθώς και σε Ε.Δεληγιάννη ό,π, σ. 218-219.

80 Βλ. http:// mdcourts.gov/opinions/coa/2009/63a08.pdf

81 Βλ. Σ.Τάσση, ό.π, σ. 521.

82 Βλ. Γ. Κτιστάκη , άρθρο του «Η ανωνυμία στο Διαδίκτυο» δημοσιευμένο «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 15.8.2011.

83 Βλ. Κ. Κουρουπής, ο.π. σελ. 10.

84 Άρθρο δημοσιευμένο στο νομικό δίκτυο «lawnet.gr» με τίτλο «Δικαστική απόφαση στο Οντάριο για την ανωνυμία στο Διαδίκτυο», ημερομηνία δημοσίευσης 16.6.2010.

85 EΔΔΑ, Goodwin v. United Kingdom, υπόθεση 17488/90, 27.3.1996.

86 Κ. Κουρουπής, ο.π. σελ. 10.

87 Στο ίδιο πνεύμα της απόφασης του ΕΔΔΑ κινούνται και οι αποφάσεις του ίδιου Δικαστηρίου : Nordisk Film & TV A/S v. Danemark της 8ης.12.2005, Voskuil c. Pays Bas της 22ης.11.2007, Financial Times Ltd et autres c. Royame – Uni, Sanoma Utiqevers B.V. c. Pays Bas της 14ης.9.2010.

88 ΕΔΔΑ, απόφαση της 2ης.12.2008.

89 Ι. Ιγγλεζάκης, Ελευθερία έκφρασης και ανωνυμία στο Διαδίκτυο: το παράδειγμα των ιστολογίων, ΔιΜΕΕ τ.3/2011, σελ. 323.

90 Ο ν. 3917/2006 ορίζει την διαδικασία διατήρησης των δεδομένων των χρηστών προκειμένου να διακριβωθεί η διάπραξη ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων με την διαδικασία που προβλέπεται στο ν. 2225/1994.

91 Βλ. ν. 3471/2006

92 Βλ. Ν.Παπαδόπουλου, Προστασία του απόρρητου της επικοινωνίας, Νομική Βιβλιοθήκη, 2008, σ. 172 επ.

93 Βλ. και ΠΔ 47/2005 που εξειδικεύει το νόμο και περιγράφει την διαδικασία άρσης του απορρήτου

94 Βλ. Γ.Σανιδά, Έκταση του απόρρητου των επιστολών και της επικοινωνίας (άρθρο 19 του Συντάγματος). Δικαιοδοσία των δικαστικών αρχών και σχέση αυτών προς τις ανεξάρτητες αρχές, ΔιΜΕΕ 2010, σ. 358 επ. καθώς και ΓνωμΕισΑΠ ΔιΜΕΕ 9/2009 σ. 389 επ. Η υιοθέτηση αυτής της άποψης οδηγεί στο παράδοξο να μπορούν οι εισαγγελείς με ένα απλό αίτημά τους να αίρουν το απόρρητο όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της τιμής, ενώ να τηρούνται οι αυστηρότερες προϋποθέσεις του ν. 2225/1994 (άρση του απορρήτου να επιτρέπεται μόνο με διάταξη Εισαγγελέα ή Βούλευμα Συμβουλίου) όταν διερευνούνται σοβαρά κακουργήματα.

95 Βλ. ΓνωμΕισΑΠ 9/2009, ΔιΜΕΕ 2009, 389.

96 Βλ. και την σχετική νομολογία του ΕΔΔΑ από την οποία προκύπτει ότι το απόρρητο της επικοινωνίας καλύπτει και τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας σε Ε.Δεληγιάννη, ό.π, σ. 208 επ.

97 Βλ. και τον ν. 3741/2006 που ορίζει υπό ποιες προϋποθέσεις μια εταιρία τηλεπικοινωνιών μπορεί να διαθέσει τα δεδομένα κίνησης και θέσης των χρηστών προκειμένου να υπάρχει νόμιμη άρση του απορρήτου των

τηλεπικοινωνιών.

98 Ο πρώην Εισαγγελέας του ΑΠ Γ. Σανιδάς με γνωμοδότησή του (9/2009) έκρινε ότι η αποκάλυψη των εξωτερικών στοιχείων της επικοινωνίας και η ανεύρεση της ταυτότητας του δράστη είναι επιτρεπτή σε τέτοιες περιπτώσεις. Η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση τόσο προς το άρθρο 19 Σ όσο και προς το άρθρο 4 του ν. 3471/2006.

99 Στο γενικό σχόλιο υπ’αρ. 34 της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, αναφέρεται ότι η υποχρεωτική εγγραφή ή η λήψη άδειας προς τούτο, δεν είναι θεμιτός περιορισμός του δικαιώματος στην ελευθερία έκφρασης, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 19 παρ. 2 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του Ανθρώπου.

100 ΒΛ. Ι. Ιγγλεζάκης , Ελευθερία έκφρασης και ανωνυμία στο διαδίκτυο, ο.π. ειδικά σελ. 323

101 Ήδη με το ν. 3783/2009 έχει αρθεί η δυνατότητα ανώνυμης χρήσης των κινητών τηλεφώνων.

