Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και η νομολογία του Δικαστηρίου της Ε.Ε. [του Βασίλειου Σωτηρόπουλου, δικηγόρου]

Η νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία πρέπει να τηρείται αυστηρά, καθώς είναι η μόνη εγγύηση για τους δημιουργούς, τους ερμηνευτές και τους παραγωγούς ότι θα αμειφθούν για την δουλειά τους. Διαφωνώ κάθετα με την τάση απαξίωσης που υπάρχει για αυτή την κατηγορία εργαζομένων, οι οποίοι θεωρούνται "προνομιούχοι" μόνο και μόνο επειδή ένα ελάχιστο ποσοστό των συναδέλφων τους γνωρίζει την επιτυχία. Οι περισσότεροι αναμένουν ευλαβικά τις εκκαθαρίσεις των ποσοστών τους και αυτό πρέπει να είναι σεβαστό. Προσωπικά δεν έχω "κατεβάσει" ποτέ ούτε ένα τραγούδι, ούτε μία ταινία, χωρίς να το έχω προμηθευτεί έναντι της τυχόν προβλεπόμενης αμοιβής, πρωτ' απ' όλα γιατί με ενδιαφέρει να αμείβεται καθένας για τη δουλειά του (όταν το ζητάει!) και έπειτα, για λόγους ποιότητας της θέασης - ακρόασης.

Αλλά η αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας προϋποθέτει ότι εφαρμόζονται και οι διατάξεις εκείνες που επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση σε έργα. Υπάρχει το "fair use" και οι εξαιρέσεις από την πνευματική ιδιοκτησία: όταν το έργο δεν είναι πρωτότυπο, όταν προορίζεται για ειδικές χρήσεις δημοσίου συμφέροντος και όταν γενικά μία  π ρ ά ξ η  δεν τιμωρείται και δεν απαγορεύεται, τότε η αυστηρή εφαρμογή της πνευματικής ιδιοκτησίας επιβάλλει και να μην διώκεται ο χρήστης. Τα έργα που παίζονται στην τηλεόραση ή που είναι αναρτημένα στο YouTube, δεν φταίω εγώ που τα παρακολουθώ, αν οι φορείς αυτοί δεν έχουν πληρώσει τα δικαιώματα. Δεν φταίω ως θεατής αν πάω στον κινηματογράφο και προβληθεί μια ταινία για την οποία ο αιθουσάρχης έχει "φεσώσει" τον διανομέα: δεν γνωρίζω την μεταξύ τους σχέση και είμαι και υποχρεωμένος να σεβαστώ και το τεκμήριο της αθωότητας. Είμαστε όλοι καλόπιστοι τρίτοι και το δίκαιο προστατεύει την καλή πίστη μας ότι αν κάτι κυκλοφορεί ελεύθερο μπορούμε να το χρησιμοποιούμε, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Αλλιώς, αν είχαμε το δικαίωμα να υποψιαζόμαστε τους πάντες, δεν θα αγοράζαμε καν τραγούδια από το iTunes.

Διαβάζουμε σε αυτή την ανακοίνωση (1) ότι η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος συνέλαβε κάποιον επειδή στην ιστοσελίδα του παρέπεμπε σε τρίτες ιστοσελίδες, στις οποίες ήταν αναρτημένες ταινίες που μπορούσε να δει καθένας. Μα, αν μπορούσε καθένας να τις δει, χωρίς κωδικό, τα έργα αυτά κινούνται ελεύθερα στο Διαδίκτυο και σύμφωνα με την απόφαση Svensson (2) και την απόφαση BestWater International του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (3) κρίθηκε ότι δεν αποτελεί πράξη "παρουσίασης στο κοινό" (όπως είναι ο όρος κατά την Οδηγία της ΕΕ) η τοποθέτηση links προς άλλο ιστότοπο στον οποίο είναι ελεύθερα προσβάσιμο ένα έργο. Προσοχή: "ελεύθερα προσβάσιμο" λέει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δεν λέει "νόμιμα προσβάσιμο", γιατί το "νόμιμο" ή μη της ανάρτησης σε έναν τρίτο ιστότοπο, απλά είναι αδύνατον να το γνωρίζει κανείς! Ουδείς υποχρεούται στα αδύνατα κι ένα από αυτά τα αδύνατα, αναγνωρίζει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ότι είναι και το να ξέρεις αν κάτι που διακινείται "ελεύθερα" στο Διαδίκτυο, άρα ο δημιουργός του το έχει αφήσει ή δεν έχει καταφέρει να διώξει αυτόν που το ανέβασε, είναι και νόμιμα αναρτημένο. Τα ίδια έκρινε και το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, στην απόφαση 5249/2014 που επαναλαμβάνει ακριβώς τα συμπεράσματα των δύο παραπάνω αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Πιο παλιά, το 2010, τα ίδια είχε κρίνει και το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Κιλκίς, (4) σε απόφασή του που κατέστη αμετάκλητη (5) θέση με την οποία συμφώνησε και το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Ξάνθης σε βούλευμά του. 

 

Αυτές τις δικαστικές αποφάσεις θα έπρεπε να τις γνωρίζει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, προκειμένου να μην περιορίζει την ελευθερία ανθρώπων οι οποίοι δεν παραβιάζουν τις διατάξεις για την πνευματική ιδιοκτησία. Θέλω να πιστεύω ότι η σύλληψη αυτή οφείλεται σε ελλειπή νομική ενημέρωση, η οποία είναι βεβαίως δικαιολογημένη, καθώς η νομολογία αυτή είναι του 2014 και δεν επιτρέπει διαφορετικές προσεγγίσεις, αφού η διατυπώσεις των δικαστών είναι ξεκάθαρες για το νόημα των διατάξεων περί πνευματικής ιδιοκτησίας.

 

E-Lawyer: Πρωτοδικείο Αθηνών: νόμιμη η τοποθέτηση link σε τρίτα sites

Ε-Lawyer: Το Δικαστήριο Ε.Ε. επιτρέπει το embedding σε video χωρίς άδεια του δικαιούχου.

Ε-Lawyer: Το Δικαστήριο Ε.Ε. κλείνει το θέμα των hypertext links

Ε-Lawyer: Εφετείο Βαρκελώνης: τα links δεν παραβιάζουν πνευματική ιδιοκτησία

Ε-Lawyer: Eλληνική δικαστική απόφαση για ιστότοπο με ευρετήριο links

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(1) Ανακοίνωση

(2) Svensson

(3) BestWater International του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

(4) Τριμελές Πλημμελειοδικείο Κιλκίς

(5) elawyer.blogspot.gr

 

[πηγή : http://elawyer.blogspot.gr ]

"Κουρδιστό Πορτοκάλι: Μια Tαινία για τη Bία που γεννά η Bία" [της Δήμητρας Στεργίου, Δικηγόρου, ΜΔΕ]

Το Κουρδιστό Πορτοκάλι αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο λαμπερά διαμάντια στην ιστορία της 7ης τέχνης. Η ταινία αποτελεί μια αριστουργηματική σπουδή πάνω στη βία με τον σκηνοθέτη της Stanley Kubrick να ξεδιπλώνει περίτεχνα και καθηλωτικά όλες τις εκφάνσεις που μπορέι να λάβει το φαινόμενο αυτό. Βία του κράτους. Βία του σωφρονιστικού συστήματος. Ομαδική βία. Μεμονωμένη άσκηση βίας.

Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1971 και όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και χαρακτηρίστηκε εξτρεμιστική. Από την μία απέκτησε φανατικούς θαυμαστές που λάτρεψαν τον φουτουριστικό αυτό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που απογύμνωνε αριστοτεχνικά το σαθρό και εξαθλιωμένο κοινωνικό σύστημα, καταδεικνύοντας την κρίση στην οποία αυτό έχει περιέλθει και από την άλλη απέκτησε αρκετούς πολέμιους λόγω του ρηξικέλευθου για τα δεδομένα της εποχής του τρόπου απεικόνισης της βίας. Το έργο βρίθει νοημάτων, συμβολισμών και μηνυμάτων. Οι αναλύσεις που επιδέχεται είναι πολυεπίπεδες. Ο Κιούμπρικ τάραξε τα νερά της εποχής του. Δεν παρουσίασε μόνο το φαινόμενο της βίας, το οποίο βρισκόταν σε έξαρση στην Αγγλία της δεκαετίας του ʼ60 αλλά προχώρησε πολύ πιο βαθιά δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στον τρόπο αντιμετώπισης της από την πλευρά της πολιτείας και του σωφρονιστικού συστήματος.

CCBE Position on Contract Rules for Online Purchases of Digital Content

"CCBE Position on Contract Rules for Online Purchases of Digital Content" (14/09/2015)

The Council of Bars and Law Societies of Europe (CCBE) represents the bars and law societies of 32 member countries and 13 further associate and observer countries, and through them more than 1 million European lawyers.

Following the EU’s Digital Single Market Strategy adopted by the Commission on 6 May 2015 and establishing an approach to address the most important barriers that currently hinder cross-border e-commerce, the CCBE wishes to provide its views in relation to a possible instrument dealing with contract rules for online purchases of digital content. As regards contract rules for online purchases of tangible goods, the CCBE wishes to refer to its position of April 2015 on the revision of the proposed Common European Sales Law.

1. Type of Legal Instrument

According to the CCBE, the goal to be achieved by the Commission on the basis of its “Digital Single Market”-Strategy will best be achieved by a Regulation1.

Even though the CCBE has favoured the proposed Common European Sales Law (CESL)2 in the past and came out in support of the Optional Instrument, the CCBE now feels that such instrument would not adequately serve the ambitious goal of the “Digital-Single-Market”-Strategy. There will be far too many traders and consumers that would not enter into a contract on the basis of such optional instrument, as they will claim to not know the new legal and commercial implications of such law. Thus, they are inclined to not choose it, but rather opt out.

