ΔΠρ(Πρ) Αθ 343/2018 : "Αίτηση χορήγησης διεθνούς προστασίας - Τούρκος αξιωματικός - Παράνομη είσοδος στη χώρα - Πρόσφυγες - Κράτηση - Λόγοι δημόσιας τάξης και ασφάλειας - Προβολή αντιρρήσεων"

Παράνομη είσοδος στη χώρα αξιωματικού του τουρκικού στρατού. Επιβολή κράτησης για την αντιμετώπιση σοβαρής απειλής για τη δημόσια τάξη και εθνική ασφάλεια της χώρας ως το μόνο ενδεδειγμένο κατά τις περιστάσεις μέτρο, λόγω του ως άνω αδικήματος που αυτός διέπραξε. Αίτηση χορήγησης διεθνούς προστασίας. Προϋποθέσεις κράτησης. Επιτρεπτό εφόσον ο υποβάλλων αίτηση διεθνούς προστασίας συνιστά κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια ή τη δημόσια τάξη κατά την αιτιολογημένη κρίση της αρμόδιας αρχής. Ερμηνεία των εννοιών «δημόσια τάξη» και «εθνική ασφάλεια». Υπολογισμός της διάρκειας της κράτησης. Απόρριψη αντιρρήσεων που προβλήθηκαν από τον Τούρκο αξιωματικό. Κρίθηκε ότι, δεομένης της ερμηνείας των εννοιών «δημόσια τάξη» και «εθνική ασφάλεια» και της ατομικής συμπεριφοράς του αντιλέγοντος (παράνομη είσοδος στη Χώρα όντας εν ενεργεία στρατιωτικός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, με τη χρήση στρατιωτικού ελικοπτέρου), συντρέχει νόμιμος λόγος κράτησης του αντιλέγοντος, που άπτεται της εθνικής ασφάλειας.

Αριθμός Aπόφασης-Πρακτικού ΑΡ343/21-2-2018

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΑΣ

Κυριακή Καϊσίδου

Συνήλθε στις 23 Ιανουαρίου 2018, για να κρίνει τις κατ’ άρθρο 30 παρ. 2 του ν. 3907/2011 αντιρρήσεις (ΓΑΚ ΑΝΡ121/19.1.2018),

του ..., υπηκόου Τουρκίας, 

κατά του Ελληνικού Δημοσίου που εκπροσωπείται νομίμως από τον Υπουργό Εσωτερικών.

Με τις αντιρρήσεις αυτές ο αντιλέγων ζητεί να αρθεί η κράτησή του που διατάχθηκε με την 625207/1-ζ’/8.1.2018 απόφαση του Διευθυντή της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής.

Κατά τη εκδίκαση των αντιρρήσεων εμφανίστηκε ο αντιλέγων μαζί με τους πληρεξουσίους του δικηγόρους ΑΚ, ΕΚ και ΒΠ, μέλη της Νομικής Υπηρεσίας του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, ενώ για το Ελληνικό Δημόσιο εμφανίστηκε ο Πάρεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ΠΠ και ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους.

Η κρίση του Δικαστηρίου είναι η εξής:

1. Επειδή, το κρινόμενο δικόγραφο ασκήθηκε παραδεκτώς.

2. Επειδή, από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτουν τα εξής:
Ο αντιλέγων, ο οποίος ήταν εν ενεργεία στρατιωτικός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, στις 16.7.2016, μαζί με άλλους επτά (7) ομοεθνείς του, επίσης, εν ενεργεία στρατιωτικούς των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, εισήλθε παράνομα στην Ελλάδα με ελικόπτερο του τουρκικού στρατού μέσω του Διεθνούς Αερολιμένα Αλεξανδρούπολης «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ».
Στις 19.7.2016 υπέβαλε αίτηση χορήγησης διεθνούς προστασίας. Ακολούθως, αφού με την 1706/21.7.2016 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αλεξανδρούπολης καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης δύο μηνών για το αδίκημα της παράνομης εισόδου του στη χώρα, με αναστολή, με την 5401/7-213-β’ /21.7.2016 απόφαση του Διευθυντή της Διεύθυνσης Αστυνομίας Αλεξανδρούπολης αποφασίστηκεη κράτησή του για χρονικό διάστημα σαράντα πέντε (45) ημερών, εξαιτίας της ως άνω συμπεριφοράς του, για λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 46 του ν. 4375/2016. 

