Supreme Court Reaffirms Personal-Benefit Requirement for Insider Trading

The Supreme Court confirmed today that the "personal benefit" required to establish a claim for insider trading can consist of making a gift of material, nonpublic information to a family member or friend and that an exchange of "something of a pecuniary or similarly valuable nature" is not required. The decision in Salman v. United States (No. 15-628) reaffirms the Court's 1983 ruling in Dirks v. SEC and appears to undercut the Second Circuit's 2014 decision in United States v. Newman, which had sought to tighten the nature of the personal-benefit requirement.

The Court's ruling does not break new ground on insider trading and leaves the law as it had been before the Second Circuit's Newman decision generated a round of questions about what constitutes a legally cognizable "personal benefit."  But the decision is also significant because the Court reaffirmed the personal-benefit requirement and expressly declined to decide whether that requirement applies not only in "classical" cases of insider trading, but also in "misappropriation" cases.

Factual Background

The Salman case arose from an alleged insider-trading scheme involving members of an extended family. The tipper, who worked for an investment bank, allegedly had provided confidential information to his brother about the bank's clients, knowing that the brother would trade on the information. The brother then tipped Salman, whose sister had become engaged to and later married the tipper. The brother eventually pled guilty to insider trading and testified for the Government against Salman.

The evidence at trial showed that the tipper and his brother had enjoyed "a close and mutually beneficial relationship."  The tipper testified that he "'love[d] [his] brother very much' and that he gave [him] the inside information in order to 'benefit him' and to 'fulfill[] whatever needs he had.'"  The evidence also showed that Salman had been aware of the brothers' "close fraternal relationship."  The jury convicted Salman, and the Ninth Circuit affirmed the conviction.

Ninth Circuit's Decision

The Ninth Circuit based its ruling on the Dirks decision, which had established the framework for tippee liability. Dirks held that tippee liability depends on tipper liability – and that a tipper breaches a fiduciary duty by disclosing confidential information only if he or she benefited directly or indirectly from the disclosure. The Supreme Court defined the "personal benefit" that constitutes the insider's breach of duty as including "a pecuniary gain or a reputational benefit that will translate into future earnings."  The Court added:  "[t]he elements of fiduciary duty and exploitation of nonpublic information also exist when an insider makes a gift of confidential information to a trading relative or friend."

Applying Dirks, the Ninth Circuit held that the tipper's "disclosure of confidential information to [his brother], knowing that [the brother] intended to trade on it, was precisely the 'gift of confidential information to a trading relative' that Dirks envisioned."  The court also found sufficient evidence that Salman – the indirect tippee – had known the initial source of the tip and that the jury "could readily have inferred [the tipper's] intent to benefit [his tippee-brother]."

Salman contended on appeal that the Second Circuit's Newman decision required a more rigorous interpretation of Dirks's personal-benefit requirement and that something more than a mere family relationship was needed to establish a breach of duty. Newman had held that, to the extent that "a personal benefit may be inferred from a personal relationship between the tipper and tippee, . . . such an inference is impermissible in the absence of proof of a meaningfully close personal relationship that generates an exchange that is objective, consequential, and represents at least a potential gain of a pecuniary or similarly valuable nature."

The Ninth Circuit rejected Salman's contention that the direct tippee's familial relationship with his tipper-brother was insufficient to demonstrate that the tipper had received a benefit without "at least a potential gain of a pecuniary or similarly valuable nature."  Instead, the Ninth Circuit concluded that, "[t]o the extent Newman can be read to go so far, we decline to follow it. Doing so would require us to depart from the clear holding of Dirks that the element of breach of fiduciary duty is met where an 'insider makes a gift of confidential information to a trading relative or friend.'"  The court therefore held that "[p]roof that the insider disclosed material nonpublic information with the intent to benefit a trading relative or friend is sufficient to establish the breach of fiduciary duty element of insider trading."

Salman sought and obtained review from the Supreme Court as to the question:  "Does the personal benefit to the insider that is necessary to establish insider trading under Dirks . . . require proof of 'an exchange that is objective, consequential, and represents at least a potential gain of a pecuniary or similarly valuable nature,' as the Second Circuit held in [Newman], . . . or is it enough that the insider and the tippee shared a close family relationship, as the Ninth Circuit held in this case?"

Supreme Court's Decision

The Supreme Court unanimously affirmed the Ninth Circuit and held that Dirks "easily resolves the narrow issue presented here."

The Court reiterated the rule that "a tippee is exposed to liability for trading on inside information only if the tippee participates in a breach of the tipper's fiduciary duty."  The examination of tippee liability thus must start with the tipper. "Whether the tipper breached [his or her] duty depends in large part on the purpose of the disclosure to the tippee."  The test for tipper liability under Dirks is "whether the [tipper] personally will benefit, directly or indirectly, from his disclosure."  The Court thus confirmed that "the disclosure of confidential information without personal benefit is not enough."

As to the nature of the requisite personal benefit, the Court reemphasized Dirks's holding that "a tipper breaches a fiduciary duty by making a gift of confidential information to 'a trading relative,' and that rule is sufficient to resolve the case at hand."  "[W]hen a tipper gives inside information to 'a trading relative or friend,' the jury can infer that the tipper meant to provide the equivalent of a cash gift."

The Court rejected Salman's reliance on Newman and ruled that, "[t]o the extent the Second Circuit held that the tipper must also receive something of a 'pecuniary or similarly valuable nature' in exchange for a gift to family or friends, . . . we agree with the Ninth Circuit that this requirement is inconsistent with Dirks."

Salman's Implications

The Salman decision is short, unanimous, and tied to existing precedent. The decision therefore does not alter insider-trading law, although it might put to rest at least some of the rumblings that Newman had raised. But the Court's ruling is also significant for what it did not do.

First, the Court did not retreat from the personal-benefit requirement. The Government had urged the Court to adopt a broad distinction between disclosure for corporate purposes and disclosure for noncorporate purposes – and to hold that any disclosure for a noncorporate purpose satisfies Dirks. But the Court did not rule so broadly. A personal benefit is still required. Nor did the Court jettison the personal-benefit requirement and adopt a broad parity-of-information principle, which would have prohibited trading on material, nonpublic information without further analysis of breaches of duty or personal benefits.

Second, the Court assumed without deciding that the personal-benefit requirement applies in all insider-trading cases, whether brought under the "classical" theory (which involves a breach of duty to the issuer and its shareholders) or under the "misappropriation" theory (which involves a breach of duty to the source of the information). The parties in Salman did not dispute that the personal-benefit analysis applied under both theories, so the Court "proceed[ed] on the assumption that it does."  The potential distinction between the two theories has been an issue since the Newman decision, with the Government arguing that Newman was a classical-theory case and that its stringent personal-benefit requirement does not apply to misappropriation-theory cases. That argument apparently remains alive at the Supreme Court level, although lower courts do not appear to have accepted it.

Third, subsequent cases might explore whether the Supreme Court meant to draw any distinctions between tips to family members and tips to friends. On the one hand, the Court held that Dirks's holding that "a tipper breaches a fiduciary duty by making a gift of confidential information to 'a trading relative' . . . [was] sufficient to resolve the case at hand" (emphasis added). On the other hand, the Court observed that, "[t]o the extent the Second Circuit held [in Newman] that the tipper must also receive something of a 'pecuniary or similarly valuable nature' in exchange for a gift to family or friends, . . . we agree with the Ninth Circuit that this requirement is inconsistent with Dirks" (emphasis added). Future defendants might argue that Salman is only about "trading relatives," not mere "friends," and that a more rigorous construction of the personal-benefit requirement is still appropriate for friends, even if not for relatives. The Government will likely respond that Dirks addressed both "trading relative[s] or friend[s]" and that the Supreme Court reaffirmed Dirks.

Fourth, the Salman decision did not involve another critical element of tippee liability:  whether the tippee knew or should have known that the tipper had received a legally cognizable personal benefit (whatever that benefit might be). Even if no distinction between family and friends exists for purposes of the personal-benefit requirement, the difference could matter in connection with the tippee's knowledge of the benefit. An argument or inference that a remote tippee knew or consciously avoided knowing of the tipper's benefit might be more tenable where the direct tippee was related to the tipper than where the direct tippee was merely a friend of the tipper.

We will continue to watch how Salman plays out in future cases.

( source : ) http://www.proskauer.com/publications/client-alert/supreme-court-reaffirms-personal-benefit-requirement-for-insider-trading/

"New York Court Upholds Insider-Trading Verdict" [By Jonathan Richman]

U.S. District Judge Jed Rakoff denied motions for judgment as a matter of law or for a new trial after a jury found the defendants civilly liable for insider trading. The decision in SEC v. Payton (S.D.N.Y. Nov. 29, 2016) held that the jury had sufficient evidence to conclude that the initial tipper of inside information had misappropriated it and passed it on in breach of a duty of confidence and in exchange for a personal benefit – and that the defendant remote tippees had consciously avoided learning of the tipper’s breach of duty.

The Payton case involved inside information about a potential corporate acquisition.  The information had come from one of the acquiror’s outside attorneys, who allegedly had told a friend named Martin (the initial tipper) in circumstances where the two had allegedly shared a duty of trust and confidence.  Martin allegedly tipped his roommate, Conradt, who then allegedly tipped the two defendants.  The SEC brought civil proceedings against the two defendants for their trading, and the jury found them liable after a seven-day trial.