2. Basic Scope

The CCBE is in favour of a Regulation for contracts dealing with digital content. The CCBE believes that Recital No 19 of the Consumer Rights Directive 2011/83/EU3 offers an adequate and reliable basis for a definition of the scope of “digital content” to be used for any new Regulation dealing with sales contracts of “digital content”.

As in the past, the CCBE is in favour of a Regulation not limiting its scope to business-to-consumer (b2c) transactions, but rather to extend it to business-to-business (b2b) transactions.4

A further argument in support of the inclusion of the b2b-sales is that the legal problems relating to the use of platforms require legal solutions that will be derived from the b2c-rules of the new Regulation in an adequate way.

Moreover, the goal of a “Digital Single-Market”-Strategy will not be achieved and market growth will not be adequately developed, if the Commission left the legal rules to be applied for b2b-transactions to the regimes of the Member States. Such one-sided approach would severely hamper the speedy and efficient development of this growing and expanding market.

Therefore, the CCBE does neither favour nor advocate the solution that the scope of the new Regulation would be restricted to SMEs.5

It follows that the CCBE is also in favour of expanding the scope of this new Regulation to domestic transactions and not limit it to cross-border contracts.6 In this respect the CCBE is aware that there might be some concerns in this respect as to the validity of the legal basis of such an all-embracing instrument and thus calls on the Commission to carefully evaluate any possible restrictions based on the rules of the Treaty on the Functioning of the European Union (TFEU).7

3. Type of Contract

There seems to be an element of a service contract („using due care“) in addressing the specifics of contracts on digital content, but by and large the sales elements do prevail. Moreover, the contract must also contain an element of “licensing” (IP-Relevance). The service element is subordinated; the solution offered in Art. 3 Sec. 2 of the United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods (CISG) seems a perfect example in this respect.

But the issue of transferability must be carefully addressed.

4. Conformity of Content

The issues concerning conformity and non-conformity will primarily be determined – in a very similar way as in sales contracts - by the specific description of the content to be supplied by the seller. Lacking any such specific description, it seems appropriate to determine any issues of non-conformity by applying an objective standard, e.g. fitness for ordinary purpose.

Εγκλήματα φοροδιαφυγής μετά το Ν. 4337/2015 (Ενημερωτικό Σημείωμα Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος)

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Με το Ν 4337/2015 («Μέτρα για την εφαρμογή της συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», ΦΕΚ Α’ 129/17-10-2015), επήλθαν σημαντικές μεταβολές στα μέχρι τώρα ισχύοντα εγκλήματα φοροδιαφυγής Ν 2523/1997 κ.λπ. Με σκοπό μια πρώτη ενημέρωση και προς διευκόλυνση των συναδέλφων, σας παραθέτουμε το Σημείωμα που ακολουθεί, με αποδελτιωμένες τις βασικές τροποποιήσεις του νόμου.

Εγκλήματα Φοροδιαφυγής

Επελθούσες μεταβολές μετά τη θέση σε ισχύ του Ν 4337/2015 (ΦΕΚ Α’ 129/17-10-2015), με το άρθρο 8 του οποίου τροποποιήθηκαν τα άρθρα 66-71 Ν 4174/2013.

[Α] Τυποποιούμενα εγκλήματα (διατάξεις, ποινές αρμοδιότητα)

Ι. Ανακριβείς δηλώσεις

(Ι.i) άρθρο 66 § 1 α’ Ν 4174/2013 : μη υποβολή ή υποβολή ανακριβούς δήλωσης φόρου εισοδήματος–ΕΝΦΙΑ–ΕΦΑ και καταχώρηση εικονικών δαπανών προς μείωση της φορολογητέας ύλης με απόκρυψη αναλογούντος φόρου άνω των 100.000 € ανά διαχειριστικό έτος : φυλάκιση τουλάχιστον 2 ετών – Τριμελές Πλημμελειοδικείο (άρθρο 66 § 3 α Ν 4174/2013).

(Ι.ii) ….με απόκρυψη αναλογούντος φόρου άνω των 150.000 € ανά διαχειριστικό έτος : κάθειρξη (κύρια ανάκριση, άρθρο 66 § 4 α Ν 4174/2013).

ΙΙ. Μη απόδοση εισπραχθέντων φόρων

(ΙΙ.i) άρθρο 66 § 1 β-γ’ Ν 4174/2013 : μη απόδοση εν όλω ή εν μέρει, απατηλή είσπραξη συμψηφισμός ή έκπτωση παρακρατούμενων & επιρριπτόμενων φόρων (και πλοίων) άνω των 100.000 € ανά διαχειριστικό έτος : φυλάκιση τουλάχιστον 2 ετών – Τριμελές Πλημμελειοδικείο (άρθρο 66 § 3 β περ. ββ Ν 4174/2013).

(ΙΙ.ii)  μη απόδοση κ.λπ….φόρων άνω των 150.000 € ανά διαχειριστικό έτος : κάθειρξη (κύρια ανάκριση, άρθρο 66 § 4 β Ν 4174/2013).

ΙΙΙ. Μη απόδοση ΦΠΑ

(ΙΙΙ.i) άρθρο 66 § 1 β’ Ν 4174/2013 : μη απόδοση εν όλω ή εν μέρει, απατηλή είσπραξη συμψηφισμός ή έκπτωση ΦΠΑ άνω των 50.000 € ανά διαχειριστικό έτος : φυλάκιση τουλάχιστον 2 ετών – Τριμελές Πλημμελειοδικείο (άρθρο 66 § 3 β’ περ. αα Ν 4174/2013).

(ΙΙΙ.ii) μη απόδοση…ΦΠΑ άνω των 100.000 € ανά διαχειριστικό έτος : κάθειρξη – (κύρια ανάκριση, άρθρο 66 § 4 α’ Ν 4174/2013).

IV. Έκδοση-αποδοχή πλαστών/εικονικών φορολογικών στοιχείων

(VI.i) άρθρο 66 § 5 Ν 4174/2013 : έκδοση – αποδοχή πλαστών – εικονικών φορολογικών στοιχείων ανεξαρτήτως της αποφυγής φόρου : φυλάκιση τουλάχιστον 3 μηνών – Μονομελές Πλημμελειοδικείο (άρθρο 66 § 5 α’ Ν 4174/2013).

(VI.ii) έκδοση – αποδοχή πλαστών – εικονικών φορολογικών στοιχείων για παντελώς ανύπαρκτη συναλλαγή συνολικής αξίας άνω των 75.000 € : φυλάκιση τουλάχιστον 1 έτους – Τριμελές Πλημμελειοδικείο (άρθρο 66 § 5 β’ περ. α Ν 4174/2013).

(VI.iii) έκδοση – αποδοχή πλαστών – εικονικών φορολογικών στοιχείων για παντελώς ανύπαρκτη συναλλαγή συνολικής αξίας άνω των 200.000 € : κάθειρξη (κύρια ανάκριση, άρθρο 66 § 5 β’ περ. β Ν 4174/2013).

VII. Μη καταβολή ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο

(VII.i) άρθρο 71 § 2 N 4337/2015 : τροποποιεί τα ποσά του ορίου του αξιοποίνου που προβλέπονται από τη διάταξη του άρθρου 25 § 1 Ν 1882/90 ως ισχύει σε 100.000 και 200.000 €, αντίστοιχα (από 50.000 και 150.000 €, αντίστοιχα), ενώ η ποινική κύρωση παραμένει ως έχει (φυλάκιση 1 και 3 ετών,  αντίστοιχα).

[Β] Ουσιώδεις μεταβολές στη θεμελίωση της ποινικής ευθύνης

(i) Εισάγεται περίπτωση εκ του νόμου φαινομενικής συρροής μεταξύ των λοιπών εγκλημάτων φοροδιαφυγής και της έκδοσης – αποδοχής πλαστών/εικονικών φορολογικών στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο για τη διάπραξη αυτών, με το δράστη τιμωρούμενο ως αυτουργό ή συμμέτοχο, αποκλειστικά για το «βασικό» αδίκημα φοροδιαφυγής (άρθρο 66 § 5 α’-β’ Ν 4174/2013).

(ii) Κατά τον υπολογισμό των ποσών των πλαστών ή εικονικών φορολογικών στοιχείων, για τη θεμελίωση ποινικής ευθύνης για την εν λόγω πράξη δεν υπολογίζονται (προσμετρώνται) τα φορολογικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάπραξη του «βασικού» αδικήματος φοροδιαφυγής (άρθρο 66 § 5 γ’ Ν 4174/2013).

(iii) Δε θεωρείται εικονικό για τον λήπτη, φορολογικό στοιχείο που αφορά υπαρκτή συναλλαγή, αν το πρόσωπο του εκδότη είναι διαφορετικό από το αναγραφόμενο σε αυτό (άρθρο 66 § 5 θ’ Ν 4174/2013).

(iv) Θεμελίωση ποινικής ευθύνης ως άμεσου συνεργού, του εν γνώσει του υπογράφοντος ανακριβή φορολογική δήλωση ως πληρεξούσιος (λογιστές κ.λπ., άρθρο 67 § 3 Ν 4174/2013).

(v) Καθιέρωση κοινού χρόνου έναρξης παραγραφής για όλα τα εγκλήματα φοροδιαφυγής από την οριστικοποίηση της σχετικής φορολογικής εγγραφής (τελεσιδικία απόφασης Διοικητικών Δικαστηρίων επί προσφυγής ή πάροδος προθεσμίας αυτής, άρθρο 68 § 2 Ν 4174/2013).

