ΣτΕ 2162/15 : Αίτηση αναιρέσεως - Παραδεκτό. Διαφορά από διοικητική σύμβαση

ΣτΕ (Στ') 2162/15 : Αίτηση αναιρέσεως - Παραδεκτό. Διαφορά από διοικητική σύμβαση. Στις διαφορές από διοικητικές συμβάσεις δεν επιτρέπεται η άσκηση αίτησης αναιρέσεως όταν το ποσό της διαφοράς που άγεται ενώπιον του ΣτΕ είναι κατώτερο του ποσού των 200.000 ευρώ. Κατ' εξαίρεση, ασκείται παραδεκτώς αίτηση αναιρέσεως με αντικείμενο κατώτερο, όταν προβάλλεται από τον διάδικο με συγκεκριμένους ισχυρισμούς που περιέχονται στο δικόγραφο της αιτήσεως αναιρέσεως, όπως ότι η επίλυση της διαφοράς έχει γι’ αυτόν ευρύτερες οικονομικές ή δημοσιονομικές επιπτώσεις ή ότι με αυτήν τίθεται σπουδαίο νομικό ζήτημα. Εν προκειμένω κρίθηκε ότι το ποσό της διαφοράς υπολείπεται του ελάχιστου ορίου των 200.000 ευρώ και με το δικόγραφο της αιτήσεως δεν προβλήθηκε ισχυρισμός περί του κατ' εξαίρεση παραδεκτού αυτής, οι δε ισχυρισμοί που περιλαμβάνονται στο υπόμνημα που κατέθεσε το αναιρεσείον προβάλλονται απαραδέκτως. Απορρίπτει την αίτηση.

(...) Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα / Σκέφθηκε κατά το Νόμο

1. Επειδή, με την κρινομένη αίτηση, για την άσκηση της οποίας δεν απαιτείται κατά το νόμο καταβολή παραβόλου, ζητείται η αναίρεση της 253/2009 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Λάρισας, με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή η από 25.10.2006 αγωγή του αναιρεσιβλήτου και υποχρεώθηκε το αναιρεσείον Ελληνικό Δημόσιο να του καταβάλει ποσό 112.403,57 ευρώ, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε μη καταβληθείσες στον αναιρεσίβλητο ενισχύσεις για τα έτη 2001-2002 (βασική ενίσχυση ύψους 96.938,43 ευρώ και πρόσθετη ενίσχυση ύψους 15.465,14 ευρώ), οι οποίες κρίθηκε ότι οφείλονταν σε αυτόν δυνάμει των από 23.5.1997 και από 20.6.2000 συμβάσεων εκμεταλλεύσεως, που συνήφθησαν με το Ελληνικό Δημόσιο στο πλαίσιο υλοποιήσεως του Προγράμματος Μακροχρόνιας Παύσης Εκμετάλλευσης Γεωργικών Γαιών του Κανονισμού 2078/92.

2. Επειδή, στην παράγραφο 3 του άρθρου 53 του π.δ/τος 18/1989 (Α' 8), όπως η παράγραφος αυτή αντικαταστάθηκε με το άρθρο 36 παρ. 2 του ν. 2721/1999 (Α' 112) και τροποποιήθηκε περαιτέρω με το άρθρο 35 παρ. 1 του ν. 3772/2009 (Α' 112/10.7.2009), προτού αντικατασταθεί με την παρ. 1 του άρθρου 12 του ν. 3900/2010 (Α' 213), που άρχισε να ισχύει από 1.1.2011 (άρθρο 70 του τελευταίου αυτού νόμου), ορίζονται τα εξής: «Δεν επιτρέπεται η άσκηση αίτησης αναιρέσεως όταν το ποσό της διαφοράς που άγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι κατώτερο από σαράντα χιλιάδες (40.000) ευρώ. Ειδικώς στις διαφορές από διοικητικές συμβάσεις το όριο αυτό ορίζεται σε διακόσιες χιλιάδες (200.000) ευρώ... Κατ' εξαίρεση, ασκείται παραδεκτώς αίτηση αναιρέσεως με αντικείμενο κατώτερο από τα ανωτέρω ποσά, όταν προβάλλεται από τον διάδικο με συγκεκριμένους ισχυρισμούς που περιέχονται στο δικόγραφο της αιτήσεως αναιρέσεως ότι: α) η επίλυση της διαφοράς έχει γι’ αυτόν ευρύτερες οικονομικές ή δημοσιονομικές επιπτώσεις που δικαιολογούν την άσκηση της αίτησης, β) με αυτήν τίθεται σπουδαίο νομικό ζήτημα ή υφίσταται αντίθεση της αναιρεσιβαλλόμενης αποφάσεως προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανώτατου δικαστηρίου ή προς άλλες αποφάσεις διοικητικών δικαστηρίων. Εξάλλου, σύμφωνα με την παρ. 3 του ως άνω άρθρου 35 του ν. 3772/2009, «οι διατάξεις αυτού του άρθρου δεν καταλαμβάνουν τις εκκρεμείς κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος υποθέσεις» και, επομένως, καταλαμβάνουν τις εφεξής ασκούμενες αιτήσεις αναιρέσεως (ΣτΕ 3324, 3475/2011 Ολ., 455/2012). Σύμφωνα, τέλος, με το άρθρο 51 του ίδιου νόμου, η ισχύς του νόμου αυτού αρχίζει από τη δημοσίευση του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (10.7.2009), εκτός εάν στις επιμέρους διατάξεις του ορίζεται διαφορετικά.