Η ως άνω κράτηση παρατάθηκε, με την ίδια αιτιολογία, για σαράντα πέντε (45) ημέρες με την 5401/7-213-ε’/4.9.2016 απόφαση του ίδιου Διευθυντή. Στις 2.11.2016, με την 5401/7-213-ια’/2.11.2016 απόφαση του παραπάνω Διευθυντή αποφασίστηκε η άρση της κράτησής του με την αιτιολογία ότι συμπληρώθηκε το ανώτατο όριο κράτησής του, κατ’ άρθρο 46 παρ. 4 περ. γ’ του ν. 4375/2016, ενώ περαιτέρω ο αντιλέγων συνελήφθη και φυλακίσθηκε στο Β’ Α.Τ Αχαρνών/ Ολυμπιακού Χωριού, δυνάμει της από 2.11.2016 εντολής προσωρινής σύλληψης της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, ενόψει αιτήματος έκδοσής του που είχαν υποβάλει οι τουρκικές αρχές. 

Ακολούθως, στις 26.1.2017 το ως άνω αίτημα των τουρκικών αρχών απορρίφθηκε αμετάκλητα με την 139/2017 απόφαση του Αρείου Πάγου και ο αντιλέγων αποφυλακίσθηκε, κατ’ άρθρο 452 παρ. 2 α’ του Κ.Ποιν.Δικ., με εντολή της Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών, ενώ περαιτέρω αποφασίσθηκε με την 625207/1-α’/26.1.2017 απόφαση του Διευθυντή της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής, η παράταση της κράτησής του για χρονικό διάστημα τριών (3) μηνών, με την ίδια με τις προγενέστερες διοικητικές αποφάσεις αιτιολογία. Η κατά τα ανωτέρω κράτησή του, διακόπηκε στις 22.3.2017, ενόψει σύλληψής του κατόπιν υποβολής νέου αιτήματος έκδοσής του από τις τουρκικές αρχές (σχ. η 625207/1-β’/22.3.2017 απόφαση του Διευθυντή της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής). Στη συνέχεια, μετά την απόρριψη του παραπάνω αιτήματος έκδοσης του αντιλέγοντος και την συνακόλουθη αποφυλάκισή του στις 26.4.2017, σε εκτέλεση της 41/2017 τελεσίδικης απόφασης του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, με τις - ταυτοσήμου περιεχομένου - αποφάσεις 625207/1-γ’/26.4.2017, 625207/1-δ’/26.7.2017 και 625207/1-ε’/26.10.2017 του Διευθυντή της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής αποφασίστηκε η παράταση, κατ’ άρθρο 46 παρ. 2 του ν. 4375/2016 της κράτησης του αντιλέγοντος για χρονικό διάστημα τριών (3) μηνών. 

Ωστόσο, στις 28.12.2017, με την 22622/2017 απόφαση της 3ης Επιτροπής Προσφυγών της Ανεξάρτητης Αρχής Ασύλου, ο αντιλέγων αναγνωρίσθηκε ως πρόσφυγας. Ενόψει τούτου, εκδόθηκε η 625207/1-στ’/29.12.2017 απόφαση του παραπάνω Διευθυντή, με την οποία αποφασίστηκε η άρση της κράτησής του και αφέθηκε ελεύθερος. Στη συνέχεια, όμως, κατά της παραπάνω 22622/2017 απόφασης της Ανεξάρτητης Αρχής Ασύλου ασκήθηκε από τον Υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής αίτηση ακυρώσεως, καθώς και σχετική αίτηση αναστολής με αίτημα προσωρινής διαταγής, εκδόθηκε δε η από 8.1.2018 προσωρινή διαταγή της Προέδρου του Θ’ Τμήματος Συνεδριάσεων του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία ανεστάλη προσωρινά, μέχρι την έκδοση απόφασης επί της εκκρεμούς αίτησης αναστολής, η ανωτέρω απόφαση της Ανεξάρτητης Αρχής Ασύλου, υπό τον όρο η Διοίκηση να απέχει από κάθε ενέργεια σκοπούσα στην εξαναγκασμένη αναχώρηση του αντιλέγοντος. Κατόπιν τούτου, εκδόθηκε η προσβαλλόμενη 625207/1-ζ’/8.1.2018 απόφαση του ως άνω αστυνομικού Διευθυντή, με την οποία αποφασίστηκε εκ νέου η κράτηση του αντιλέγοντος, με διάρκεια τρεις (3) μήνες – εκτός της περίπτωσης που απορριφθεί νωρίτερα με δικαστική απόφαση η αίτηση αναστολής. Ειδικότερα, σύμφωνα με την ως άνω απόφαση, η κράτηση επιβλήθηκε για την αντιμετώπιση της προκύπτουσας σοβαρής απειλής για τη δημόσια τάξη και εθνική ασφάλεια της χώρας, ως το μόνο ενδεδειγμένο κατά τις περιστάσεις μέτρο, αποκλειομένης της δυνατότητας εφαρμογής εναλλακτικών μέτρων κράτησης, ενόψει του ανωτέρω αδικήματος που διέπραξε ο αντιλέγων στις 16.7.2016. Αναφέρεται δε στην ως άνω απόφαση ότι το εν λόγω μέτρο ουδόλως αποσκοπεί στην εξαναγκαστική αναχώρηση του αλλοδαπού και προστατεύει σε κάθε περίπτωση όχι μόνο το δημόσιο συμφέρον αλλά και το καλώς εννοούμενο συμφέρον του προσώπου του αλλοδαπού.