(vi) Ρητή πρόβλεψη μη επηρεασμού της ποινικής διαδικασίας από την άσκηση προσφυγής ή ενδικοφανούς προσφυγής ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων (άρθρο 68 § 3 α’ Ν 4174/2013).

(vii) Καθίσταται ανέγκλητη η πράξη της μη έκδοσης αποδείξεων που προβλεπόταν στη διάταξη του άρθρου 19 § 5 Ν 2523/1997, μετά την κατάργηση των άρθρων 17-21 αυτού (άρθρο 71 § 1 α’ Ν 4174/2013).

(viii) Μετά την κατάργηση των άρθρων 17-21 Ν 2523/97 αποκλείεται η τήρηση της αυτόφωρης διαδικασίας για τα αδικήματα φοροδιαφυγής που τελέστηκαν σε προγενέστερο χρόνο (πλασματικός χρόνος τέλεσης άρθρου 21 § 10 α’ Ν 2523/97).

(ix) Με την τροποποίηση του ορίου του αξιοποίνου για τη μη απόδοση ΦΠΑ κ.λπ. παρακρατούμενων φόρων, καθίστανται ανέγκλητες οι εν λόγω πράξεις για ποσά μικρότερα των 50.000 και 100.000 €, αντίστοιχα (προϊσχύσαν όριο 1 €).

(x) Με την τροποποίηση του ορίου του αξιοποίνου για τη μη υποβολή ή την υποβολή ανακριβούς δήλωσης, καθίστανται ανέγκλητες οι εν λόγω πράξεις για ποσά φόρων μικρότερα των 100.000 € ανά διαχειριστικό έτος (προϊσχύσαν όριο 15.000 €).

(xi) Με την τροποποίηση του ορίου του αξιοποίνου της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο, καθίστανται ανέγκλητες οι εν λόγω πράξεις για ποσά φόρων μικρότερα των 100.000 € (προϊσχύσαν όριο 50.000 €).

[Γ] Εκκρεμείς υποθέσεις

(i) Υποθέσεις των άρθρων 17-19 Ν 2523/1997 που εισήχθησαν προς εκδίκαση (επίδοση κλητηρίου θεσπίσματος] δικάζονται κανονικά από το αρμόδιο Δικαστήριο (άρθρο 70 § 1 Ν 4174/2013).

(ii) Εκκρεμείς μηνύσεις (προς επεξεργασία, με ασκηθείσα ποινική δίωξη, προσδιορισμένες), δεν εισάγονται και αρχειοθετούνται με Πράξη του αρμόδιου Εισαγγελέα (άρθρο 70 § 2β Ν 4174/2013).

(iii) Ποινές που αφορούν καταδίκες για εγκλήματα φοροδιαφυγής για ποσά μικρότερα των νυν οριζομένων δεν εκτελούνται (άρθρο 70 § 2 α’ Ν 4174/2013).

[πηγή : http://diaskepsi.gr/]

51/2015 ΑΠ (ΠΟΙΝ) : Ποινική Δικονομία. Αίτηση επανάληψης της διαδικασίας. Καταδίκη για ηθική αυτουργία σε απόπειρα δύο ανθρωποκτονιών με πρόθεση, για ηθική αυτουργία σε απλή συνέργεια απόπειρας δύο ανθρωποκτονιών, για ηθική αυτουργία οπλοχρησίας κατά συρροή στις ως άνω απόπειρες ανθρωποκτονιών κλπ. Πραγματικά περιστατικά. Εκφοβισμός και εκβίαση του πρώτου παθόντος, προκειμένου να τον αποστρέψουν από κάθε δικαστική κίνηση, σφράγιση ακάλυπτων επιταγών σε τράπεζες και επιδίωξη ικανοποίησης των απαιτήσεών του.

51/2015 ΑΠ (ΠΟΙΝ) : Ποινική Δικονομία. Αίτηση επανάληψης της διαδικασίας. Καταδίκη για ηθική αυτουργία σε απόπειρα δύο ανθρωποκτονιών με πρόθεση, για ηθική αυτουργία σε απλή συνέργεια απόπειρας δύο ανθρωποκτονιών, για ηθική αυτουργία οπλοχρησίας κατά συρροή στις ως άνω απόπειρες ανθρωποκτονιών κλπ. Πραγματικά περιστατικά. Εκφοβισμός και εκβίαση του πρώτου παθόντος, προκειμένου να τον αποστρέψουν από κάθε δικαστική κίνηση, σφράγιση ακάλυπτων επιταγών σε τράπεζες και επιδίωξη ικανοποίησης των απαιτήσεών του.

Νέες αποδείξεις:

α) διάφορα έγγραφα που αφορούν στις σπουδές του κατηγορουμένου,

β) διάφορα έγγραφα που καταδεικνύουν την εγκληματική προσωπικότητα του παθόντος και

γ) δύο (2) ένορκες καταθέσεις νέων μαρτύρων.

Από τα ως άνω προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε για εγκλήματα βαρύτερα εκείνων που διέπραξε και πιο συγκεκριμένα έπρεπε να καταδικαστεί για τα ελαφρότερα εγκλήματα της ηθικής αυτουργίας σε βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη κατά συρροή και της ηθικής αυτουργίας σε απλή συνέργεια βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης κατά συρροή.

Δέχεται εν μέρει την αίτηση επανάληψης της διαδικασίας κατά τις διατάξεις που κήρυξε ένοχο τον αιτούντα για τις πράξεις της ηθικής αυτουργίας σε απόπειρα ανθρωποκτονιών με πρόθεση κ.λπ. Επεκτείνει το ακυρωτικό αποτέλεσμα και στους φυσικούς αυτουργούς των πράξεων.

Βλ. αντίθετη εισαγγελική πρόταση. 

Αριθμός 51/2015 

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Z` ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 

Συγκροτήθηκε από τους δικαστές: Παναγιώτη Ρουμπή, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Φράγκο - Εισηγητή, Ιωάννη Γιαννακόπουλο, Βασίλειο Καπελούζο και Πάνο Πετρόπουλο, Αρεοπαγίτες. 

 Με την παρουσία και του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίου Παντελή (γιατί κωλύεται η Εισαγγελέας) και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα. Συνήλθε σε Συμβούλιο στο Κατάστημά του στις 10 Δεκεμβρίου 2014, προκειμένου να αποφανθεί για την αίτηση του αιτούντος Σ. Π. του Α., κατοίκου ..... και ήδη κρατούμενου στο Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού, ο οποίος παραστάθηκε στο ακροατήριο με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Γεώργιο Μιχαλόπουλο για επανάληψη της διαδικασίας που περατώθηκε αμετάκλητα με την υπ` αριθμ. 372-390/2009 απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών. 

Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ` αυτή, και ο αιτών ζητεί τώρα την επανάληψη της διαδικασίας, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 4 Ιουλίου 2014 αίτησή του, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 798/2014. 

 Έπειτα ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεώργιος Παντελής εισήγαγε για κρίση στο Συμβούλιο τη σχετική δικογραφία με την πρόταση του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίου Μπόμπολη με αριθμό 108/25.9.2014, στην οποία αναφέρονται τα ακόλουθα:

"-Εισάγοντας, ενώπιον Σας, κατά τα άρθρα 527 § 3 εδ. β`, 528 § 1 εδ. α` και 529 ΚΠΔ, την από 4- 7- 2014 αίτηση Σ. Π. του Α., κρατουμένου στο Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού, την οποίαν υπέβαλε δια της Γραμματείας του παραπάνω Καταστήματος- περί επαναλήψεως προς το συμφέρον αυτού της ποινικής διαδικασίας, που περατώθηκε με την υπ` αριθ. 372, 373, 374, 375, 380-387, 388, 389, 390/2009, αμετάκλητη ήδη, καταδικαστική απόφαση του ΜΟΕ Αθηνών (καθόσον η ασκηθείσα κατ` αυτής αναίρεσή του, απορρίφθηκε με την 779/2010 απόφαση του Αρείου Πάγου)-, εκθέτουμε τ` ακόλουθα:

Ι. Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 525 § 1 ΚΠΔ, "Η ποινική διαδικασία που περατώθηκε με αμετάκλητη απόφαση επαναλαμβάνεται προς το συμφέρον του καταδικασμένου για πλημμέλημα ή κακούργημα μόνο στις εξής περιπτώσεις 1)....2) αν ύστερα από την οριστική καταδίκη κάποιου, αποκαλύφθηκαν νέα άγνωστα στους δικαστές που τον καταδίκασαν γεγονότα ή αποδείξεις τα οποία μόνα τους, ή σε συνδυασμό με εκείνα, που είχαν προσκομισθεί προηγουμένως, κάνουν φανερό ότι αυτός που καταδικάσθηκε είναι αθώος, ή καταδικάσθηκε άδικα για έγκλημα βαρύτερο από εκείνο, που πραγματικά τέλεσε" (Α.Π. 1277/2008). -"Νέα γεγονότα ή αποδείξεις", που είναι ταυτόσημες έννοιες, είναι εκείνα που, είτε προϋπήρχαν της καταδίκης, αλλά ήσαν άγνωστα, είτε ανακαλύφθηκαν μετά την καταδίκη . Στην κατηγορία αυτή υπάγονται καταθέσεις νέων μαρτύρων ή συμπληρωματικές και διευκρινιστικές καταθέσεις όσων έχουν καταθέσει, νέα έγγραφα ή άλλα στοιχεία που διευκρινίζουν αμφίβολα σημεία της υποθέσεως τα οποία (νέα στοιχεία ) είτε μόνα τους είτε σε συνδυασμό με όσα προϋπήρχαν είναι βέβαιο, και όχι πιθανό, ότι οδηγούν στην αθώωση του κατ/νου . Αν όμως τα νέα γεγονότα ή αποδείξεις υποβλήθηκαν ρητά ή έμμεσα, στην κρίση του δικαστηρίου που καταδίκασε τον αιτούντα και απορρίφθηκαν από αυτό, έστω και εσφαλμένα, τότε δεν θεωρούνται νέα και κατά συνέπεια δεν μπορεί να αποτελέσουν την βάση για επανάληψη της διαδικασίας (ΑΠ 1300/2009, ΑΠ 444/2009, ΑΠ 263/2009, ΑΠ 1094/2006, ΑΠ 1139/2003, Π. Τσιρίδης: "Η επανάληψη της διαδικασίας προς όφελος του καταδικασθέντος (Νοβ. 44. 778 και επ., Δαλακούρας: "Περί των νέων και άγνωστων γεγονότων ή αποδείξεων στην επανάληψη της διαδικασίας " Υπερ. 1995/673, Δαλακούρας: "Η επανάληψη διαδικασίας 2007, σελ. 214 και 215 ).