Judge Rakoff denied the defendants’ post-trial motions, concluding that sufficient evidence existed to allow the jury to have concluded that (i) the tipper (Martin) had breached his duty of trust and confidence to the source of the inside information, (ii) Martin had received a sufficient personal benefit in exchange for tipping Conradt, and (iii) the defendants (the remote tippees) had known or had had reason to know that Martin had breached his duty in exchange for a personal benefit.

Duty of Trust and Confidence. The court held that a rational jury could have concluded that a duty of trust and confidence had existed between the insider and the initial tipper (Martin), thereby justifying the insider’s belief that the tipper would not share the confidential information about the upcoming transaction.  The insider and the tipper had “enjoyed a close relationship of trust and confidence, including sharing private and sensitive matters about their careers, salaries, friends, and romantic partners.”  “Against this background, [the insider] shared details about the . . . transaction with [the tipper] because [the insider], a young associate, was ‘apprehensive’ about being assigned to work on a high-profile deal for a major client under the direction of a ‘fearsome’ partner, and wanted [the tipper’s] support and reassurance.”

Sufficiency of Personal Benefit. The court next held that a rational jury could have concluded that the tipper had received a personal benefit in exchange for tipping the initial tippee (Conradt).  The jury could have found that “[t]he two men considered each other friends and not only lived together as roommates but also engaged in a variety of social activities together, such as dining, hosting parties, playing basketball, and so forth.”  In addition, the jury had heard evidence that the tipper had tipped his friend “in order to benefit him, which, under the language of [the Supreme Court’s decision in Dirks v. SEC] at least, would have been a sufficient personal benefit.”  The jury could also have found a “quid pro quo” type of benefit sufficient to satisfy the Second Circuit’s decision in United States v. Newman because of several “favors” that the tippee had allegedly given to the tipper.

• The tipper “repeatedly testified that he tipped [the tippee, who was an attorney] in exchange for advice about the legality of trading on the information.”

• The tippee had helped the tipper when the tipper was arrested on an unrelated matter: the tippee had put the tipper in touch with a law-clerk friend who provided advice; the tippee had assisted the tipper in finding counsel and had suggested legal strategies that the tipper could use; and the tipper “himself linked the . . . tips to [the tippee’s] assistance with his arrest.”

• The tippee had provided various household services to the tipper.

Defendants’ Conscious Avoidance of Knowledge. The court also held that a rational jury could have found that the remote tippees had known or had had reason to know that the initial tipper had disclosed the inside information in breach of a duty of confidentiality and in exchange for a personal benefit.

• The tippee-defendants “were sophisticated investment professionals who understood that information about announced corporate transactions was confidential and valuable.”
• The tippees also knew that the inside information “would have become ‘worthless’ if [they] had learned that it came from [a corporate insider], because [they] would have been unable to trade on it.”
• The direct source of the defendants’ tips (Conradt) was “a green broker whose professional abilities [the defendants] held in small regard.”
• The defendants’ direct source (Conradt) had “told them the source of the information was his roommate Trent Martin and warned them not to spread it any further.”
• One of the remote tippees “took that warning to heart, concealing the information from another coworker who saw him researching [the target company] on his computer.”
• “On a few occasions, [the defendant tippee] asked Conradt if his roommate (Martin) had learned any more [inside] information.”

Even though “neither defendant ever asked Conradt how his roommate came by the information or why his roommate shared it with him,” the court observed that, “without asking any questions, and crediting the inexperienced Conradt’s tips, they nonetheless made risky, speculative investments in [the target’s] securities, and turned handsome profits. . . . These are classic signs of ‘conscious disregard.’”  In addition, the defendants’ conduct after the transaction became public further supported “the inference that they generally understood, but had consciously avoided learning, the means by which the confidential [inside] information had been obtained.”

* *  *  *

The nature of the “personal benefit” requirement is currently before the Supreme Court in Salman v. United States, which was argued on October 5, 2016.  The oral argument in that case suggested that the Court is not likely to make any radical changes to insider-trading law, although the Court could refine the definition of the type of “personal benefit” needed to support a claim for breach of duty.  However, Salman involved tips within a family, rather than between or among unrelated individuals, so the Court could choose to focus narrowly on the family context.

Perhaps the more interesting aspect of the Payton decision is the court’s treatment of whether the defendants knew or should have known that the tipper (Martin) had breached his duty of confidentiality in exchange for a personal benefit.  The court laid out the evidence supporting the jury’s finding that the defendants had consciously avoided learning the facts:  they had believed that they could not trade if the information had come from an insider; they had known that their source (Conradt) had received the information from his roommate and that they were not supposed to share the information; they had concealed their investigations into the target company; and they had sought to disguise their conduct after placing their trades.  In these circumstances, the defendants’ failure to ask any questions about the origin of the information, coupled with their reliance on a source (Conradt) whom they apparently viewed as inexperienced, allowed the jury to conclude that the defendants had “generally understood, but had consciously avoided learning, the means by which the confidential . . . information had been obtained.”

We previously blogged about the Payton and Conradt cases here, here and here.

[Posted in SEC Enforcement, Securities Law, Securities Litigation, White Collar ]

ΠΠρΑθ 1934/2016 : "Προστασία σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Διάταξη απαγόρευσης χρήσης σήματος τηλεοπτικού καναλιού"

Προϋποθέσεις προστασίας του Σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Κοινοτικό Σήμα) σύμφωναμε τον Κανονισμό (ΕΚ) 207/2009. Ένδικη προστασία των σημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Ε!» έναντι των επίδικων ενδείξεων «Ε». Νέος ΚΠολΔ (100 ημέρες), εκδίκαση της υπόθεσης χωρίς εξέταση μαρτύρων στο ακροατήριο. Εν μέρει δεκτή η αγωγή (με εκτενή μειοψηφία).

  

ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΤΜΗΜΑ ΕΙΔΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ

 Αριθμός Απόφασης 1934/2016

ΤΟ ΠΟΛΥΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές Ιωάννα Μάμαλη, Πρόεδρο Πρωτοδικών, Χαράλαμπο Γεωργακόπουλο, Πρωτοδίκη - Εισηγητή, και Θεοδώρα Τραϊανίδου, Πρωτοδίκη, και από τη Γραμματέα Μαρία Αντωνοπούλου.

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του, την 1η Ιουνίου 2016, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

Της ενάγουσας: αλλοδαπής εταιρείας με την επωνυμία «.................................Ε! ENTERTAINMENT TELEVISION, LLC», που εδρεύει στο Λος Aντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, επί της οδού Wilshire Boulevard αρ. 5750, και δεν έχει Α.Φ.Μ. στο ελληνικό φορολογικό σύστημα, όπως εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία υπέβαλε εμπρόθεσμα έγγραφες προτάσεις δια του δικηγόρου Αθηνών ΕΜ παραστάθηκε στο Δικαστήριο.

Των εναγόμενων: 1) ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ Α.Ε.», που εδρεύει στο Μαρούσι Αττικής, επί της οδού Στουντίου αρ. 10 - 12, και έχει Α.Φ.Μ. ..., όπως εκπροσωπείται νόμιμα, και 2) ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «METRON MEDIA ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» και το διακριτικό τίτλο «METRON AD Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα, επί της οδού Φραντζή αρ. 2, και έχει Α.Φ.Μ. ..., όπως εκπροσωπείται νόμιμα, οι οποίες υπέβαλαν εμπρόθεσμα κοινές έγγραφες προτάσεις η πρώτη δια της δικηγόρου Αθηνών Μ Κυ, κατοίκου Αθηνών, επί της οδού ........................, και η δεύτερη δια του δικηγόρου Αθηνών Ε Γ, κατοίκου Αθηνών, επί της ................ και αμφότερες δεν παραστάθηκαν στο Δικαστήριο.

Η ενάγουσα αλλοδαπή εταιρεία ζητά να γίνει δεκτή η από 11.01.2016 αγωγή της, που κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου με γενικό αριθμό κατάθεσης 4031/19.01.2016 και αριθμό κατάθεσης δικογράφου 80/19.01.2016, δυνάμει της από 24.05.2016 πράξης ορισμού δικασίμου του αρμοδίου Προέδρου Πρωτοδικών του παρόντος Δικαστηρίου προσδιορίσθηκε να συζητηθεί για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας και εγγράφηκε στο πινάκιο.