3. Επειδή, κατά την έννοια των ανωτέρω διατάξεων, οι οποίες είναι στενώς ερμηνευτέες, ενόψει του επιδιωκομένου σκοπού, της αποσυμφορήσεως δηλαδή του Συμβουλίου της Επικρατείας από μεγάλο αριθμό αιτήσεων αναιρέσεως που δεν έχουν σημαντικό χρηματικό αντικείμενο και της επιταχύνσεως του ρυθμού απονομής της δικαιοσύνης (βλ. τη συνοδεύουσα το ν. 3772/2009 αιτιολογική έκθεση), για να κριθεί εάν παραδεκτώς ασκείται αίτηση αναιρέσεως, πρέπει απαραιτήτως οι προβλεπόμενοι από τις εν λόγω διατάξεις ισχυρισμοί περί του κατ' εξαίρεση παραδεκτού της αιτήσεως αναιρέσεως να προβάλλονται με το εισαγωγικό δικόγραφο. Κατά συνέπεια, είναι απαράδεκτη η προβολή τέτοιων ισχυρισμών με το υπόμνημα που κατατίθεται μετά τη συζήτηση της υποθέσεως εντός της προθεσμίας που χορηγείται από τον Πρόεδρο (ενδεικτικώς, ΣτΕ 1555/2006 7μ., 4383/2014, 1562/2012, 1523/2011, 2980/2007).

4. Επειδή, εν προκειμένω, με την κρινομένη αίτηση αναιρέσεως, η οποία κατατέθηκε στις 6.11.2009, ήτοι, κατά τα ανωτέρω, υπό την ισχύ των διατάξεων του άρθρου 35 του ν. 3772/2009, άγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας διαφορά εκ διοικητικής συμβάσεως (πρβλ. ΣτΕ 2148, 1967/2014, 4273/2013), το ποσό δε της εν λόγω διαφοράς υπολείπεται του κατά τις ως άνω διατάξεις ελαχίστου ορίου των 200.000 ευρώ για το παραδεκτό της αιτήσεως αναιρέσεως. Με το δικόγραφο, όμως, της κρινομένης αιτήσεως δεν προβάλλεται ισχυρισμός περί του κατ' εξαίρεση παραδεκτού αυτής, οι δε προβαλλόμενοι το πρώτον με το από 25.5.2015 υπόμνημα που κατέθεσε το αναιρεσείον εντός της χορηγηθείσης, κατά το άρθρο 25 παρ. 2 εδ. β' του π.δ/τος 18/1989, από τον Πρόεδρο προθεσμίας σχετικοί ισχυρισμοί προβάλλονται, σύμφωνα με όσα έγιναν ανωτέρω δεκτά, απαραδέκτως (ενδεικτικώς, ΣτΕ 4674, 4383/2014).

5. Επειδή, κατ' ακολουθία, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να απορριφθεί, ως απαράδεκτη.

Διά ταύτα

Απορρίπτει την υπό κρίση αίτηση και

Επιβάλλει εις βάρος του αναιρεσείοντος Ελληνικού Δημοσίου τη δικαστική δαπάνη του αναιρεσιβλήτου, η οποία ανέρχεται στο ποσό των τετρακοσίων εξήντα (460) ευρώ.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 26 Μαΐου 2015

 

Ο Πρόεδρος του Στ' Τμήματος                        Ο Γραμματέας

Αθ. Ράντος                                                    Δ. Λαγός

 

και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 8ης Ιουνίου 2015.

 

Ο Πρόεδρος του Στ' Τμήματος              Η Γραμματέας του Στ' Τμήματος

Αθ. Ράντος                                                     Ελ. Γκίκα