-Είναι όμως, ανεπίτρεπτη -μέσω της διαδικασίας της επαναλήψεως της διαδικασίας- η επιδίωξη του καταδικασθέντος να υπάρξει απλά ένας νέος ουσιαστικός επανέλεγχος της κατηγορίας (ΑΠ 2482/2008, ΑΠ 788/08).

Τροποποίηση του Κώδικα Δεοντολογίας του Ν. 4224/2013 για τα "κόκκινα δάνεια"

Με τον Κώδικα ενεργοποιείται η διαδικασία για την αντιμετώπιση των οφειλών νοικοκυριών και επιχειρήσεων προς τις τράπεζες.

Οι αλλαγές που πραγματοποιούνται είναι οι εξής: 

 

1. Να αντικαταστήσει τις διατάξεις της υποπαραγράφου (γ) της παραγράφου 1 του Κεφαλαίου ΣΤ της απόφασης ΕΠΑΘ 116/1/25.8.2014 (ΦΕΚ Β ́ 2289), όπως αυτή αντικαταστάθηκε με την παρ. 1 της απόφασης ΕΠΑΘ 129/2/16.2.2015 (ΦΕΚ Β ́ 486), ως εξής:

 

«(γ) Επικοινωνία με δανειολήπτες κατά την πρώτη εφαρμογή του Κώδικα Η πρώτη υποχρεωτική ειδοποίηση της υποπαρ. (α) (ββ) του σταδίου 1 μπορεί να αποσταλεί μέχρι την 30η Δεκεμβρίου 2015 για τις περιπτώσεις δανείων που συμπληρώνουν οποτεδήποτε μέχρι και την 15η Δεκεμβρίου 2015 καθυστέρηση μεγαλύτερη των τριάντα (30) ημερολογιακών ημερών. Η εν λόγω ειδοποίηση παρέχει προθεσμία δεκαπέντε (15) εργασίμων ημερών στον δανειολήπτη να ενταχθεί στο στάδιο 2 της Δ.Ε.Κ. υποβάλλοντας στο ίδρυμα:

(αα) εφόσον είναι φυσικό πρόσωπο, την «Τυποποιημένη Κατάσταση Οικονομικής Πληροφόρησης», συμπληρωμένη, σύμφωνα και με τα προβλεπόμενα στην από 5.12.2014 διευκρινιστική εγκύκλιο της Τράπεζας της Ελλάδος,

(ββ) εφόσον πρόκειται για νομικό πρόσωπο, τα στοιχεία τα οποία ζητούνται από το ίδρυμα για την αξιο− λόγηση της βιωσιμότητας νομικού προσώπου, σύμφωνα με τη μεθοδολογία που το ίδρυμα ακολουθεί για την αξιολόγηση αυτή, λαμβάνοντας υπόψη τις κατευθυντήριες γραμμές της Τράπεζας της Ελλάδος (απόφαση ΠΕΕ 42/30.5.2014) και την παρ. 3, περίπτωση β, του παρόντος Κεφαλαίου.

Σε περίπτωση μη ανταπόκρισης αποστέλλεται εντός δεκαπέντε (15) ημερολογιακών ημερών από τη λήξη της ταχθείσας προθεσμίας η προειδοποιητική επιστολή της ανωτέρω υποπαραγράφου (β) στις περιπτώσεις δανειοληπτών, εφόσον ο αποχαρακτηρισμός αυτών ως συνεργάσιμων μπορεί να έχει συνέπεια τον εκπλειστηρίασμα της μοναδικής κατοικίας τους με νομικές διαδικασίες που προτίθεται να κινήσει το ίδρυμα».

"Τι αλλάζει στα προσωπικά δεδομένα στον εργασιακό χώρο" [Έρευνα: Εύη Τσεκούρα, ασκούμενη Δικηγόρος, Δικηγορικό Γραφείο Σπυροπούλου & Συνεργατών]

Τι προβλέπει το Σχέδιο του νέου Κανονισμού για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στο χώρο εργασίας.

Ο νέος Κανονισμός θα επηρεάσει άμεσα τα φυσικά πρόσωπα στον εργασιακό χώρο, καθώς εισάγει νέους ορισμούς, νέα δικαιώματα για τους εργαζομένους και νέες υποχρεώσεις για τους εργοδότες.

Συγκεκριμένα:

1. Στο πεδίο των Ορισμών:

(i) Η συγκατάθεση του εργαζομένου στην επεξεργασία των δεδομένων του πρέπει να είναι «ρητή» (explicit). Το κριτήριο αυτό προστίθεται να αποφευχθεί η σύγχυση και ο παραλληλισμός με την «σαφή» (unambiguous) συγκατάθεση και προκειμένου να υπάρχει ένας ενιαίος και συνεκτικός ορισμός της συγκατάθεσης, εξασφαλίζοντας ότι το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα (εν προκειμένω ο εργαζόμενος) έχει επίγνωση ότι συγκατατίθεται και σε τι συγκατατίθεται.

Οι εργαζόμενοι τελούν υπό καθεστώς αυξημένης προστασίας, καθώς το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα (εργαζόμενος) βρίσκεται σε σχέση εξάρτησης από τον υπεύθυνο της επεξεργασίας (εργοδότη) καθώς τα δεδομένα του υποβάλλονται σε επεξεργασία από τον εργοδότη στο πλαίσιο της απασχόλησης.

(ii) Τίθεται ορισμός της έννοιας της "επιχείρησης" ως "κάθε οντότητα η οποία ασκεί οικονομική δραστηριότητα, ανεξάρτητα από τον νομικό της τύπο, συμπεριλαμβανομένων, κυρίως, των φυσικών και νομικών προσώπων, των προσωπικών εταιρειών ή των ενώσεων που ασκούν τακτικά οικονομική δραστηριότητα". Επίσης ορίζεται ο "όμιλος επιχειρήσεων" ως "μια ελέγχουσα επιχείρηση και οι ελεγχόμενες από αυτήν επιχειρήσεις".

(iii) Στην περίπτωση κατά την οποία η επεξεργασία διενεργείται από επιχείρηση, η οποία απασχολεί τουλάχιστον 250 άτομα, ο υπεύθυνος επεξεργασίας και ο εκτελών την επεξεργασία, υποχρεούνται να ορίσουν "υπεύθυνο προστασίας δεδομένων".

2. Στο πεδίο των δικαιωμάτων του Εργοδότη

Επιτρέπεται η επεξεργασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων όταν η επεξεργασία είναι απαραίτητη για την εκτέλεση των υποχρεώσεων και την άσκηση ειδικών δικαιωμάτων του υπευθύνου επεξεργασίας στον τομέα του εργατικού δικαίου, εφόσον επιτρέπεται από το δίκαιο της Ένωσης ή από το δίκαιο κράτους μέλους προβλέποντας κατάλληλες εγγυήσεις.

3. Στο πεδίο των δικαιωμάτων του προσώπου στο οποίο αναφέρονται τα δικαιώματα (εργαζομένου)

(i) Τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα πρέπει να διατηρούνται υπό μορφή που να επιτρέπει την αναγνώριση των προσώπων στα οποία αναφέρονται τα δεδομένα για διάστημα όχι μεγαλύτερο από ό, τι είναι αναγκαίο για τους σκοπούς για τους οποίους υποβάλλονται τα δεδομένα σε επεξεργασία. Τα προσωπικά δεδομένα μπορούν να αποθηκεύονται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, εφόσον τα δεδομένα πρόκειται να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για ιστορικούς, στατιστικούς ή επιστημονικούς ερευνητικούς σκοπούς. Με άλλα λόγια τα προσωπικά δεδομένα του εργαζόμενου δεν πρέπει να συνεχίζουν να παραμένουν στην διάθεση και στα συστήματα του εργοδότη, πέραν της διάρκειας της σχέσης απασχόλησης, εκτός εάν η επεξεργασία εμπίπτει στις ανωτέρω εξαιρέσεις.

(ii) Profiling στο πεδίο του χώρου εργασίας

Τα κράτη μέλη μπορούν να θεσπίσουν με νόμο ειδικούς κανόνες που ρυθμίζουν την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων των εργαζομένων στο πλαίσιο της απασχόλησης, ιδίως για τους σκοπούς της πρόσληψης, την εκτέλεση της σύμβασης εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της απαλλαγής των υποχρεώσεων που προβλέπονται από το νόμο ή από τις συλλογικές συμβάσεις, τη διαχείριση, το σχεδιασμό και την οργάνωση της εργασίας, της υγείας και της ασφάλειας κατά την εργασία, και για τους σκοπούς της άσκησης και απόλαυσης, σε ατομική ή συλλογική βάση, των δικαιωμάτων και των οφελών που σχετίζονται με την απασχόληση, και για το σκοπό της καταγγελίας της σχέσεως εργασίας.