102 Το θέμα της άρσης της ανωνυμίας των ιστολογίων (blogs) ήρθε και πάλι στο προσκήνιο καθώς νομοσχέδιο που κατατέθηκε στην Ιταλία από τον υπουργό Δικαιοσύνης τον Μάιο του 2010 εξισώνει τα blogs με τα υπόλοιπα

ΜΜΕ και οι ιδιοκτήτες των blogs θα είναι υποχρεωμένοι να προσκομίζουν στο υπουργείο Τύπου στοιχεία που να αποδεικνύουν την ταυτότητα του κατόχου τους. Σε αντίθετη περίπτωση, τα ιστολόγια θα κλείνουν. Οι πληροφορίες αντλούνται από την σελίδα «http://dide.flo.sch.gr/» Κέντρο Πληροφορικής και Νέων Τεχνολογιών.

103 Βλ. Β.Σωτηρόπουλου, Το πρόβλημα της ανωνυμίας των ιστολογίων (Blogs) και η δυνατότητες υπέρβασής του, Νομική Επιθεώρηση, 36/2009, σ. 19 επ., ιδίως σ. 22.

104 Βλ. ν. 2472/1997 ο οποίος ορίζει ότι η παράνομη διάδοση προσωπικών δεδομένων που μπορεί να βλάψει τρίτων συνιστά κακούργημα(άρθρο 22 παρ.6)

105 Βλ. ΔΕΚ B.Lindqvist, C-101/01 του 2003

106 Βλ. την πρώτη απόφαση για τα ιστολόγια του ΜονΠρωτ.Ροδοπ. 4/2008, ΔΙΜΕΕ 2/2009, σ. 204 επ.

107 Πρβλ. Ιγγλεζάκη, σελ. Το δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη και οι περιορισμοί του, εκδ. Σάκκουλα 2014, σελ. 161.

108 Βλ. Ε.Αναστασιάδου, Ελευθεροτυπία και ηλεκτρονική δημόσια επικοινωνία, ( υπό δημοσίευση μελέτη)

109 Είναι γνωστό ότι ο Γερουσιαστής T.Allen σε παλαιότερες εκλογές για την γερουσία στις ΗΠΑ, καταψηφίστηκε, διότι σε μικρή συγκέντρωση οπαδών του έκανε μια ακραία ρατσιστική παρατήρηση, η οποία μέσω You Tube έφτασε παντού.

110 Βλ. ΠολΠρωτΠειρ 4980/2009, ΔιΜΕΕ 1/2009, σ. 101 επ., ΠολΠρωτΘεσ 25552/2010, ΔιΜΕΕ 4/2010, σ. 515 επ.

111 Βλ. ΠολΠρωτΘες 22228/2011, ΔιΜΕΕ 3/2011, σ. 379. Το δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπάρχει αντικειμενική ευθύνη του διαχειριστή-ιδιοκτήτη του ιστολογίου -ακόμα και αν ανήκει σε δημοσιογράφο ή σε ΜΜΕ- όταν ο

συντάκτης-σχολιαστής του επίμαχου σχολίου δεν βρίσκεται σε σχέση εξάρτησης με την ιδιοκτησία της ιστοσελίδας.

112 Υπ’αρ. 64/2010 πολυσέλιδο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμ. Ηλείας. Βλ. και την απόφαση 25552/2010 ΠολΠροΘεσ, η οποία έκρινε ότι στην περίπτωση υβριστικών και αναληθών σχολίων κατά της προσωπικότητας

κάποιου προσώπου σε ιστολόγιο εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις περί αδικοπραξιών και προσβολής της προσωπικότητας του ΑΚ και όχι οι διατάξεις περί Τύπου.

113 Βλ. Ε.Δεληγιάννη, ό.π, σ. 140 επ.

114 Έτσι η Ε.Δεληγιάννη, ό.π, σ. 149.

115 Βλ. C. Degenhart, Verfassungsfragen der Internet – Kommunikation. Wie die Rundfunkfreiheit in die Onlinewelt hineinstrahlt, CR 2011, σελ. 231 επ.

116 Βλ. την απόφαση Ο’Grady v. Superior Court, 44 Cal. Rptr. 3d 72 , 105-06 (Ct. App. 2006)

117 Δημοσιογράφος ημερησίας εφημερίδας κατήγγειλε ότι στο ιστολόγιο «press.gr» υπάρχουν συκοφαντικά δημοσιεύματα, ενώ στέλνονται στο email του εκβιαστικά μηνύματα. Η διαδικασία άρσης του απορρήτου οδήγησε

στην αναγνώριση του διαχειριστή-ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας, ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι ο υπολογιστής του χρησιμοποιήθηκε από άγνωστο πρόσωπο το οποίο και ανάρτησε παράνομα δημοσιεύματα.

118 Οι πληροφορίες αντλούνται από το www.elawyer.gr (Μάϊος 2008)

119 Βλ. Ι. Καράκωστα, «Διαδικτυακά Μ.Μ.Ε. και προστασία της προσωπικότητας» δημοσιευμένο στο leges-etalia. blogspot.com, (ανάρτηση 12/2/ 2015).

πηγή : www.constitutionalism.gr