Κατά την εκφώνηση της υπόθεσης από τη σειρά του σχετικού πινακίου και κατά τη συζήτηση της, στο ακροατήριο δεν παραστάθηκαν άπαντες οι διάδικοι κατά τα ανωτέρω αναφερόμενα.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

I. Στις παραγράφους 1 έως 5 του άρθρου 237 του ΚΠολΔ, όπως αυτό εν όλω αντικαταστάθηκε με την παρ. 2 του άρθρου δεύτερου του άρθρου 1 του ν. 4335/2015 (ΦΕΚ Α' 87/23.07.2015), ορίζονται τα ακόλουθα: «1. Μέσα σε εκατό (100) ημέρες από την κατάθεση της αγωγής οι διάδικοι οφείλουν να καταθέσουν τις προτάσεις και να προσκομίσουν όλα τα αποδεικτικά μέσα και τα διαδικαστικά έγγραφα που επικαλούνται με αυτές. Μέσα στην ίδια προθεσμία κατατίθενται το αποδεικτικό επίδοσης της αγωγής, καθώς και τα πληρεξούσια έγγραφα προς τους δικηγόρους κατά το άρθρο 96. Το δικαστικό ένσημο κατατίθεται το αργότερο μέχρι τη συζήτηση της υπόθεσης. Η παραπάνω προθεσμία παρατείνεται κατά τριάντα (30) ημέρες για όλους τους διαδίκους αν ο εναγόμενος ή κάποιος από τους ομοδίκους του διαμένει στο εξωτερικό ή είναι άγνωστης διαμονής. 2. Οι αμοιβαίες αντικρούσεις γίνονται με προσθήκη στις προτάσεις, η οποία κατατίθεται μέσα στις επόμενες δεκαπέντε (15) ημέρες από τη λήξη της παραπάνω προθεσμίας, με την παρέλευση των οποίων κλείνει ο φάκελος της δικογραφίας. Νέοι ισχυρισμοί με την προσθήκη μπορεί να προταθούν και νέα αποδεικτικά μέσα να προσκομισθούν μόνο για την αντίκρουση ισχυρισμών που περιέχονται στις προτάσεις. Εκπρόθεσμες προτάσεις και προσθήκες δεν λαμβάνονται υπόψη. 3. Η κατάθεση γίνεται στον αρμόδιο υπάλληλο της γραμματείας, που βεβαιώνει με επισημείωση τη χρονολογία της κατάθεσης των προτάσεων και των αντικρούσεων. Κάθε διάδικος δικαιούται να πάρει ατελώς με δική του δαπάνη αντίγραφα των προτάσεων και των αντικρούσεων των αντιδίκων του και των εγγράφων που έχουν προσκομίσει. Το δικαίωμα αυτό μπορεί να ασκηθεί και από το δικηγόρο που υπογράφει την αγωγή, την παρέμβαση ή τις προτάσεις ή από τρίτο πρόσωπο εξουσιοδοτημένο από το δικηγόρο αυτόν. 4. Μέσα σε δεκαπέντε (15) ημέρες από το κλείσιμο του φακέλου της δικογραφίας με πράξη του προέδρου του τριμελούς συμβουλίου ή του αρμόδιου δικαστή, ορίζεται, σύμφωνα με τον κανονισμό του δικαστηρίου, ο δικαστής και για τις υποθέσεις αρμοδιότητας του πολυμελούς πρωτοδικείου η σύνθεση του δικαστηρίου για την εκδίκαση της υπόθεσης. Στην τελευταία περίπτωση ο πρόεδρος του πολυμελούς πρωτοδικείου ορίζει τον εισηγητή. Συγχρόνως ορίζεται ημέρα και ώρα συζήτησης στο ακροατήριο σε χρόνο όχι μεγαλύτερο από τριάντα (30) ημέρες από την παρέλευση της αμέσως πιο πάνω δεκαπενθήμερης προθεσμίας. Κατ' εξαίρεση, αν ο προβλεπόμενος από τον κανονισμό του δικαστηρίου αριθμός υποθέσεων, που ανατίθεται σε κάθε δικαστή, καλυφθεί, ο ορισμός δικαστή και χρόνου συζήτησης της υπόθεσης γίνεται στον απολύτως αναγκαίο χρόνο. Η εγγραφή της υπόθεσης στο οικείο πινάκιο, το οποίο μπορεί να τηρείται και ηλεκτρονικά, γίνεται με πρωτοβουλία του γραμματέα και ισχύει ως κλήτευση όλων των διαδίκων. Με πρωτοβουλία επίσης του γραμματέα μπορεί να γνωστοποιείται η δικάσιμος που ορίστηκε με αποστολή ηλεκτρονικού μηνύματος στη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου των διαδίκων. Κατά την ορισμένη δικάσιμο δεν εξετάζονται μάρτυρες και η υπόθεση συζητείται και χωρίς την παρουσία των διαδίκων ή των πληρεξούσιων δικηγόρων τους. Αναβολή της συζήτησης κατά το άρθρο 241 δεν επιτρέπεται. 5. Μετά τη συζήτηση αυτή εκδίδεται η οριστική απόφαση με βάση τα στοιχεία του φακέλου της δικογραφίας». Εξάλλου, η ισχύς του ως άνω ν. 4335/2015, άρχισε, σε σχέση με τις εκτεταμένες τροποποιήσεις που επέφερε στον ΚΠολΔ, εν γένει, σύμφωνα με τη διάταξη της παρ. 4 του άρθρου ένατου του άρθρου 1 αυτού, από την 01.01.2016, ρητώς ορισθέντος, στην παρ. 1 του ίδιου άρθρου, ότι οι διατάξεις των αντικατασταθέντων άρθρων 237 και 238 του εν λόγω Κώδικα εφαρμόζονται για τις μετά τη συγκεκριμένη ημεροχρονολογίακατατιθέμενες αγωγές. Από τις ως άνω διατάξεις και σε συνάρτηση με την ένταξη των νέων άρθρων 237 και 238 στο σύστημα του πρώτου κεφαλαίου του δεύτερου βιβλίου του ΚΠολΔ περί της διαδικασίας στα πρωτοβάθμια δικαστήρια (ως και το τελευταίο άρθρο αντικαταστάθηκε με την ίδια προαναφερόμενη παρ. 2 του άρθρου δεύτερου του άρθρου 1 του ν. 4335/2015, προβλέποντας προθεσμίες για την άσκηση προσεπίκλησης, ανακοίνωσης και ανταγωγής), εξάγεται ότι για τα δικόγραφα που κατατίθενται μετά την 01.01.2016 και εκδικάζονται ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου, του Μονομελούς Πρωτοδικείου και του Ειρηνοδικείου κατά την τακτική διαδικασία, η παράσταση των διαδίκων στο ακροατήριο απεκδύεται, ως διαδικαστική πράξη, το σύνθετο χαρακτήρα που είχε κατά το προγενέστερο οικείο ρυθμιστικό πλαίσιο, το συνιστάμενο στην εμπρόθεσμη κατάθεση προτάσεων και την παράσταση στο ακροατήριο, και περιορίζεται, κατά δικονομική αναγκαιότητα, μόνο στην εμπρόθεσμη υποβολή προτάσεων εντός εκατό (100) ημερών από την κατάθεση της αγωγής, με την παράσταση στο ακροατήριο να αποτελεί δυνητική ευχέρεια των διαδίκων, καθώς κατά την οριζόμενη δικάσιμο η συζήτηση διεξάγεται και χωρίς την παρουσία αυτών ή των πληρεξούσιων δικηγόρων τους. Στην προκειμένη περίπτωση δε, άπαντες οι διάδικοι υπέβαλαν εμπροθέσμως έγγραφες προτάσεις εντός εκατό (100) ημερών από την κατάθεση της κρινόμενης αγωγής, με συνεπακόλουθο, σύμφωνα με τις ανωτέρω νομικές παραδοχές, η μη παράσταση τους στο ακροατήριο κατά την εκφώνηση της ένδικης υπόθεσης από τη σειρά του οικείου πινακίου να μην ασκεί έννομη επιρροή και να νοούνται όλοι ως δικονομικά παρόντες.

II. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 121, 122, 125 και 150 του ν. 4072/2012, ο οποίος, μεταξύ άλλων, τροποποιηθείς με το ν. 4155/2013, περιέχει ρυθμίσεις για την προστασία των σημάτων και αντικατάστησε τον προγενέστερο σχετικό ν. 2239/1994, με γενική έναρξη εφαρμογής από τη δημοσίευση του στο ΦΕΚ Α' 86 την 11.04.2012 (βλ. τα άρθρα του υπ' αρ. 183 και 330 παρ. 2), προκύπτει ότι αυτός που κατέθεσε νόμιμα σήμα, κατά τα άρθρα 122 και 134 επ. τούτου (του ν. 4072/2012), δηλαδή σημείο επιδεκτικό γραφικής παράστασης, ικανό να διακρίνει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες μιας επιχείρησης από εκείνα άλλων επιχειρήσεων, έχει το αποκλειστικό δικαίωμα της χρήσης αυτού, η οποία δεν έγκειται σε υποχρέωση, ήτοι να επιθέτει αυτό στα προϊόντα ή εμπορεύματα τα οποία προορίζεται να διακρίνει, καθώς και στα περικαλύμματα και στις συσκευασίες των εμπορευμάτων, στο χαρτί αλληλογραφίας, στα τιμολόγια, στους τιμοκαταλόγους, στις αγγελίες, στις κάθε είδους διαφημίσεις, καθώς και σε κάθε άλλο έντυπο υλικό, και να το χρησιμοποιεί σε ηλεκτρονικά ή οπτικοακουστικά μέσα. Ο δικαιούχος του σήματος δικαιούται να απαγορεύσει σε κάθε τρίτο να χρησιμοποιεί στις συναλλαγές σημεία τα οποία αποτελούν παραποίηση ή απομίμηση του σήματος του, σύμφωνα με τα οριζόμενα στα άρθρα 124 παρ. 1 και 125 παρ. 3 του ως άνω νόμου. Ειδικότερα, ο δικαιούχος του σήματος δικαιούται (κατ' αρ. 125 παρ. 3 του ν. 4072/2012) να απαγορεύει σε κάθε τρίτο να χρησιμοποιεί στις συναλλαγές χωρίς την άδεια του: α) σημείο ταυτόσημο με το σήμα για προϊόντα ή υπηρεσίες που ταυτίζονται με εκείνες για τις οποίες το σήμα έχει καταχωρηθεί- υπό την έννοια της συγκεκριμένης ρύθμισης, ένα σημείο είναι πανομοιότυπο με σήμα όταν αναπαράγει χωρίς τροποποίηση ή προσθήκη όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το σήμα ή όταν, θεωρούμενο στο σύνολο του, παρουσιάζει διαφορές τόσο αμελητέες ώστε να περνούν απαρατήρητες από έναν μέσο καταναλωτή, (βλ. σχετικά ΔΕΚ, απόφαση της 20.03.2003 επί της υπόθεσης υπ' αρ. C-291/00, LTJ Diffusion SA, ΤΝΠ Eur-Lex), με τη διαφοροποίηση ως προς το χρώμα να δύναται, κατά περίπτωση, να διαδραματίσει καίριο ρόλο, καθώς το γεγονός ότι ένα σήμα καταχωρείται με συγκεκριμένο χρώμα ή, αντιθέτως, δεν προσδιορίζεται από κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί στοιχείο που δεν γίνεται αντιληπτό από τον καταναλωτή (βλ. ΓΔΕΕ, απόφαση της 20.02.2013 επί της υπόθεσης υπ' αρ. Τ-378/2011, MEDINET, με την οποία έγινε δεκτό ότι η έκταση προστασίας ενός κοινοτικού σήματος που προσδιορίζει κάποιο χρώμα είναι διαφορετική από εκείνη ενός κοινοτικού σήματος που δεν προσδιορίζει κάποιο συγκεκριμένο χρώμα), β) σημείο για το οποίο, λόγω της ταυτότητας ή ομοιότητας του με το σήμα και της ταυτότητας ή ομοιότητας των προϊόντων ή υπηρεσιών που καλύπτονται από το σήμα, υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης, περιλαμβανομένου και του κινδύνου συσχέτισης, και γ) σημείο ταυτόσημο ή παρόμοιο με το σήμα που έχει αποκτήσει φήμη και η χρησιμοποίηση του θα προσπόριζε σε αυτό, χωρίς εύλογη αιτία, αθέμιτο όφελος από το διακριτικό χαρακτήρα ή τη φήμη του προγενέστερου σήματος ή θα έβλαπτε το διακριτικό χαρακτήρα ή τη φήμη αυτού, ανεξάρτητα αν το σημείο προορίζεται να διακρίνει προϊόντα ή υπηρεσίες που ομοιάζουν με τα προϊόντα ή υπηρεσίες του προγενέστερου σήματος. Εκ των ανωτέρω, καθίσταται σαφές ότι ο κίνδυνος σύγχυσης, ως πραγματολογική παράμετρος προσβολής σήματος από τη χρήση άλλου διακριτικού σημείου, δεν απαιτείται στην πρώτη περίπτωση της διπλής ταυτότητας διακριτικών γνωρισμάτων και προϊόντων/υπηρεσιών και στην τρίτη περίπτωση της προστασίας σήματος φήμης. Την ίδια ως άνω ανάλυση σχετικά με τις εξουσίες απαγόρευσης που αναδύει το απόλυτο δικαίωμα επί κοινοτικού σήματος, μάλιστα, ακολουθεί και τη παρ. 1 του άρθρου 9 του Κανονισμού 207/2009 για το κοινοτικό σήμα (ως τούτος ίσχυε προ της τροποποίησης του με τον Κανονισμό 2424/2015, ο οποίος εγκαθιδρύοντας πλέον τον όρο «σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», προσέλαβε, κατά τη μεταβατική διάταξη του άρθρου του υπ' αρ. 4, γενική ισχύ από την 23.03.2016, μη εφαρμοζόμενος στην ένδικη υπόθεση, δεδομένης της κατάθεσης του κρινόμενου δικογράφου κατά χρόνο προγενέστερο). Περαιτέρω, αποτελεί παραποίηση του σήματος η πιστή αντιγραφή ή αναπαράσταση αυτού κατά τα κύρια σημεία του ή στο σύνολο του και έτσι η δημιουργία άλλου, απομίμηση δε του σήματος η ιδιαίτερη προσέγγιση αυτού προς άλλο σήμα, η οποία παραποίηση ή απομίμηση αφενός εξαρτάται από την οπτική και ηχητική εντύπωση των δύο σημάτων, επί δε λεκτικών σημάτων και από την εννοιολογική τέτοια, κατά πάσα δε περίπτωση από τη συνολική εντύπωση των δύο σημάτων, ασχέτως βέβαια από τις επιμέρους ιδιότητες και διαφορές των δύο σημάτων, και αφετέρου μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στους (ενημερωμένους και ευλόγως προσεκτικούς) μέσους καταναλωτές σχετικά με την προέλευση των προϊόντων ή αντικειμένων εμπορίας από την επιχείρηση του δικαιούχου του σήματος ή από την επιχείρηση του χρήστη του σήματος, διά του σχηματισμού στους εν λόγω καταναλωτές της αντίληψης ότι εκείνα προέρχονται από αυτή την επιχείρηση ή αυτά προέρχονται από την άλλη επιχείρηση (πρβλ. ΑΠ 1604/2003, ΕλλΔνη 45, 807- ΔΕΚ C- 425/98, ΕλλΔνη 42, 1462-ΔΕΚ C-81/01, ΕλλΔνη 45, 288· ΕφΑΘ840/2012, ΔΕΕ 2012, 457 και Λιακόπουλο Βιομηχανική ιδιοκτησία, Αθήνα 2000, σελ. 349 - 352). Από τις ως άνω διατάξεις,  επιπλέον, γίνεται φανερό ότι με αυτές αποσκοπείται η προστασία του καταναλωτικού κοινού από τον κίνδυνο σύγχυσης, αλλά συγχρόνως και του δικαιούχου του σήματος από τον κίνδυνο της εκμετάλλευσης της φήμης του και υπονόμευσης της διακριτικής και διαφημιστικής δύναμης του ονόματος με το οποίο κυκλοφορεί το προϊόν στην αγορά. Κίνδυνος σύγχυσης^ εξάλλου, υπό στενή έννοια συντρέχει όταν το συναλλακτικό κοινό, λόγω της ομοιότητας των σημάτων και των προϊόντων, υπολαμβάνει ταυτότητα της επιχείρησης από την οποία προέρχονται τα προϊόντα. Και αν μεν η εντύπωση αυτή (ταυτότητα επιχείρησης) δημιουργείται από την ομοιότητα των σημάτων, γίνεται λόγος για άμεσο κίνδυνο σύγχυσης, ενώ για έμμεσο, όταν η ανωτέρω εντύπωση οφείλεται όχι στην ομοιότητα των σημάτων, αλλά στη διαπίστωση ότι το ένα σήμα αποτελεί μεταβολή ή εξέλιξη του άλλου. Κίνδυνος σύγχυσης δε υπό ευρεία έννοια γίνεται δεκτό ότι συντρέχει και όταν, λόγω της ομοιότητας των σημάτων δύο διαφορετικών επιχειρήσεων, δημιουργείται η εσφαλμένη εντύπωση ότι ανάμεσα στις επιχειρήσεις αυτές υπάρχει οικονομικός ή άλλος δεσμός (βλ. σχετ. ΑΠ 1604/2003, ό.π. καιΕφΑΘ 840/2012, ό.π.).

"Βασικά θέματα της εκουσίας δικαιοδοσίας" (Υλικό προς μελέτη και σημειώσεις παραδόσεων - Φεβρουάριος/Ιούνιος 2016) [του Βασιλείου Α. Χατζηιωάννου, Λέκτορα της Νομικής Σχολής - ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ ΝΟΜΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΎ ΔΙΚΑΙΟΥ]

1. Oρισμοί αμφισβητουμένης κι εκουσίας δικαιοδοσίας

(α) Ορισμοί

Για την αμφισβητουμένη δικαιοδοσία ο Κώστας Μπέης (ΠολΔ, εισαγωγή στην εκουσία δικαιοδοσία, σ. 13) αναφέρει: «Ο όρος τούτος, που προσδιορίζει τη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων ως αμφισβητούμενη, δεν έχει το νόημα ότι οι διάδικοι οπωσδήποτε αντιδικούν. Το αληθινό νόημα του χαρακτηρισμού της (…) εντοπίζεται σε τούτο, ότι δηλαδή κατά την εκδίκαση κάθε διαφοράς (του ιδιωτικού δικαίου ή της πολιτικής δικονομίας) ο ενάγων, και γενικά εκείνος που υποβάλλει αίτηση δικαστικής προστασίας, ζητεί πάντοτε και οπωσδήποτε να δημιουργηθεί η δέσμευση του δεδικασμένου σε βάρος του αντιδίκου του, δηλαδή κατά τρόπο νομικώς βλαπτικό για εκείνον, αναφορικά με την ισχύ ή μη της επίδικης έννομης σχέσης, κυρίως του ιδιωτικού δικαίου και ενδεχομένως, καθώς σημειώθηκε, του αστικού δικονομικού δικαίου. Και αν ακόμη ο αντίδικος - συνήθως ο εναγόμενος - ομολογεί τα κρίσιμα πραγματικά γεγονότα ή αναγνωρίσει το επίδικο δικαίωμα (του ιδιωτικού δικαίου), η απόφαση που θα εκδοθεί θα τον δεσμεύει με το δεδικασμένο της, παραμερίζοντας κάθε περιθώριο αμφιβολίας ή αμφισβήτησης. Και ακριβώς πάνω σ' αυτήν τη δεσμευτική διάγνωση, για την οποία ενδεχόμενα δεν προηγήθηκε αντιδικία, θα στηριχτεί η έκδοση εκτελεστού τίτλου, σε περίπτωση καταψηφιστικής αγωγής, ή η συντέλεση της δικαστικής διάπλασης της επίδικης έννομης σχέσης, σε περίπτωση διαπλαστικής αγωγής. Με αυτή λοιπόν την ειδική έννοια η δικαιοδοσία για τη δεσμευτική διάγνωση έννομων σχέσεων χαρακτηρίζεται ως αμφισβητούμενη.»