Πλήθος άλλων διατάξεων θα επηρεάσουν την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στο χώρο εργασίας, χωρίς να αναφέρονται ευθέως στην εργασιακή σχέση, αφού αλλάζουν ή προστίθενται ορισμοί και προβλέπονται νέα δικαιώματα, με χαρακτηριστικότερο όλων το δικαίωμα στη λήθη.

πηγή : http://www.cyberlaw.gr/

Απόφ.521/2015 Διοικ. Πρωτ. Θεσσαλονίκης (τμήμα Α τριμ.) Αγωγή αποζημίωσης – Αποδιδόμενες παραλείψεις αστυνομικών οργάνων σε σχέση με απαγωγή ενάγοντος

Η απόδραση του Β. Π. από τις φυλακές δεν τελεί σε πρόσφορη αιτιώδη συνάφεια με την απαγωγή του ενάγοντος, διότι μεταξύ των συμβάντων αυτών δεν υφίσταται χρονική και τοπική εγγύτητα.

Ως προς τις αναφερόμενες από τον ενάγοντα ως παράνομες πράξεις και παραλείψεις των οργάνων της Αστυνομίας κατά τη διάρκεια της ιστορούμενης απαγωγής και μετά από αυτήν:

α. Ανεξαρτήτως του εάν θα μπορούσε να θεωρηθεί βέβαιη ή όχι η διαμονή και δράση του Β. Π. και των συνεργών του στην περιοχή της Θεσσαλονίκης κατά την κρίσιμη περίοδο, αυτό δεν έχει ως συνέπεια την ανάγκη επαύξησης των μέτρων αστυνόμευσης στην πόλη - η οποία ούτως ή άλλως λόγω του πληθυσμού της έχει ικανή αστυνομική δύναμη - και ειδικότερα των μέτρων σε σχέση με την προσωπική ασφάλεια του ενάγοντος. Επιπλέον, η απαγωγή δεν έγινε σε κεντρικό σημείο κατοικημένης περιοχής, και δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν υποχρεωτική η εκεί παρουσία αστυνομικών οργάνων κατά την ώρα της απαγωγής.

β. Η Διεύθυνση Ασφάλειας Θεσσαλονίκης αμέσως μετά την διαπίστωση της απαγωγής του ενάγοντος, εκπόνησε συγκεκριμένο και εξειδικευμένο για την περίπτωση επιχειρησιακό σχέδιο, με πρωταρχικό στόχο τη διασφάλιση της σωματικής ακεραιότητας και υγείας του απαχθέντος και  την  παράλειψη  οιασδήποτε  ενέργειας,  που  θα μπορούσε  να  θέσει σε κίνδυνο την ζωή του, γεγονός που αναγνωρίζεται  από τον ενάγοντα.

γ. Μάλιστα, σύμφωνα με το εκπονηθέν σχέδιο και το μνημόνιο ενεργειών, που ακολουθείται  πάντα σε περιπτώσεις απαγωγών, τόσο από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Αστυνομίας, όσο και από τις διωκτικές αρχές των χωρών της Ευρώπης,  καμία απολύτως ενέργεια δεν επιχειρείται, η οποία θα μπορούσε, έστω και κατ' ελάχιστον, να θέσει υπό διακινδύνευση τη σωματική ακεραιότητα, πολλώ δε μάλλον την ζωή του απαχθέντος προσώπου. Προτεραιότητα έχει πάντα η επιτυχής απελευθέρωση του απαχθέντος και όχι η μεταγενέστερη - μετά την παράδοση των λύτρων -  παρακολούθηση των δραστών προκειμένου να αναληφθούν τα παραδοθέντα χρήματα,  εφόσον κάτι τέτοιο θα  σήμαινε διακινδύνευση του απαχθέντος, δεδομένου ότι πάντα ο  απαράβατος όρος που τίθεται από τους απαγωγείς για την ασφαλή  παράδοση του απαχθέντος είναι η μη εμπλοκή της αστυνομίας,  προκειμένου να  αποφευχθεί ο εντοπισμός τους. Και προφανώς, στην προκειμένη περίπτωση οι οικείοι του ενάγοντος προς απελευθέρωσή του ενάγοντος δεν θα επιθυμούσαν επέμβαση της Αστυνομίας, κατά την οποία θα ετίθετο σε κίνδυνο η ζωή και η σωματική ακεραιότητα αυτού.  Άλλωστε, μέχρι το χρονικό σημείο της παράδοσης των λύτρων και της μετέπειτα απελευθέρωσης του ενάγοντος, τα αρμόδια όργανα δεν είχαν με πληρότητα  εξακριβώσει τη δομή της εγκληματικής οργάνωσης, ούτε είχαν  εντοπίσει το κρησφύγετο όπου εκρατείτο ο ενάγων, προκειμένου να πραγματοποιηθεί επιχείρηση εντοπισμού και σύλληψης των δραστών,

Γνωμοδότηση Ν.Σ.Κ. 189/2015 Έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών - Έννοια του απορρήτου του άρθρου 5 παρ. 3 του ν. 2690/1999

          
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
          ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
          ΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
          Αριθμός Γνωμοδότησης 189/2015
         ΤΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ - Β' ΤΜΗΜΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
          Συνεδρίαση της 19ης Αυγούστου 2015

         Σύνθεση: Πρόεδρος: Ανδρέας Χαρλαύτης, Αντιπρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Μέλη: Βασιλική Δούσκα, Ιωάννης - Κωνσταντίνος Χαλκιάς, Αντιπρόεδροι του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Κωνσταντίνος Γεωργάκης, Παναγιώτης Παναγιωτουνάκος, Αικατερίνη Γρηγορίου, Ευφροσύνη Μπερνικόλα, Κωνσταντίνος Κατσούλας, Δημήτριος Μακαρονίδης, Κωνσταντίνος Κηπουρός, Ευστράτιος Συνοίκης, Ευαγγελία Σκαλτσά, Κυριακή Παρασκευοπούλου, Χριστίνα Διβάνη και Παναγιώτης Παππάς, Νομικοί Σύμβουλοι του Κράτους. Εισηγητής: Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, Πάρεδρος Ν.Σ.Κ.

           Αριθμός ερωτήματος: Το υπ' αριθ. πρωτ.: Α.Π. 533/29-7-2015 έγγραφο του Υπουργού Εξωτερικών.
         Περίληψη ερωτήματος: Ερωτάται εάν τα έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών, που συντάσσονται στο πλαίσιο της διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, όπως είναι η συμμετοχή της στη λήψη αποφάσεων του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμπίπτουν στην έννοια του απορρήτου του άρθρου 5, παρ. 3 του ν. 2690/1999 (Κώδικας Διοικητικής Διαδικασίας), που προβλέπει εξαίρεση από το δικαίωμα πρόσβασης τρίτων σε έγγραφα.

Ι. Ιστορικό.

Από το παραπάνω έγγραφο του ερωτήματος και τα στοιχεία του φακέλου, προκύπτουν τα ακόλουθα:

          Βρετανικό δικηγορικό γραφείο, ως εκπρόσωπος ρωσικής πετρελαϊκής εταιρείας έχει απευθύνει αιτήματα στο Υπουργείο Εξωτερικών να του επιτραπεί η πρόσβαση σε έγγραφα της Ελληνικής Διοίκησης (εκθέσεις, πρακτικά, απόψεις, εισηγήσεις, αναλύσεις και συμβουλές), που συντάχθηκαν με σκοπό τη διαμόρφωση της εθνικής θέσης για την υπαγωγή της ανωτέρω ρωσικής εταιρείας σε περιοριστικά μέτρα που έλαβε η Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω της ουκρανικής κρίσης. Διευκρινίζεται ότι τα μέτρα αυτά αφορούν στη διακοπή χρηματοδότησης της εταιρείας από τις ευρωπαϊκές κεφαλαιαγορές (Απόφαση του Συμβουλίου 2014/659/ΚΕΠΠΑ από 8.9.2014, που τροποποιεί την Απόφαση του Συμβουλίου 2014/512/ΚΕΠΠΑ από 31.7,2014 - Κανονισμός του Συμβουλίου 960/2014 από 8.9.2014, που τροποποιεί τον Κανονισμό του Συμβουλίου 833/2014 από 31.7.2014).

Το ως άνω δικηγορικό γραφείο επικαλείται ότι η εταιρεία έχει άμεσο και πραγματικό ενδιαφέρον για τις πληροφορίες και τα έγγραφα που ζητά, τα οποία απαιτούνται προκειμένου να ασκήσει δεόντως τα δικαιώματα υπεράσπισής της και αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας.Το ανωτέρω δικηγορικό γραφείο έχει απευθύνει παρόμοια αιτήματα για την ίδια εταιρεία και στα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ε.Ε., καθώς και στη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου. Αρχικά, τα κ-μ συντόνισαν την αντίδρασή τους και συμφώνησαν σε ένα ενιαίο κείμενο απάντησης, βάσει της οποίας το γραφείο όφειλε να απευθυνθεί μόνο στη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου. Το δικηγορικό γραφείο, ωστόσο, πέραν της αλληλογραφίας που αντάλλαξε με τη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου, επανέκαμψε προς τα κ-μ. Τα τελευταία κινήθηκαν εφεξής αυτόνομα, βάσει των προβλεπομένων στην εθνική τους νομοθεσία περί της πρόσβασης των πολιτών σε κρατικά έγγραφα. Η δε Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου επιλεκτικά επέτρεψε την πρόσβαση σε ορισμένα μόνο έγγραφα του Συμβουλίου.