3. Επειδή, οι διατάξεις του ν. 4375/2016 (ΦΕΚ 51 Α/03-04-2016 – Διορθ. Σφαλμ. Στο ΦΕΚ-50 Α/6-4-6) «Οργάνωση και λειτουργία Υπηρεσίας Ασύλου, Αρχής Προσφυγών, Υπηρεσίας Υποδοχής και Ταυτοποίησης σύσταση Γενικής Γραμματείας Υποδοχής, προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας προς τις διατάξεις της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου «σχετικά με τις κοινές διαδικασίες για τη χορήγηση και ανάκληση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας (αναδιατύπωση)» (L 180/29.6.2013), διατάξεις για την εργασία δικαιούχων διεθνούς προστασίας και άλλες διατάξεις» ορίζουν τα εξής: αρθρο 37 (αρθρο 9 της Οδηγίας), Δικαίωμα παραμονής αιτούντων – Εξαιρέσεις, ότι : «1. Οι αιτούντες επιτρέπεται να παραμένουν στη χώρα μέχριτην ολοκλήρωση της διοικητικής διαδικασίας εξέτασης της αίτησης διεθνούς προστασίας και απαγορεύεται η απομάκρυνσή τους με οποιονδήποτε τρόπο. 2. Η προηγούμενη παράγραφος δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις όπου οι αρμόδιες αρχές είτε παραδίδουν τον αιτούντα σε άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε. βάσει ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης … είτε εκδίδουν αυτόν σε τρίτη χώρα, με εξαίρεση τη χώρα καταγωγής του …», αρθρο 46 (αρθρο 26 της Οδηγίας 2013/32/EE και 8 έως 11 της Οδηγίας 2013/33/EE), Κράτηση των αιτούντων ότι: «1. Αλλοδαπός ή ανιθαγενής που αιτείται διεθνή προστασία, δεν κρατείται για μόνο το λόγο ότι έχει υποβάλει αίτηση διεθνούς προστασίας, καθώς και ότι εισήλθε παράτυπα ή/και παραμένει στη χώρα χωρίς νόμιμο τίτλο διαμονής. 2. Αλλοδαπός ή ανιθαγενής που υποβάλλει αίτηση διεθνούς προστασίας ενόσω κρατείται βάσει των σχετικών διατάξεων των νόμων 3386/2005 (Α΄ 212) και 3907/2011 (Α΄ 7), όπως ισχύουν, παραμένει υπό κράτηση κατ’ εξαίρεση, εφόσον αυτή είναι αναγκαία, κατόπιν ατομικής αξιολόγησης και υπό την προϋπόθεση ότι δεν μπορούν να εφαρμοσθούν εναλλακτικά μέτρα, όπως αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 22 παρ. 3 του ν. 3907/2011, για έναν από τους παρακάτω λόγους: α. … β. … γ. … δ. εφόσον συνιστά κίνδυνογια την εθνική ασφάλεια ή τη δημόσια τάξη, κατά την αιτιολογημένη κρίση της αρμόδιας αρχής της παραγράφου 3, ή ε. … 3. Η απόφαση κράτησης λαμβάνεται από τον οικείο Αστυνομικό Διευθυντή … και περιέχει πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία … 4. α. Ηκράτηση των αιτούντων διεθνή προστασία επιβάλλεται για το απολύτως αναγκαίο χρονικό διάστημα. Καθυστερήσεις των διοικητικών διαδικασιών που δεν μπορούν να αποδοθούν στον αιτούντα δεν δικαιολογούν συνέχιση της κράτησης. β. Η κράτηση αιτούντος διεθνή προστασία για τους λόγους των περιπτώσεων α΄, β΄ και γ΄ καταρχήν επιβάλλεται για διάστημα μέχρι 45 ημερών και παρατείνεται για άλλες 45 ημέρες εφόσον δεν ανακληθεί η εισήγηση της παραγράφου 3. γ. Η κράτηση αιτούντος διεθνή προστασία για τους λόγους των περιπτώσεων δ΄ και ε΄ της παραγράφου 2, δεν δύναται να υπερβαίνει τους τρεις (3) μήνες. δ. Ανεξάρτητα από τη συμπλήρωση ή μη των ανωτέρω ορίων των στοιχείων β΄ και γ΄, ο συνολικός χρόνος κράτησης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υπερβαίνει τα ανώτατα όρια κράτησης, όπως αυτά προβλέπονται στο άρθρο 30 του ν. 3907/2011. 5. … 6. … 7. … 8. Η κράτηση του αιτούντος διεθνή προστασία συνιστά λόγο επιτάχυνσης της διαδικασίας ασύλου … 9. … 10. … 11.  Όταν εκλείψουν οι λόγοι που δικαιολογούν την κράτηση ενός αιτούντος σύμφωνα με την παράγραφο 2, οι αρχές που διέταξαν την κράτηση, με αιτιολογημένη απόφασή τους, αφήνουν ελεύθερο τον αιτούντα και ενημερώνουν αμελλητί τις Αρχές Παραλαβής ή την Αρχή Προσφυγών, εφόσον η αίτηση εκκρεμεί σε β΄ βαθμό.».