Την εκουσία δικαιοδοσία ο Γεώργιος Μητσόπουλος ορίζει ως εξής: «η αναγνωρισμένη εις τα τακτικά πολιτικά δικαστήρια εξουσία όπως ταύτα, εν καθοριστική λειτουργία δικαίου και άνευ υπάρξεως διαφοράς παρέχουν ένδικον προστασίαν δι’ ενέργειας πράξεων διαπλαστικής κυρίως αλλά και βεβαιωτικής μορφής, επί σκοπώ κατοχυρώσεως ή προστασίας ιδιωτικού συμφέροντος» (βλ. ΠολΔ Α’, 1972, σ. 122· ο ίδιος, Η έννοια της εκουσίας δικαιοδοσίας, Μελέται Γενικής Θεωρίας του Δικαίου και του Αστικού Δικονομικού Δικαίου Ι, 1983, 541 επ., σ. 555-556 = ΝΔ 1971. 333 επ.)

(β) «Αποκαταστατική» –vs- «καθοριστική λειτουργία δικαίου»

Στην αμφισβητουμένη δικαιοδοσία, η απόφαση του δικαστή ενεργεί «αποκαταστατικά», δηλαδή αίρει την διαταραχθείσα έννομη τάξη που ανέκυψε με την δημιουργία διαφοράς του ιδιωτικού δικαίου κι επιβάλλει την προβλεπόμενη στον εφαρμοζόμενο κανόνα δικαίου έννομη συνέπεια.

Παράδειγμα: Ο Α που χαστούκισε τον Β δημοσίως προσέβαλε την προσωπικότητα του Β, ο οποίος δικαιούται να απαιτήσει την άρση της προσβολής καθώς και την χρηματική ικανοποίησή του. Η μετά την διεξαγωγή της δίκης απόφαση του δικαστηρίου με την οποία αναγνωρίζεται η προσβολή και επιδικάζεται υπέρ του Β χρηματική ικανοποίηση 1000 ευρώ, επιτελεί αποκαταστατική λειτουργία της έννομης τάξης, μέσω της δικαστικής επιβολής κατά του παραβάτη Α των προβλεπόμενων εννόμων συνεπειών των άρθρ. 57, 59, 932 ΑΚ το πραγματικό των οποίων πληρούται εν προκειμένω.    

Αντιθέτως, κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εκουσίας δικαιοδοσίας είναι η «καθοριστική λειτουργία δικαίου», δηλαδή η απόφαση του δικαστή αναπληρώνει ελλείπον στοιχείο του πραγματικού, ώστε να καθίσταται εφικτή η επέλευση της έννομης συνέπειας

Παράδειγμα: Η επικύρωση της συμφωνίας λύσης του γάμου (ελλείπον στοιχείο) επέρχεται με δικαστική απόφαση που, εφόσον πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις του πραγματικού του άρθρ. 1441 ΑΚ (έγγραφη συμφωνία των συζύγων, διάρκεια γάμου τουλάχιστον εξάμηνη, ρύθμιση επιμέλειας ανήλικων τέκνων, ειδικά πληρεξούσια, κλπ.), λύει τον γάμο (=καθοριστική λειτουργία δικαίου με ενέργεια διαπλαστικής μορφής).

(γ) «Γνήσιες» –vs- «μη γνήσιες υποθέσεις εκουσίας δικαιοδοσίας»

Είναι δυνατόν να υπαχθεί η επίλυση διαφορών και κατά την διαδικασία της εκουσίας δικαιοδοσίας, αλλά όταν τούτο συμβεί, δεν πρόκειται για γνήσια υπόθεση εκουσίας δικαιοδοσίας, αλλά ουσιαστικά για αμφισβητουμένη δικαιοδοσία, που εκδικάζεται κατά την ελαστικότερη διαδικασία της εκουσίας δικαιοδοσίας (Μητσόπουλος, ΠολΔ, Α’ 1972 σ. 120). Η ελαστικότητα έγκειται στην υποχώρηση θεμελιωδών δικονομικών αρχών της αμφισβητουμένης δικαιοδοσίας. Υποχωρούν τα συστήματα συγκέντρωσης (με την δυνατότητα υποβολής ισχυρισμών και μετά την πρωτοβάθμια συζήτηση, 745 και 765 ΚΠολΔ), διάθεσης (με την εξουσία αυτεπάγγελτης εκκίνησης της διαδικασίας από το δικαστήριο 747 §4 ΚΠολΔ) και συζήτησης (με την καθιέρωση του ανακριτικού συστήματος στη συλλογή του πραγματικού υλικού [744] και των αποδείξεων, 759 §3 ΚΠολΔ). Επίσης, περιορίζεται εν μέρει η αρχή τήρησης προδικασίας (751, 752 § 2 ΚΠολΔ) και παρακάμπτεται ο δεσμευτικός χαρακτήρας της απόφασης μέσω της εξουσίας ανάκλησης των οριστικών (ή και τελεσίδικων ή ακόμα και αμετάκλητων) αποφάσεων, ώστε αυτές να προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της ρύθμισης (758 ΚΠολΔ) (Κεραμεύς/Κονδύλης/Νίκας (-Αρβανιτάκης), ΚΠολΔ ΙΙ, 2000, εισαγ. 739-866, αριθ. 4.    

2. Δικαιοδοσία του δικαστηρίου της εκουσίας δικαιοδοσίας

(α) Σχετικές διατάξεις

(Βλ. σχετ. άρθρα 739 επ. ΚΠολΔ καθώς και το άρθρο 94 § 2 Σ, όπου επαφίεται στον κοινό νομοθέτη η υπαγωγή ή μη στα πολιτικά δικαστήρια των υποθέσεων εκουσίας δικαιοδοσίας.)

(β) Έννομη συνέπεια έλλειψης δικαιοδοσίας λόγω εισαγωγής της υπόθεσης σε εσφαλμένη διαδικασία

Εάν υπόθεση της εκουσίας διαδικασίας εισαχθεί εσφαλμένως κατά τις διατάξεις της αμφισβητούμενης κατά την κρατούσα πρακτική, το ένδικο βοήθημα απορρίπτεται ως απαράδεκτο, χωρίς να υπάρχει περιθώριο παραπομπής κατ’ άρθρ. 46 ΚΠολΔ, επειδή η υποβολή του κατά τα άρθρα 739 - 781 ΚΠολΔ δεν συνδέεται με δικονομικές ή ουσιαστικές συνέπειες που θα πρέπει διατηρούμενες να προστατευθούν (ΕφΑθ 1199/2008 ΕλλΔνη 2009. 246, ΕφΑθ 2169/1997 ΕλλΔνη 1998. 905, ΕφΑθ 6033/1995 ο.π., ΜΠρΚιλκίς 482/2013 ΝΟΜΟΣ, Κεραμεύς/Κονδύλης/Νίκας (-Αρβανιτάκης), ΚΠολΔ II, 2000, εισαγ. άρθρ. 739-781, αριθ. 5-7.)

Ωστόσο, για την οικονομία της δίκης και προς διάσωση του κύρους του ένδικου βοηθήματος που ασκήθηκε εσφαλμένως στην εκουσία δικαιοδοσία, υποστηριζόταν εξαιρετικώς η ανάλογη εφαρμογή του άρθρ. 591 § 6 ΚΠολΔ (πρώην άρθρ. 591 § 2), ώστε να διατάζεται από το δικαστήριο αυτεπαγγέλτως (και χωρίς έκδοση απόφασης ή διαταγή νέας συζήτησης) η εκδίκαση της υπόθεσης με την ορθή διαδικασία. Τούτο ήταν εφικτό πριν το ν. 4335/2015, εφόσον εξασφαλιζόταν ότι οι διαδικαστικές πράξεις των διαδίκων που είχαν ασκηθεί στο πλαίσιο των άρθρ. 739 επ. ΚΠολΔ τηρούσαν ταυτόχρονα τις (αυστηρότερες) διατυπώσεις προδικασίας της αμφισβητουμένης (τακτικής διαδικασίας) (π.χ. αναγραφή στο δικόγραφο της αίτησης του αντιδίκου κι εμπρόθεσμη επίδοση της σε αυτόν σύμφωνα με το άρθρ. 228 ΚΠολΔ, εμπρόθεσμη κατάθεση προτάσεων κλπ.) (ΕφΑθ 3537/1992 ΝοΒ 1992. 891, ΜΠρΡόδου 358/2005 ΝΟΜΟΣ). Τούτο πλέον μετά το ν. 4335/2015 είναι αδύνατον, διότι το επιλαμβανόμενο δικαστήριο της εκουσίας δικαιοδοσίας, το οποίο θα δικάζει την υπόθεση έχοντας υποχρέωση τήρησης προφορικής συζήτησης, δεν θα μπορεί να εφαρμόσει αυτεπαγγέλτως την τακτική διαδικασία, αφού η τελευταία έχει διαμορφωθεί με σοβαρές διαδικαστικές αποκλίσεις από την διαδικασία της εκουσίας [π.χ. διαφορετική έγγραφη προδικασία (237 ΚΠολΔ) και τυπική συζήτηση (115 § 2 σε συνδ. με 237 §4 εδ. έβδομο ΚΠολΔ)].