Το Υπουργείο των Εξωτερικών δέχθηκε σχετικό αίτημα του δικηγορικού γραφείου: α) στις 26.8.2014, το οποίο απαντήθηκε στις 8.9.2014, βάσει συμφωνηθέντος κειμένου από κ-μ, β) στις 17.9.2014 και γ) στις 6.11.2014, τα οποία απαντήθηκαν στις 19.11.2014. Στο έγγραφο του ερωτήματος επισημαίνεται ότι με την τελευταία απάντηση δεν ικανοποιήθηκε το αίτημα του γραφείου, με την αιτιολογία ότι, αφενός τα σχετικά αιτούμενα έγγραφα άπτονται της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και συνεπώς, δεν είναι διαθέσιμα και αφετέρου, η κοινοποίηση εγγράφων που αποτυπώνουν εκπεφρασμένες στο Συμβούλιο ελληνικές θέσεις ανήκει στην αρμοδιότητα του τελευταίου, ως μέρος των πρακτικών του.

Διευκρινίζεται στο έγγραφο του ερωτήματος ότι τα υφιστάμενα διοικητικά έγγραφα αφορούν όχι ειδικά στην εταιρεία αλλά στο γενικότερο πλαίσιο των ληφθέντων περιοριστικών μέτρων. Παρότι το στοιχείο αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να αξιοποιηθεί ώστε το Υπουργείο να αρνηθεί την ύπαρξη αλληλογραφίας αποκλειστικά για την εν λόγω εταιρεία, θεωρήθηκε, για λόγους αρχής, ορθότερο η άρνηση του Υπουργείου να εστιαστεί στο μη παραδεκτό του αιτήματος, χωρίς το Υπουργείο να υπεισέλθει στην ουσιαστική εξέταση του αιτήματος.

Συνέδριο Ενώσεως Δικονομολόγων, Πάτρα 10-13/9/2015 (video)

Συνέδριο Ενώσεως Δικονομολόγων, Πάτρα 10-13/9/2015

Γενικό θέμα: ENΩΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΗ»
Αφιερωμένο στη μήνημη του Ιωάννη Μπρίνια
Εισηγητές στα επί μέρους θέματα κατά σειρά είναι:

• Χρίστος Φίλιος, Αναπληρωτής Καθηγητής του Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης
ΘEΜΑ: «Ενώσεις προσώπων κατά το ουσιαστικό δίκαιο»

• Ευδοξία Κιουπτσίδου, Εφέτης
ΘΕΜΑ: «Η νομιμοποίηση των ως άνω ενώσεων και οντοτήτων στη διαγνωστική δίκη»

• Νικόλαος Κατηφόρης, Επίκουρος Καθηγητής της Πολιτικής Δικονομίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΘΕΜΑ: «Δεδικασμένο και εκτελεστότητα στις ενώσεις προσώπων χωρίς νομική προσωπικότητα και στις λοιπές οντότητες»

Προεδρεύοντες
κατά σειρά: οι κ. κ. Νικόλαος Νίκας, Καθηγητής της Πολιτικής Δικονομίας
στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ο κ. Δημήτριος
Κράνης, Αρεοπαγίτης, ενώ την σύνοψη των εργασιών του Συνεδρίου έκανε η
κ. Χαρούλα Απαλαγάκη, Καθηγήτρια της Πολιτικής Δικονομίας στην Νομική Σχολή

Ρύθμιση "100 δόσεων" διατάξεων άρθρων 1-17 ν. 4321/2015

Αθήνα, 9 Οκτωβρίου 2015

ΠΟΛ: 1226

ΘΕΜΑ: Κοινοποίηση διατάξεων και παροχή οδηγιών για τις τροποποιήσεις των Ρυθμίσεων των διατάξεων : α) των άρθρων 1-17 του ν. 4321/2015, β) του άρθρου 51 του ν. 4305/2014, γ) του άρθρου 43 του ν. 4174/2013 (Κ.Φ.Γ.) και δ) της υποπαραγράφου Α2 της παρ. Α του πρώτου άρθρου του ν. 4152/2013.
Με την παράγραφο Δ «Ρυθμίσεις θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Οικονομικών» του δεύτερου άρθρου του μέρους Β' του ν. 4336/2015 τροποποιήθηκαν οι εν θέματι διατάξεις περί ρυθμίσεων βεβαιωμένων οφειλών στη Φορολογική Διοίκηση στα κάτωθι :

Α. Ρύθμιση «100 δόσεων» διατάξεων άρθρων 1-17 ν. 4321/2015 .
1. Επιτόκιο
Με την υποπερίπτωση α της περίπτωσης 15 της υποπαραγράφου Δ1 της Παραγράφου Δ του δεύτερου άρθρου του ν. 4336/2015 αντικαθίσταται/συμπληρώνεται η παρ. 2 του άρθρου 2 του ν. 4321/2015 αναφορικά με το επιτόκιο με το οποίο επιβαρύνονται οι υπαχθείσες στη ρύθμιση των ανωτέρω διατάξεων οφειλές. Αναλυτικότερα :

Οι υπαχθείσες στη ρύθμιση οφειλές δεν επιβαρύνονται με προσαυξήσεις ή τόκους εκπρόθεσμης καταβολής κατά Κ.Ε.Δ.Ε και κατά Κ.Φ.Δ.

Ωστόσο, οφειλές που έχουν υπαχθεί σε ρύθμιση επιβαρύνονται με τόκο του οποίου το επιτόκιο υπολογίζεται με βάση το ισχύον επιτόκιο αναφοράς για πράξεις αναχρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πλέον 5 εκατοστιαίων μονάδων ετησίως υπολογισμένο (ΕΚΤ + 5%). Το σχετικό επιτόκιο ΕΚΤ θα είναι αυτό, που έχει οριστεί και ισχύει την 15.10.2015.

Σημειώνεται ότι η ανωτέρω νέα επιβάρυνση στη ρύθμιση των άρθρων 117 ν. 4321/2015 θα υπολογιστεί για την υπολειπόμενη ρυθμισμένη οφειλή την 15.10.2015, (ήτοι μετά την παρέλευση διμήνου από τη δημοσίευση του ν. 4336/2015).

Κατ'εξαίρεση, βασικές συνολικές οφειλές μέχρι 5.000€ που έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα ρύθμισης του ν. 4321/2015, εξακολουθούν να μην επιβαρύνονται με προσαυξήσεις/τόκους εκπρόθεσμης καταβολής ή το ανωτέρω επιτόκιο, εφόσον συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις:

α. ο οφειλέτης είναι φυσικό πρόσωπο που δεν ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα,
β. η ακίνητη περιουσία του οφειλέτη, όπως προκύπτει από την τελευταία δήλωση περιουσιακής κατάστασης (Ε9), είναι αντικειμενικής αξίας μέχρι 150.000 ευρώ και
γ. η υπαγόμενη στη ρύθμιση βασική οφειλή υπερβαίνει το 50% του δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματος του οφειλέτη.

Οι ανωτέρω προϋποθέσεις πρέπει να συντρέχουν μετά την παρέλευση διμήνου από τη δημοσίευση του ν. 4336/2015, ήτοι την 15.10.2015 και εξετάζονται όπως έχουν διαμορφωθεί την ανωτέρω ημερομηνία.

"Η ανάγκη για Συνταγματικό Δικαστήριο" [του Στυλιανού-Ιωάννη Γ. Κουτνατζή, λέκτορα Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχ. του ΔΠΘ, δικηγόρου]

Το καλοκαίρι του 2015 ήταν πυκνό σε συνταγματικές εξελίξεις. Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ελληνική συνταγματική ιστορία τέθηκε μια σειρά από ερωτήματα ερμηνείας και εφαρμογής του Συντάγματος, με καθοριστική σημασία για τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις.

Από τη μια πλευρά, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου συζητήθηκε τόσο ως προς τη συνταγματική δυνατότητα δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα που έχει έντονες δημοσιονομικές διαστάσεις, όσο και ως προς το τεθέν ερώτημα, τον χρόνο και τις συνθήκες διενέργειάς του, ενόψει της συνταγματικής επιταγής ελεύθερης και ανόθευτης εκδήλωσης της λαϊκής θέλησης. Μπορεί επίσης να αμφισβητηθεί κατά πόσον έγινε σεβαστός στη συνέχεια ο δεσμευτικός χαρακτήρας του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ως υπόδειξης της λαϊκής βούλησης.

Από την άλλη πλευρά, η υποβολή παραίτησης του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση του πρωθυπουργού οδήγησε σε άλλες συνταγματικές αμφισβητήσεις: Μπορούσε να παρακαμφθεί η διαδικασία των διερευνητικών εντολών και να ακολουθήσει απευθείας η διαβούλευση υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Σε ποιον πολιτικό αρχηγό έπρεπε να αναθέσει την τρίτη εντολή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εφόσον είχε μόλις συγκροτηθεί νέα κοινοβουλευτική ομάδα, η οποία ήταν τρίτη σε κοινοβουλευτική δύναμη, δεν είχε όμως ακόμη ολοκληρώσει τις διαδικασίες ίδρυσης πολιτικού κόμματος και δεν συμμετείχε ως ξεχωριστό κόμμα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές; Είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την υποχρέωση να συγκαλέσει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, προκειμένου να διερευνηθεί τόσο η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης που να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής, όσο και οικουμενικής εκλογικής κυβέρνησης, εφόσον τέσσερις πολιτικοί αρχηγοί αρνούνταν να προσέλθουν σε μια τέτοια σύσκεψη; Τέλος, η κάλυψη μόνο της θέσης της προέδρου του Αρείου Πάγου, μετά την αποχώρηση λόγω ορίου ηλικίας των προέδρων και των τριών ανωτάτων δικαστηρίων, οδήγησε σε συζητήσεις ως προς τη δυνατότητα ή μη του Προέδρου της Δημοκρατίας να επιλέξει ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον αρχαιότερο αντιπρόεδρο ενός από τα δύο άλλα ανώτατα δικαστήρια.