4. Επειδή, κατά τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ερμηνεία της έννοιας «δημόσια τάξη» προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση, εκτός της διασαλεύσεως της κοινωνικής τάξεως, την οποία συνιστά κάθε παράβαση νόμου, την ύπαρξη, πραγματικής, ενεστώσας και αρκούντως σοβαρής απειλής κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας, καθώς επίσης, ότι η έννοια «εθνική  ασφάλεια» καλύπτει τόσο την εσωτερική ασφάλεια του κράτους μέλους όσο και την εξωτερική ασφάλειά του και ότι, κατά συνέπεια, μπορεί να επηρεάζεται από την παρακώλυση της λειτουργίας των κρατικών θεσμών των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, καθώς και από τον ενδεχόμενο κίνδυνο για την επιβίωση του πληθυσμού ή σοβαρής διαταραχής των εξωτερικών σχέσεων ή της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών ή από την προσβολή στρατιωτικών συμφερόντων [βλ. Δικαστήριο Ευρωπαϊκής Ένωσης (Δ.Ε.Ε.) απόφαση Τσακουρίδης C-145/09 σκέψεις 43 και 44 και C -601/2015 PPU, σκέψεις 65 και 66].

5. Επειδή, περαιτέρω, στο άρθρο 30 του ν. 3907/2011 (ΦΕΚ 7 Α/26-1-2011) «Ίδρυση Υπηρεσίας Ασύλου και Υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής, προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας προς τις διατάξεις της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ «σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη - μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών» και λοιπές διατάξεις», το οποίο εντάσσεται στο Κεφάλαιο Γ’ με τίτλο «ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ στις ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΟΔΗΓΙΑΣ 2008/115/ΕΚ», ορίζεται ότι : «1. … 5. Η κράτηση συνεχίζεται για το χρονικό διάστημα που πληρούνται οι όροι της παραγράφου 1 και είναι αναγκαία για να διασφαλισθεί η επιτυχής απομάκρυνση. Το ανώτατο όριο κράτησης δεν μπορεί να υπερβαίνει το εξάμηνο. 6. Το χρονικό όριο της παραγράφου 5 μπορεί να παραταθεί για περιορισμένο μόνο χρόνο που δεν υπερβαίνει τους δώδεκα μήνες, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες παρά τις εύλογες προσπάθειες των αρμόδιων υπηρεσιών η επιχείρηση απομάκρυνσης είναι πιθανόν να διαρκέσει περισσότερο επειδή: α) ο υπήκοος της τρίτης χώρας αρνείται να συνεργασθεί ή β) καθυστερεί η λήψη των αναγκαίων εγγράφων από τρίτες χώρες».