Το ίδιο ακριβώς θα ισχύει και για την αντίστροφη περίπτωση, δηλαδή εφόσον κατατέθηκε αίτηση στην εκουσία ενώ έπρεπε να κατατεθεί αγωγή στην αμφισβητουμένη.

Βλ. σχετ. ΕφΑθ 6033/1995 ΕλλΔνη 1996. 1148: «… Υπό τα ανωτέρω, όμως αποτελούντα περιεχόμενον της υπό κρίσιν αιτήσεως, περιστατικά (και αιτήματα), είναι πρόδηλον ότι οι δι’ αυτής εισαγόμενες προς επίλυση δι’ ερμηνείας της επίμαχης διαθήκης αμφισβητήσεις και ασάφειες ανάγονται σε θέματα μη σχετιζόμενα προς τα διαλαμβανόμενα στο προαναφερθέν άρθρο 825 ΚΠολΔ τοιαύτα (διάθεση αντικειμένων υπέρ κοινωφελών σκοπών) και επομένως η περί αυτών διαφορά υπάγεται στην αρμοδιότητα των τακτικών δικαστηρίων και ειδικότερα του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κατά το έχον, εν προκειμένω, εφαρμογήν άρθρο 30 παρ. 1 ΚΠολΔ, ως εκ του ότι η διαθέτις κατά το θάνατό της ήταν κάτοικος Αθηνών (…), κατά την τακτική διαδικασία . Ενόψει τούτων και του … γεγονός ότι εν προκειμένω δεν μπορεί να εφαρμοσθεί το άρθρο 591 παρ 2 ΚΠολΔ [σ.σ. 591 §6 ΚΠολΔ μετά το ν. 4335/2015], αφού η υποβολή της αίτησης δεν μπορεί να επιφέρει τις δικονομικές και ουσιαστικές συνέπειες της άσκησης της αγωγής (άρθρα 215 επ. ΚΠολΔ), αφού δεν απευθύνεται κατά ορισμένου αντιδίκου και δεν έχει επιδοθεί σ’ αυτόν εμπρόθεσμα (…)πρέπει η υπό κρίση αίτηση να απορριφθεί για έλλειψη δικαιοδοσίας».

Παγίως (και χωρίς δεύτερες σκέψεις) απορριπτόταν ως απαράδεκτη η αίτηση όταν η υπόθεση που υπάγεται στην εκουσία δικαιοδοσία έχει εισαχθεί εσφαλμένα με την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων. Και τούτο, διότι η εφαρμογή του άρθρ. 591 § 6 δεν είναι εφικτή:

Βλ. σχετ. ΕιρΛαρ 21/2006 Δικογραφία 2006.410: «Το άρθρο 591 ΚΠολΔ (…) δεν εφαρμόζεται, όταν η υπόθεση που υπάγεται στην εκούσια δικαιοδοσία εισαχθεί λαθεμένα με την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, η προδικασία της οποίας είναι διαφορετική, αφού η αίτηση δεν εγγράφεται στο πινάκιο και στην οποία ο δικαστής αρκείται στην πιθανολόγηση των ισχυρισμών, ενώ στη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας απαιτείται πλήρης απόδειξη, (…) το άρθρο 591 παρ. 2 [πλέον 591 § 6 ΚΠολΔ] δεν εφαρμόζεται στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, αφού αυτή δεν αποτελεί είδος των ειδικών διαδικασιών της διαγνωστικής δίκης και ρυθμίζεται μάλιστα σε άλλο (το πέμπτο) βιβλίο του ΚΠολΔ, ενώ το πιο πάνω άρθρο έχει τεθεί κάτω από τον τίτλο " Ειδικές διαδικασίες" του τέταρτου βιβλίου του ίδιου κώδικα (βλ. τις αμέσως πιο πάνω παραπομπές). 
Παρόμοια, εξάλλου, διάταξη προς τη διάταξη του αρθρ. 591 (§ 6) ΚΠολΔ δεν περιλαμβάνεται ούτε στο πέμπτο βιβλίο του ίδιου κώδικα, που ρυθμίζει τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, ούτε στο έκτο βιβλίο του, που ρυθμίζει τη διαδικασία των άρθρων 743 έως 781, της εκούσιας δικαιοδοσίας δηλαδή, εκτός αν είναι αντίθετα προς ειδικές διατάξεις, ή δεν προσαρμόζονται στη διαδικασία αυτή, ενώ παραλείπει να παραπέμψει και στο αμέσως επόμενο άρθρο, στο 591 δηλαδή. Τέλος, ενδεχόμενα να είναι διαφορετικό το αρμόδιο καθ` ύλην δικαστήριο, στη περίπτωση εκδίκασης της υπόθεσης με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων (αρθρ. 682 επ. ΚΠολΔ), απ` αυτό της εκδίκασης της υπόθεσης με την εκούσια διαδικασία (αρθρ. 838 του ίδιου Κώδικα)».

ΜΠρΟρεστ 16/1993 Αρμ1993. 366: «όταν η υπόθεση της εκουσίας δικαιοδοσίας εισάγεται όχι στο μονομελές πρωτοδικείο που συγκροτείται από δικαστή και γραμματέα, αλλά στο δικαστή του μονομελούς πρωτοδικείου, που δικάζει χωρίς την σύμπραξη γραμματέα, αφού σ` αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει νόμιμη συγκρότηση του Δικαστηρίου (ΜΠρΑθ 445/1990 Δ 21.583)».

3. Κατά τόπον αρμοδιότητα

Σε αντίθεση με την καθ’ υλιν αρμοδιότητα που ρυθμίζεται γενικώς στο άρθρ. 740 § 1 ΚΠολΔ [με την επιφύλαξη του δεύτερου εδαφίου περί των ειδικών διατάξεων και των ειδικών νόμων εκτός του ΚΠολΔ, π.χ. ΠτΚ (ν. 3588/2007), ν. 3869/2010 κλπ.], η κατά τόπον αρμοδιότητα δεν ρυθμίζεται στις διατάξεις της εκουσίας δικαιοδοσίας. Σε γενικές γραμμές, ακολουθείται ο κανόνας ότι, για τις υποθέσεις στις οποίες δεν προβλέπεται ειδική ρύθμιση για το κατά τόπον αρμόδιο δικαστήριο (βλ. ειδική ρύθμιση π.χ. 791 § 2, 810, 825, 826 ΚΠολΔ), γίνεται δεκτό ότι εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις των άρθρ. 22 επ. ΚΠολΔ (Κεραμεύς/Κονδύλης/Νίκας (-Αρβανιτάκης), ΚΠολΔ ΙΙ, 2000, 740, αριθ. 6), διότι συμβιβάζεται με τον γενικό κανόνα του άρθρ. 741 ΚΠολΔ.

Πάντως, ο κανόνας αυτός δεν ακολουθείται με απόλυτο τρόπο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των υποθέσεων του άρθρ. 782 ΚΠολΔ (σύνταξη ή διόρθωση ληξιαρχικής πράξης), όπου, παρά την εκεί προβλεπόμενη ειδική κατά τόπον αρμοδιότητα, αναγνωρίζεται και η συντρέχουσα αρμοδιότητα οποιουδήποτε δικαστηρίου (συνήθως της κατοικίας του αιτούντος) που μπορεί να παράσχει αποτελεσματική προστασία.

Βλ. σχετ. ΕφΑθ 1661/2005 ΕλλΔνη 2006.282: «…για το γεγονός γέννησης, του γάμου ή του θανάτου των ελλήνων υπηκόων στην αλλοδαπή, εφόσον δεν συντάχθηκε ληξιαρχική πράξη από την ελληνική προξενική αρχή στην αλλοδαπή ή την αρμόδια τοπική αλλοδαπή αρχή ή από το ληξίαρχο Αθηνών, ύστερα από άδεια του εισαγγελέα, όπου αυτό επιτρέπεται, μπορεί να υποβληθεί αίτηση για βεβαίωση αυτού του γεγονότος (για να συνταχθεί η σχετική ληξιαρχική πράξη) όχι μόνον ενώπιον του δικαστηρίου της πρωτεύουσας του κράτους, αλλά και ενώπιον του δικαστηρίου (…) της κατοικίας του αιτούντος, δεδομένου ότι έτσι επιτυγχάνεται ευχερέστερα (από την άποψη της συλλογής των αποδείξεων) ταχύτερα και με λιγότερες δαπάνες η τακτοποίηση από ληξιαρχική άποψη του γεγονότος αυτού, σκοπός που περιέχεται στην νομοθετική βούληση που υπαγόρευσε κατά τρόπο όχι αποκλειστικό στην παραπάνω περίπτωση (…) τη ρύθμιση της τοπικής αρμοδιότητας του δικαστηρίου (…), αφού μάλιστα δεν εξυπηρετείται και ο δικαιολογητικός σκοπός, για τον οποίο συνδέεται η τοπική αρμοδιότητα του δικαστηρίου με την τοπική αρμοδιότητα του ληξίαρχου (άρθρα 782 παρ. 1 ΚΠολΔ και 5 ν. 344/76) λόγω του ότι το γεγονός συνέβη στην αλλοδαπή. Τέλος όλα τα παραπάνω τα σχετικά με την αρμοδιότητα του δικαστηρίου που αφορούν τη σύνταξη της σχετικής ληξιαρχικής πράξεως έχουν εφαρμογή, σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 782 ΚΠολΔ, και στην περίπτωση της διορθώσεώς της.» 