"Η Ανάλυση του DNA στην Ποινική Δίκη: Αξιοπιστία και Γενικό Νομοθετικό Πλαίσιο" [της Ελένης Χαλατζιούκα, Δικηγόρου, ΜΔΕ Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, φοιτ. ΜΔΕ Ποινικού Δικαίου & Εγκληματολογίας]

1) Αξιοπιστία του τεστ DNA

Η γενικότερη αντίληψη που επικρατεί στους κλάδους της δικαιοσύνης (δικαστικό και Εισαγγελικό Σώμα, δικηγόροι, Αστυνομία κλπ) είναι ότι η τεχνολογία που περιβάλλει την ανάλυση του DNA είναι πολύ πιο αξιόπιστη από την χρήση άλλων μεθόδων, όπως πχ την λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων, και για τον λόγο αυτό θεωρείται ότι αποτελεί ένα από τα πιο αξιόπιστα αποδεικτικά όπλα στην ποινική δίωξη των εγκλημάτων. Η αντιμετώπισή του όμως από την Ιατροδικαστική επιστήμη δεν είναι παρόμοια και έχει οδηγήσει σε διαφόρων ειδών διαμάχες, ειδικά μεταξύ των ανεξάρτητων επιστημόνων και εκείνων των οποίων οι έρευνες χρηματοδοτούνται και υποστηρίζονται από τις εταιρίες που εφαρμόζουν την ανάλυση του DNA και προωθούν την χρήση του για την εξακρίβωση του δράστη ενός εγκλήματος. Στα πλαίσια της Νομικής Επιστήμης καλούμαστε όλοι οι εφαρμοστές του δικαίου να αντιμετωπίσουμε τέτοιου είδους γενετικές εξετάσεις, είτε στα πλαίσια μιας ποινικής διαδικασίας, στην οποία η εξέταση διενεργείται κατά κύριο λόγο αυτεπάγγελτα, είτε στα πλαίσια επίλυσης αστικών διαφορών, και κυρίως σε οικογενειακές διαμάχες για την αναγνώριση πατρότητας τέκνου. Προκειμένου να μπορέσουμε ως νομικοί να αξιοποιήσουμε τα αποτελέσματα μιας εξέτασης DNA, είναι απαραίτητο να εξακριβώσουμε κατ΄ αρχήν τον βαθμό αξιοπιστίας του, που σημαίνει αφενός ότι πρέπει να έχουμε μία ελάχιστη γνώση για τις γενετικές πληροφορίες του ανθρώπου γενικότερα και αφετέρου πώς αυτές συγκεντρώνονται, κωδικοποιούνται, φιλτράρονται και ελέγχονται εν τέλει στα πλαίσια της ιατροδικαστικής επιστήμης.

Το DNA μας αποτελείται από 23 ζευγάρια αλυσίδων (χρωμοσώματα) που είναι κατασκευασμένες από 4 είδη μικροσκοπικών κρίκων (γονίδια), που έχουν το ίδιο περίπου μέγεθος και ενώνονται μεταξύ τους σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Ο συνολικός αριθμός τους στο DNA μας ανέρχεται περίπου σε 6.240.000.000 (περίπου 6 δις!!) Το 4% του DNA μας (δηλαδή περίπου 30.000 κρίκοι) είναι υπεύθυνοι για την εξωτερική και εσωτερική δομή μας, επειδή δε δεν διαφέρουν πολύ μεταξύ των ανθρώπων, αυτό το τμήμα του DNA δεν χρησιμοποιείται για ανάλυση σε ένα κοινό test εξέτασης DNA. Το υπόλοιπο 96% του DNA μας, αγνώστου μέχρι σήμερα λειτουργίας, περιέχει πληθώρα από διάσπαρτα μικροσκοπικά τμήματα, με κυμαινόμενο μήκος περί τους 20-100 κρίκους. Τα τμήματα αυτά αποτελούνται από επαναλαμβανόμενο συνδυασμό κρίκων, που δεν είναι ο ίδιος σε κάθε άνθρωπο, δηλαδή ενδέχεται να διαφέρει τόσο στον αριθμό των επαναλήψεων, όσο και στο μήκος αυτών. Αυτό που κάνει μοναδικό τον καθένα από εμάς είναι το συνολικό DNA μας και όχι μερικά τμήματα αυτού, τα οποία μπορεί να επαναλαμβάνονται σε πολλές άλλες ομάδες ατόμων (με εξαίρεση τα μονοζυγωτικά δίδυμα αδέλφια, που μοιράζονται κοινό DNA).

Σήμερα, ο εργαστηριακός έλεγχος επεκτείνεται στην ανάλυση 16 τμημάτων του DNA (τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σε ιδιωτικά εργαστήρια ελέγχου DNA^[1]), ενώ μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα ο έλεγχος αφορούσε μόνο 5 τμήματα^[2], την ίδια στιγμή που πχ στην Αγγλία ή στην Αμερική γινόταν έλεγχος 13 τμημάτων. Η αντιστοίχιση του ελεγχόμενου - εξεταζόμενου τμήματος σε σχέση με το συνολικό είναι 1/10.000! Αυτό έχει ως αναγκαίο συμπέρασμα ότι η ανάλυση του γενετικού υλικού, από την οποία προκύπτει τελικώς το γενετικό αποτύπωμα, γίνεται σε ένα μη αντιπροσωπευτικό κλάσμα του DNA μας, το οποίο σε μία συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα, με κοινή πχ καταγωγή, είναι πολύ πιθανό να είναι κοινή!!! Επιπλέον, παρότι η ταυτοποίηση του DNA προϋποθέτει τον έλεγχο τριών κριτήριων, ήτοι: α) έλεγχο στο είδος των κρίκων που περιέχουν τα τμήματα, β) την σειρά που ενώνονται μεταξύ τους και γ) τον συνολικό αριθμό των κρίκων σε κάθε τμήμα (που προσδιορίζει το μήκος του κάθε τμήματος), εντούτοις ο εργαστηριακός έλεγχος χρησιμοποιεί μόνο το ένα από αυτά, και δη μόνο το μήκος του τμήματος. Τέλος, είναι απαραίτητο να αναφερθεί ότι το τελικό αποτέλεσμα του test DNA (ταυτοποίηση ή μη) βασίζεται σε προϋπάρχουσες μετρήσεις της συχνότητας κατανομής των ποικιλομορφιών καθενός από αυτά τα τμήματα (μόνο το μήκος τους και όχι τα λοιπά κριτήρια) σε έναν συγκεκριμένο πληθυσμό, πχ της Ελλάδας, ώστε το αποτέλεσμα να καταδεικνύει πόσα άτομα από τον γενικότερο πληθυσμό είναι δυνατόν να έχουν αυτό το ίδιο γενετικό αποτύπωμα^[3].

Η βάση, όμως, αυτή των δεδομένων που διατηρείται για τις ανάγκες αυτής της ταυτοποίησης είναι μη αντιπροσωπευτική, τόσο σε απόλυτο αριθμό^[4] όσο και σε συσχετισμό με τους επιμέρους πληθυσμούς που εμπλουτίζουν κατά καιρούς την βάση δεδομένων (πχ Μακεδόνες, Πελλοπονήσιοι, Ρομά, Νησιώτες, Τούρκικης καταγωγής, Αλβανικής καταγωγής κλπ). Κανένα στατιστικό στοιχείο δεν διατηρείται σήμερα για το τι είδους πληθυσμοί είναι αυτοί που δημιουργούν τα συγκριτικά στοιχεία στις βάσεις δεδομένων, αν και πολύ εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, λόγω των ειδικών ποινικών ρυθμίσεων για τις οποίες θα γίνει λόγος παρακάτω, ότι οι συγκριτικές βάσεις εμπλουτίζονται από εκείνες τις κατηγορίες του πληθυσμού που φαίνεται να εγκληματούν συχνότερα.

Λαμβάνοντας υπ΄ όψιν όλα τα ανωτέρω στοιχεία, φαίνεται ότι απόλυτη ταυτοποίηση μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει βάση δεδομένων για όλα τα άτομα του πληθυσμού μιας περιοχής. Για να θεωρηθεί έγκυρο ένα “θετικό” τεστ DNA, θα έπρεπε η ανάλυση να βασίζεται σε συγκριτικά στοιχεία από τα γενετικά αποτυπώματα όλων των κατοίκων μιας περιοχής, τα οποία μάλιστα να έχουν προσδιοριστεί όχι με βάση τμήματα μόνο του DNA αλλά με βάση το σύνολο αυτού. Σε όλους τους παραπάνω παράγοντες αναξιοπιστίας του τελικού “αποτελέσματος”, θα πρέπει να προσθέσουμε και το ενδεχόμενο κακής συλλογής του δείγματος από τον τόπο του εγκλήματος, κακής συντήρησης ή κακής επεξεργασίας του. Σε γενικές γραμμές, αυτό που μπορεί με ευκολία να ειπωθεί για την ανάλυση DNA είναι ότι μπορεί με μεγάλη βεβαιότητα να υποστηρίξει μόνο αρνητική ταύτιση (πότε δηλαδή ο ύποπτος δεν είναι ο δράστης) και όχι θετική, δηλαδή όταν τα γενετικά αποτυπώματα δύο δειγμάτων ταιριάζουν απόλυτα, τότε είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο να προέρχεται το αγνώστου προελεύσεως δείγμα από τον συγκεκριμένο ύποπτο^[5].