6. Επειδή, ο αντιλέγων προβάλλει ότι πρέπει να αρθεί η κράτησή του, διότι αυτή αντίκειται στις διατάξεις του άρθρου 46 (παρ. 2) του ν. 4375/2016, οι οποίες προβλέπουν την κράτηση μόνο των αιτούντων που υποβάλλουν αίτηση διεθνούς προστασίας ενόσω ήδη κρατούνται στα πλαίσια απέλασης ή επιστροφής, βάσει των σχετικών διατάξεων των νόμων 3386/2005 και 3907/2011. Συνακόλουθα, υποστηρίζει ότι εφόσον ουδέποτε εκδόθηκε απόφαση επιστροφής του και δεδομένου ότι υπέβαλε αίτημα ασύλου σε διάστημα που δεν κρατείτο διοικητικά με βάση τις ως άνω διατάξεις, η απόφαση κράτησής του εκδόθηκε κατά παράβαση του παραπάνω άρθρου. Ο ισχυρισμός αυτός πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι κατά την έννοια των διατάξεων της  παρ. 1 σε συνδυασμό με την παρ. 2 του άρθρου 46 του ν. 4375/2016, αλλοδαπός (ή ανιθαγενής) που αιτείται διεθνή προστασία μπορεί να κρατηθεί στο πλαίσιο των διατάξεων αυτών, μόνο εξαιρετικά, εφόσον συντρέξουν οι λόγοι της  παρ. 2 (περ. α έως ε),  είτε οι λόγοι αυτοί συντρέξουν κατά τη διάρκεια εξέτασης του αιτήματός του, είτε ενόσω ήδη κρατείται  στο πλαίσιο του διαφορετικού νομικού καθεστώτος κράτησης των ν. 3386/2005 και 3907/2011 (βλ. σχ. σημείο 109 της Γνώμης της Γενικής Εισαγγελέα στην υπόθεση C-601/15 PPU).

7. Επειδή, ακολούθως, ο αντιλέγων προβάλλει ότι δεν δύναται να κρατηθεί σύμφωνα με το άρθρο 46 παρ. 4  στοιχείο  γ΄ του ν. 4376/2016, πέραν του ανωτάτου ορίου των τριών (3) μηνών, χρόνος ο οποίος έχει προ πολλού συμπληρωθεί, εφόσον η διοικητική κράτησή του έλαβε χώρα το πρώτον στις 21.7.2016. Συναφώς, ο αντιλέγων υποστηρίζει ότι η κράτησή του στο πλαίσιο εξέτασης της αίτησης ασύλου, έλαβε χώρα, για δυσανάλογο χρονικό διάστημα σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό, κατά παράβαση του άρθρου 5 παρ. 1 στ’ της ΕΣΔΑ. Ο λόγος αυτός πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι  από το άρθρο  46 παρ. 4 στοιχείο  δ΄ σε συνδυασμό με την παρ. 5 του ιδίου άρθρου, προβλέπεται η δυνατότητα παράτασης της κράτησης του αιτούντος άσυλο, η οποία δεν μπορεί  να υπερβεί το ανώτατο όριο  των δεκαοκτώ (18) μηνών, όριο το οποίο αφενός δεν αντίκειται στη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, ούτε στις διατάξεις του άρθρου 5 της ΕΣΔΑ, σχετικά με το χρόνο κράτησης και αφετέρου δεν έχει εξαντληθεί εν προκειμένω. Τούτο διότι δεν προσμετρώνται στο χρόνο της διοικητικής κράτησης τα χρονικά διαστήματα από 2.11.2016 έως 26.1.2017 και από 22.3.2017 έως 26.4.2017, κατά τα οποία αυτή είχε αρθεί, συνεπεία δύο (2) ενταλμάτων σύλληψης στο πλαίσιο της διαδικασίας έκδοσης αλλοδαπού, η οποία αποτελεί διακριτή διαδικασία σε σχέση με τη διαδικασία εξέτασης της αίτησης ασύλου (βλ. ΣτΕ 3046/2017 και αιτιολογική σκέψη 17 της Οδηγίας 2013/33 Ε.Ε.).