ΕφΠατρ 157/2016 : Αναγνωριστική κυριότητας τμήματος ακινήτου αγωγή - Διεκδικητική αγωγή - Στοιχεία ορισμένου αγωγής

Επί διεκδικητικής αγωγής ακινήτου ο ενάγων οφείλει να περιγράψει το επίδικο ακίνητο, μνημονεύων με λεπτομέρεια τη θέση, την έκταση, την ιδιότητα ως οικόπεδο και τα όριά του, ώστε να μη γεννάται αμφιβολία περί της ταυτότητός του. Όταν το διεκδικούμενο ακίνητο φέρεται στην αγωγή ως τμήμα μεγαλύτερου ακινήτου, ο ενάγων έχει υποχρέωση, εκτός από την έκταση του διεκδικούμενου αυτού τμήματος, να προσδιορίσει τη θέση του μέσα στο μεγαλύτερο ακίνητο, ούτως ώστε να είναι δυνατόν στον εναγόμενο να αντιτάξει άμυνα περί συγκεκριμένου επιδίκου αντικειμένου, το δικαστήριο δε να τάξει το προσήκον θέμα απόδειξης και να εκδώσει απόφαση δεκτική εκτέλεσης. Το βάρος αυτό του ενάγοντος δεν μπορεί να μετατεθεί ούτε στο στάδιο της απόδειξης (στους μάρτυρες, τους πραγματογνώμονες κ.λπ.) ούτε στο δικαστήριο. Η εν λόγω αοριστία δεν μπορεί να θεραπευθεί με τις προτάσεις ή με παραπομπές σε άλλα έγγραφα ή σχεδιαγράμματα αν αυτά δεν προσαρτώνται στην αγωγή. Η περιγραφή του ακινήτου μπορεί να γίνει και με την αποτύπωσή του σε ενσωματωμένο στο δικόγραφο της αγωγής τοπογραφικό διάγραμμα υπό κλίμακα. Τα ανωτέρω ισχύουν και επί αναγνωριστικής κυριότητας ακινήτου αγωγής.

 Αριθμός 157/2016

 ΤΟ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ

 ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

 Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές Μαρία Καραγιάννη, Πρόεδρο Εφετών, Γεώργιο Οικονόμου, Εφέτη, Κωνσταντίνο Ασημακόπουλο, Εφέτη-Εισηγητή και από τη Γραμματέα Αφροδίτη Γεωργίου.

 Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στην Πάτρα την 18 Σεπτεμβρίου 2014 για να δικάσει τις υποθέσεις μεταξύ:

 (...) Στο Μονομελές Πρωτοδικείο Κεφαλληνίας ασκήθηκαν α) η από 24-11-2006 και με αριθμό κατάθεσης 449/2006 αγωγή αναγνώρισης κυριότητας ακινήτου και β) η από 4-6-2007 και με αριθμό κατάθεσης 235/2007 διεκδικητική αγωγή ακινήτου και διόρθωσης ανακριβούς πρώτης κτηματολογικής εγγραφής, οι οποίες συνεκδικάσθηκαν με την από 17-11-2008 ανταγωγή της πρώτης εναγομένης της υπό στοιχείο β άνω αγωγής και με την 13/2009 οριστική απόφαση του ανωτέρω Δικαστηρίου απορρίφθηκαν η υπό στοιχείο α' αγωγή και η άνω ανταγωγή και έγινε κατά ένα μέρος δεκτή η υπό στοιχείο β' αγωγή.

Κατόπιν τούτων, ο ενάγων της υπό στοιχείο α' αγωγής-δεύτερος εναγόμενος της υπό στοιχείο β' αγωγής ζητεί να γίνει δεκτή η από 15-4-2009 έφεση του, που κατατέθηκε την 15-4-2009 στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου Κεφαλληνίας με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 28/2009 και προσδιορίστηκε με αριθμό κατάθεσης 546/17-6-2009 στη Γραμματεία αυτού του Δικαστηρίου για τη δικάσιμο της 4-11-2010, κατά την οποία η συζήτηση της έφεσης ματαιώθηκε. Ήδη με την από 18-11-2010 κλήση των εφεσίβλητων, που κατατέθηκε την 15-12-2010 στη Γραμματεία αυτού του Δικαστηρίου με αριθμό κατάθεσης 308/2010, προσδιορίστηκε εκ νέου η υπόθεση για συζήτηση για τη δικάσιμο της 1-11-2012 και ύστερα από νόμιμη αναβολή για τη σημερινή δικάσιμο. Η αντενάγουσα-πρώτη εναγομένη της υπό στοιχείο β' αγωγής ζητεί να γίνει δεκτή η από 15-4-2009 έφεση της, που κατατέθηκε την 15-4-2009 στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου Κεφαλληνίας με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 29/2009 και προσδιορίστηκε με αριθμό κατάθεσης 545/17-6-2009 στη Γραμματεία αυτού του Δικαστηρίου για τη δικάσιμο της 4-11-2010, κατά την οποία η συζήτηση της έφεσης ματαιώθηκε. Ήδη με την από 18-11-2010 κλήση των εφεσίβλητων, που κατατέθηκε την 15-12-2010 στη Γραμματεία αυτού του Δικαστηρίου με αριθμό κατάθεσης 307/2010, προσδιορίστηκε εκ νέου η υπόθεση για συζήτηση για τη δικάσιμο της 1-11-2012 και ύστερα από νόμιμη αναβολή για τη σημερινή δικάσιμο.

Οι εναγόμενοι της υπό στοιχείο α' αγωγής-ενάγοντες της υπό στοιχείο β' αγωγής ζητούν να γίνει δεκτή η από 9-4-2009 έφεση τους, που κατατέθηκε την 21-4-2009 στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου Κεφαλληνίας με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 30/2009 και προσδιορίστηκε με αριθμό κατάθεσης 875/9-9-2009 στη Γραμματεία αυτού του Δικαστηρίου αρχικά για τη δικάσιμο της 13-1-2011 και ύστερα από νόμιμες αναβολές για τη σημερινή δικάσιμο.

Κατά τη συζήτηση των υποθέσεων οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων προκατέθεσαν έγγραφες προτάσεις και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται σ' αυτές.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Φέρονται προς συζήτηση στο Δικαστήριο αυτό 1) η από 15-4-2009 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 28/2009 έφεση του ..., η οποία προσδιορίστηκε εκ νέου προς συζήτηση με την από 18-11-2010 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 308/2010 κλήση των εφεσίβλητων, ύστερα από ματαίωση της συζήτησης της έφεσης κατά την αρχικώς ορισθείσα δικάσιμο της 4-11-2010, 2) η από 15-4-2009 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 29/2009 έφεση της ..., η οποία προσδιορίστηκε εκ νέου προς συζήτηση με την από 18-11-2010 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 307/2010 κλήση των εφεσίβλητων, ύστερα από ματαίωση της συζήτησης της έφεσης κατά την αρχικώς ορισθείσα δικάσιμο της 4-11-2010 και 3) η από 9-4-2009 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 30/2009 έφεση των α) ... και 2) ..., κατά της με αριθμό 13/2009 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κεφαλληνίας, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία, οι οποίες πρέπει να ενωθούν και να συνεκδικαστούν, κατά τις διατάξεις των άρθρων 246 και 524 ΚΠολΔ, ως συναφείς, διότι κατά τον τρόπο αυτό διευκολύνεται η διεξαγωγή της δίκης και επέρχεται μείωση των εξόδων. Έχουν δε αυτές ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα, εντός της προβλεπόμενης από τη διάταξη του άρθρου 518 παρ.1 ΚΠολΔ προθεσμίας των τριάντα ημερών από την επίδοση της εκκαλούμενης απόφασης, αφού τα δικόγραφα αυτών κατατέθηκαν στη Γραμματεία του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου την 15-4-2009, την 15-4-2009 και την 21-4-2009 αντίστοιχα και αντίγραφο της εκκαλούμενης απόφασης επιδόθηκε από τον εκκαλούντα της τρίτης έφεσης στους αντιδίκους του την 23-3-2009 (βλ. σχετ. την από 23-3-2009 σημείωση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή του Πρωτοδικείου Κεφαλληνίας ... σε προσκομιζόμενο από τον εκκαλούντα της τρίτης έφεσης αντίγραφο της εκκαλούμενης απόφασης). Επομένως, οι συνεκδικαζόμενες εφέσεις πρέπει, αφού γίνουν τυπικά δεκτές, να ερευνηθούν περαιτέρω κατά την ίδια ως άνω τακτική διαδικασία, για να κριθούν ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων τους (άρθρο 533 παρ.1 ΚΠολΔ).

Με την υπ. αριθμ. κατάθ. 449/2006 αγωγή του ο ενάγων και ήδη εκκαλών της πρώτης έφεσης και δεύτερος εφεσίβλητος της τρίτης έφεσης εξέθεσε στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ότι είναι κύριος ενός ακινήτου, που βρίσκεται στην κτηματική περιφέρεια του ΔΔ Σβορωνάτων Κεφαλληνίας, όπως αυτό περιγράφεται αναλυτικά κατά έκταση, θέση και όρια, κατά ποσοστό 3/48 εξ αδιαιρέτου λόγω κληρονομικής εξ αδιαθέτου διαδοχής του αποβιώσαντος την 31-10-1995 πατέρα του ..., την κληρονομιά του οποίου αποδέχθηκε νόμιμα και κατά το υπόλοιπο ποσοστό 45/48 εξ αδιαιρέτου λόγω των αναφερομένων αναλυτικά στο δικόγραφο δωρεών και γονικής μέριμνας, οι τίτλοι των οποίων μεταγράφηκαν νόμιμα. Ότι, επικουρικά, απέκτησε την κυριότητα του άνω ακινήτου με τακτική άλλως με έκτακτη χρησικτησία, ασκώντας τόσο ό ίδιος από το έτος 1995 μέχρι σήμερα όσο και οι μνημονευόμενοι δικαιοπάροχοι του από το έτος 1914 σ' αυτό τις προσιδιάζουσες στη φύση του και στον υλικό προορισμό του πράξεις νομής, καλόπιστα, συνεχώς και αδιάλειπτα και για το χρονικό διάστημα πριν την εισαγωγή σε ισχύ του Αστικού Κώδικα (23-2-1946) με τα προσόντα της τριακονταετούς παραγραφής του Ιόνιου Αστικού Κώδικα, τα στοιχεία της οποίας αναφέρονται αναλυτικά στην αγωγή, προσμετρώντας στο δικό του χρόνο χρησικτησίας τον αντίστοιχο χρόνο των δικαιοπαρόχων του. Ότι οι εναγόμενοι αμφισβητούν έμπρακτα, με την άσκηση αίτησης ασφαλιστικών μέτρων νομής και αναγνωριστικής αγωγής κυριότητας στο Ειρηνοδικείο Αργοστολίου, την κυριότητα του σε τμήμα του άνω ακινήτου, έκτασης 300 τ.μ., όπως αυτό περιγράφεται αναλυτικά κατά θέση, όρια και αξία στο δικόγραφο και στο συνημμένο σ' αυτό τοπογραφικό διάγραμμα. Κατόπιν τούτων, ο ενάγων ζήτησε να αναγνωριστεί η κυριότητα του στο επίδικο τμήμα και να καταδικαστούν οι αντίδικοι του στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων του.

Με την υπ. αριθμ. κατάθ. 235/2007 αγωγή τους οι ενάγοντες και ήδη εφεσίβλητοι της πρώτης έφεσης και της δεύτερης έφεσης και εκκαλούντες της τρίτης έφεσης εξέθεσαν στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ότι είναι συγκύριοι κατά ποσοστό 3λ ο πρώτος και κατά ποσοστό % εξ αδιαιρέτου η δεύτερη απ' αυτούς ενός ακινήτου, που βρίσκεται εκτός ορίων του οικισμού Μηνιών του Δήμου Αργοστολίου, όπως αυτό περιγράφεται αναλυτικά στο δικόγραφο κατά έκταση, θέση και όρια, λόγω κληρονομικής εξ αδιαθέτου διαδοχής του αποβιώσαντος την 30-10-1960 πατέρα του πρώτου και συζύγου της δεύτερης απ' αυτούς ..., την κληρονομιά του οποίου αποδέχθηκαν νόμιμα. Ότι ο άνω δικαιοπάροχος τους είχε καταστεί αποκλειστικός  κύριος του εν λόγω ακινήτου με έκτακτη  χρησικτησία, δεδομένου ότι ασκούσε πριν από το έτος 1930 μέχρι το θάνατο του σ' αυτό τις προσιδιάζουσες στη φύση του και στον υλικό προορισμό του πράξεις νομής, καλόπιστα, συνεχώς και αδιάλειπτα και για το χρονικό διάστημα πριν την εισαγωγή σε ισχύ του Αστικού Κώδικα (23-2-1946) με τα προσόντα της τριακονταετούς παραγραφής του Ιόνιου Αστικού Κώδικα, τα στοιχεία της οποίας αναφέρονται αναλυτικά στην αγωγή. Ότι οι ενάγοντες, επικουρικά, έχουν καταστεί συγκύριοι, κατά τα προαναφερόμενα εξ αδιαιρέτου ποσοστά, του άνω ακινήτου με έκτακτη χρησικτησία, διότι από το την 30-10-1960 μέχρι σήμερα συνεχίζουν να ασκούν τις ίδιες ως άνω υλικές πράξεις νομής, προσμετρώντας στο δικό τους χρόνο χρησικτησίας τον αντίστοιχο χρόνο του δικαιοπαρόχου τους. Ότι, κατά τη διαδικασία υποβολής δηλώσεων για την κτηματογράφηση της περιοχής Μηνιών Δήμου Αργοστολίου, η πρώτη εναγομένη δήλωσε ψευδώς ότι τμήμα του άνω ακινήτου τους, έκτασης 1.270 τ.μ., το οποίο περιγράφεται αναλυτικά στο δικόγραφο κατά σχήμα, θέση και όρια, ανήκει στην αποκλειστική κυριότητα της, με συνέπεια να αποτυπώνεται αυτό αναληθώς στα σχετικά κτηματολογικά βιβλία με αυτοτελές ΚΑΕΚ ... και με κυρία την πρώτη εναγομένη. Επίσης, ο δεύτερος εναγόμενος, κύριος του όμορου προς βορρά με το ακίνητο των εναγόντων με αριθμό ΚΑΕΚ ... ακινήτου, δήλωσε ψευδώς ότι σ' αυτό περιλαμβάνεται και τμήμα του άνω ακινήτου τους, έκτασης 193 τ.μ., το οποίο περιγράφεται αναλυτικά στην αγωγή κατά σχήμα, θέση και όρια, με συνέπεια να αποτυπώνεται αυτό αναληθώς στα σχετικά κτηματολογικά βιβλία ως τμήμα του άνω ακινήτου του δεύτερου εναγομένου. Ότι, περί τα τέλη Μαίου - αρχές Ιουνίου του έτους 2003 ο δεύτερος εναγόμενος, εισήλθε αυθαίρετα εντός του ακινήτου τους και με την κατασκευή πέτρινης μάνδρας κατέλαβε τμήμα αυτού, έκτασης 316 τ.μ., το οποίο περιγράφει αναλυτικά κατά σχήμα, θέση και όρια, ενώ στη συνέχεια αυτός από κοινού με την πρώτη εναγομένη κατέλαβαν και δεύτερο τμήμα του άνω ακινήτου τους, έκτασης 1.270 τ.μ., σε συνέχεια του πρώτου τμήματος και συνολικά τμήμα, έκτασης 1.463 τ.μ., το οποίο περιγράφουν αναλυτικά κατά σχήμα, θέση και όρια, αποβάλλοντας με τον τρόπο αυτό τους ενάγοντες παράνομα από τη σύννομη τους. Κατόπιν τούτων, οι ενάγοντες ζήτησαν να αναγνωριστεί η συγκυριότητα τους, κατά τα προαναφερθέντα εξ αδιαιρέτου ποσοστά, στα επιμέρους επίδικα τμήμα του ενιαίου ακινήτου τους, έκτασης 1.270 τ.μ. και 193 τ.μ. αντίστοιχα και να διορθωθούν οι σχετικές ανακριβείς πρώτες κτηματολογικές εγγραφές ώστε τα τμήματα αυτά να καταχωρισθούν ως ανήκοντα στο ενιαίο ακίνητο τους, να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να τους αποδώσουν το επίδικο τμήμα των 1.463 τ.μ. και να καταδικαστούν οι αντίδικοι τους στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων τους.

Με τις από 17-11-2008 έγγραφες προτάσεις της η πρώτη εναγομένη της δεύτερης αγωγής και ήδη εκκαλούσα της δεύτερης έφεσης και πρώτη εφεσίβλητη της τρίτης έφεσης άσκησε παραδεκτά ανταγωγή ισχυριζόμενη ότι είναι κυρία του επίδικου ακινήτου με ΚΑΕΚ ..., έκτασης 1.100 τ.μ., το οποίο περιγράφει αναλυτικά στο δικόγραφο κατά θέση και όρια, με έκτακτη χρησικτησία, ασκώντας σ' αυτό ανελλιπώς από το έτος 1967 τις προσιδιάζουσες στη φύση και στον προορισμό του υλικές πράξεις νομής. Κατόπιν τούτων, ύστερα από την έμπρακτη αμφισβήτηση της κυριότητας της από τους ενάγοντες της δεύτερης αγωγής, ζητεί να αναγνωριστεί κυρία αυτού.