Με εξαιρετικά παραστατικό τρόπο ο νομπελίστας γενετιστής Mullis παρομοιάζει το εξεταζόμενο δείγμα DNA με τους δύο πρώτους αριθμούς μίας πιστωτικής κάρτας^[6]: μπορείς με ευκολία να πεις ότι η κάρτα δεν ανήκει σε κάποιον αν τα δύο αυτά νούμερα δεν συμπίπτουν, δεν μπορείς όμως να πεις με καμία σιγουριά ότι είναι του ανήκουν αν μόνο 2 από τα 16 νούμερα αυτής τυγχάνει να συμπίπτουν! Έτσι, πρέπει να γίνεται αντιληπτό από τα όργανα της δικαιοσύνης ότι η ταύτιση του DNA δεν είναι απόδειξη ενοχής, και κυρίως ότι δεν είναι ένα αδιαμφισβήτητο αποδεικτικό μέσο, το οποίο υπερτερεί από τα υπόλοιπα αποδεικτικά μέσα. Μία ενδεχόμενη ταυτοποίηση το μόνο που μπορεί να αποδείξει με σιγουριά είναι είτε την απλή παρουσία του υπόπτου στον τόπο του εγκλήματος, χωρίς να σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι και ο δράστης αυτού, είτε στην εναπόθεση του γενετικού υλικού στον χώρο του εγκλήματος από τρίτο άτομο. Χαρακτηριστικά, ο Πολλάτος^[7] παρατηρεί ότι "Με την προϋπόθεση ότι είχαν ληφθεί όλες οι απαραίτητες προφυλάξεις ώστε να διασφαλιστεί η απουσία εργαστηριακού λάθους, η απλή σύγκριση του αποτυπώματος του υπόπτου με αυτό του βιολογικού δείγματος (εννοεί από τον τόπο του εγκλήματος) είναι αρκετή για να διευκρινιστεί ότι ο φερόμενος ως δράστης του αδικήματος είναι αθώος όσον αφορά τουλάχιστον στο ανευρεθέν πειστήριο. Όταν όμως το αποτύπωμα χρησιμοποιείται για τη θετική αναγνώριση της ταυτότητας του δράστη, η εκτίμηση και η αξιολόγηση του αποτυπώματος είναι περισσότερο πολύπλοκη. Έχοντας από τη μελέτη των αποτυπωμάτων DNA πειστηρίου – υπόπτου καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα δύο αποτυπώματα ταιριάζουν και δεν ταυτίζονται, θα πρέπει να υπολογιστεί η συχνότητα εμφάνισης του συγκεκριμένου γονοτύπου στο σύνολο του πληθυσμού. Όσο πιο σπάνιος είναι ο γονότυπος αυτός, τόσο ευκολότερη γίνεται η ταυτοποίηση και επιβεβαίωση της ενοχής του κατηγορουμένου. Σύμφωνα με την διεθνή ειδησεογραφία, έχουν αναφερθεί περιστατικά καταδίκης αθώων λόγω λανθασμένης ερμηνείας μιας DNA ανάλυσης..."

ΑΠ.Ολ 1/2015 : "Παραπομπή σε πλήρη Ολομέλεια - Θέμα εξαιρετικής σημασίας - Αρχή της αναλογικότητας - Αδικοπραξία - Χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης"

Διάσταση στη νομολογία ως προς τη δυνατότητα ή όχι να ελεγχθεί αναιρετικά το μέτρο της επιδικαζόμενης χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης. Ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος, προκειμένου να κριθεί εάν η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας ως προς το ποσό της επιδικαζόμενης λόγω ηθικής βλάβης χρηματικής ικανοποίησης κατά το άρθρο 932 ΑΚ αποτελεί κρίση περί τα πράγματα που δεν ελέγχεται αναιρετικά, ούτε μέσω της αρχής της αναλογικότητας ή εάν αντίθετα η έννοια της εύλογης χρηματικής ικανοποίησης κατά το παραπάνω άρθρο συνιστά αόριστη νομική έννοια, κατά την εξειδίκευση της οποίας ως προς το ποσό της επιδικαζόμενης χρηματικής ικανοποίησης υπόκειται, με έμμεση εφαρμογή και της αρχής της αναλογικότητας, σε αναιρετικό έλεγχο για υπέρβαση των ακραίων ορίων της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου της ουσίας (Αντίθετη μειοψηφία). Παραπομπή στην πλήρη Ολομέλεια του ΑΠ.

Αριθμός 1/2015

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

ΣΕ ΤΑΚΤΙΚΗ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές της Β' Σύνθεσης: Αθανάσιο Κουτρομάνο, Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, Ανδρέα Δουλγεράκη, Νικόλαο Πάσσο, Δημητρούλα Υφαντή, Αικατερίνη Βασιλακοπούλου - Κατσαβριά, Ιωάννη Γιαννακόπουλο, Χρυσόστομο Ευαγγέλου, Κωνσταντίνο Τσόλα, Δημήτριο Κόμη, Γεράσιμο Φουρλάνο, Αργύριο Σταυράκη, Εμμανουήλ Κλαδογένη, Μιχαήλ Αυγουλέα - Εισηγητή, Παναγιώτη Χατζηπαναγιώτη, Ιωσήφ Τσαλαγανίδη, Αγγελική Αλειφεροπούλου, Γεώργιο Κοντό, Βασίλειο Πέππα, Γεώργιο Λέκκα, Αθανάσιο Καγκάνη, Μαρία Χυτήρογλου, Ειρήνη Καλού, Δημήτριο Χονδρογιάννη, Χαράλαμπο Μαχαίρα, Αλτάνα Κοκκοβού, Δημήτριο Γεώργα και Ιωάννη Μαγγίνα, Αρεοπαγίτες (κωλυομένων των λοιπών Δικαστών της σύνθεσης).

Συνεδρίασε δημόσια στο Μέγαρό του, στις 18 Σεπτεμβρίου 2014, με την παρουσία της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ευτέρπης Κουτζαμάνη και της Γραμματέως Aγγελικής Ανυφαντή για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:

(...) Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 17-11-2005 αγωγή των καλουσών - αναιρεσιβλήτων και του Γ. Λ., ο οποίος δεν είναι διάδικος στην δίκη αυτή, που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 6377/2007 του ίδιου Δικαστηρίου και 1090/2010 του Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζήτησε η αναιρεσείουσα με την από 28-6-2010 αίτησή της και τους από 5-10-2012 πρόσθετους λόγους.

Στη συνέχεια εκδόθηκε η 1942/2013 απόφαση του Α2' Πολιτικού Τμήματος, η οποία παρέπεμψε στην Τακτική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου τον τέταρτο λόγο του από 5-10-2012 δικογράφου των προσθέτων λόγων αναιρέσεως της 1090/2010 τελεσίδικης αποφάσεως του Εφετείου Αθηνών, αναφορικά με το ζήτημα, κατά πόσον προσβάλλεται νομίμως με αναίρεση, για υπέρβαση των ακραίων ορίων της διακριτικής ευχέρειας, ήτοι για παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, απόφαση ουσιαστικού δικαστηρίου, με την οποία επιδικάστηκε χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης εξ αδικοπραξίας, και ειδικότερα ως προς το ύψος του ποσού που επιδικάστηκε. Mετά την πιο πάνω απόφαση και την από 28 Ιανουαρίου 2014 κλήση των καλουσών - αναιρεσιβλήτων η προκείμενη υπόθεση φέρεται στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου τούτου. Κατά τη συζήτηση της υποθέσεως αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο πληρεξούσιος των ανωτέρω αναιρεσιβλήτων και ο προσθέτως παρεμβαίνων αφού έλαβαν, κατά σειρά, τον λόγο από τον Πρόεδρο, ανέπτυξαν προφορικά τους σχετικούς ισχυρισμούς τους, οι οποίοι αναφέρονται και στις προτάσεις του προσθέτως παρεμβαίνοντος και ζήτησαν την απόρριψη της αίτησης αναίρεσης και των προσθέτων λόγων, καθώς και την καταδίκη του αντιδίκου μέρους τους στα δικαστικά τους έξοδα.

Η Εισαγγελέας ακολούθως, αφού έλαβε τον λόγο από τον Πρόεδρο, πρότεινε ο παραπεμφθείς στην Τακτική Ολομέλεια λόγος αναίρεσης να κριθεί νομικά βάσιμος και να εξετασθεί περαιτέρω, με βάση τα προκύπτοντα από την προσβαλλόμενη απόφαση πραγματικά περιστατικά και ειδικότερα, αν αυτά τελούν σε σχέση ανεκτής αναλογίας με την έννομη συνέπεια, που απαγγέλθηκε με την απόφαση του Εφετείου. Κατόπιν αυτών ο Πρόεδρος έδωσε εκ νέου το λόγο στον πιο πάνω πληρεξούσιο και τον προσθέτως παρεμβαίνοντα, οι οποίοι αναφέρθηκαν σε όσα προηγουμένως είχαν αναπτύξει.

Kατά την 26η Φεβρουαρίου 2015, ημέρα που συγκροτήθηκε το δικαστήριο τούτο προκειμένου να διασκεφθεί την ανωτέρω υπόθεση ήταν απόντες οι Αρεοπαγίτες Νικόλαος Πάσσος, Δημητρούλα Υφαντή, Γεράσιμος Φουρλάνος, Αθανάσιος Καγκάνης και Μαρία Χυτήρογλου, οι οποίοι δήλωσαν κώλυμα αρμοδίως. Παρά ταύτα, παρισταμένων, πλην αυτών, των δεκαπέντε (15) μελών εκ των συμμετασχόντων στη συζήτηση την υπόθεσης, κατ' άρθρο 23 παρ.2 του ν. 1756/1988, όπως ισχύει μετά την τροποποίησή του με το άρθρο 44 του ν. 3659/2008, το δικαστήριο είχε την εκ του νόμου απαρτία για να διασκεφθεί.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