8.  Επειδή, ο αντιλέγων υποστηρίζει ότι η κράτησή του, ανεξαρτήτως των λόγων που προβάλλουν οι αρμόδιες αρχές, συμπεριλαμβανομένων και των λόγων περί δημόσιας τάξης, είναι αντίθετη στο άρθρο 5 παρ. 1 στ’ (σκέλος πρώτο και δεύτερο) της ΕΣΔΑ, τοοποίο ορίζει ότι «Παν πρόσωπο έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν και την ασφάλειαν. Ουδείς επιτρέπεται να στερηθή της ελευθερίας ει μη εις τα ακολούθους περιπτώσεις και συμφώνως προς την νόμιμον διαδικασίαν: α. … στ) εάν πρόκειται περί νομίμουσυλλήψεως ή κρατήσεως ατόμου επί σκοπώ όπως εμποδισθή από του να εισέλθη παρανόμως εν τη χώρα ή εναντίον του οποίου εκκρεμεί διαδικασία απελάσεως ή εκδόσεως». Τούτο διότι, όπως ειδικότερα προβάλλει, αφενός είναι ανέφικτη η απομάκρυνσή του, μετά την έκδοση της  υπ’ αριθ.  139/2017 απόφασης του Αρείου Πάγου και αφετέρου η προαναφερθείσα αμετάκλητη απόφαση, μεταβάλλει τη νομική του κατάσταση, με αποτέλεσμα να μη θεωρείται ως πρόσωπο στο οποίο δεν έχει χορηγηθεί “έγκριση” εισόδου. Ο ισχυρισμός αυτός είναι απορριπτέος ως αβάσιμος και τούτο διότι στο πλαίσιο της διακριτής, τόσο από τη διαδικασία απομάκρυνσης στο πλαίσιο απέλασης/επιστροφής (C-357/2009 PPU σκ. 45), όσο και από τη διαδικασία έκδοσης (ΣτΕ 3046/2017), και εφαρμοστέας εν προκειμενω διαδικασίας χορήγησης καθεστώτος διεθνούς προστασίας - κατά την οποία σε κάθε περίπτωση δεν τίθεται θέμα  απομάκρυνσης με οποιονδήποτε τρόπο-, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 46 παρ. 2 περ. δ’ του ν. 4375/2016, που ενσωματώνουν το άρθρο 8 παρ. 3 στ. ε’ της οδηγίας 2013/33ΕΕ, η κράτηση αιτούντος άσυλο, δύναται να θεμελιωθεί επί των εξαιρετικών λόγων της δημόσιας τάξης και εθνικής ασφάλειας,  και κατά τούτο οι ως άνω διατάξεις δεν αντίκεινται  στο άρθρο 5 παρ. 1 στοιχείο στ’ της ΕΣΔΑ. ( βλ. σημείο 77 της υπόθεση C-601/15 PPU του ΔΕΕ).

9. Επειδή, ακολούθως ο αντιλέγων υποστηρίζει ότι σε κάθε περίπτωση δεν συντρέχουν στο πρόσωπό του λόγοι δημόσιας τάξης και ασφάλειας, διότι  στην προσβαλλόμενη πράξη, δεν αναφέρεται κανένα στοιχείο, από το οποίο να προκύπτει ότι η ατομική συμπεριφορά του συνιστά πραγματική, ενεστώσα και αρκούντως σοβαρή απειλή κατά της δημόσιας τάξης και εθνικής ασφάλειας και συνεπώς η απόφαση στερείται νόμιμης αιτιολογίας. Ενόψει της ερμηνείας των εννοιών «δημόσια τάξη» και «εθνική ασφάλεια» στη σκέψη 4 και της περιγραφόμενης στην προσβαλλόμενη απόφαση ατομικής συμπεριφοράς του αντιλέγοντος (παράνομη είσοδος στη Χώρα όντας εν ενεργεία στρατιωτικός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, με τη χρήση στρατιωτικού ελικοπτέρου), το Δικαστήριο κρίνει ότι συντρέχει νόμιμος λόγος κράτησης του αντιλέγοντος, που άπτεται προεχόντως της εθνικής ασφάλειας, απορριπτομένου του περί του αντιθέτου ισχυρισμού του ως αβασίμου.

10. Επειδή, κατ’ ακολουθία οι υπό κρίση αντιρρήσεις πρέπει να απορριφθούν. 

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Απορρίπτει τις αντιρρήσεις.

Η απόφαση εκδόθηκε στην Αθήνα την 21.2.2018.

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                       

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΪΣΙΔΟΥ