«Νέοι κανόνες για τις συσκευασίες και τα απορρίμματά τους» [της ΝΕΛΛΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ, Νομικού για το περιβάλλον - Πρ. Στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής]

 

Η διαχείριση των αποβλήτων είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της περιβαλλοντικής πολιτικής και του νομοθετικού έργου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Έχουν παρέλθει πενήντα χρόνια από την υιοθέτηση της πρώτης Οδηγίας για τα απόβλητα το 1975[1] και η νομοθεσία έχει διευρυνθεί με ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που συνδέονται με ειδικές κατηγορίες αποβλήτων. Ο πρόσφατος Ενωσιακός Νόμος αφορά τις συσκευασίες και τα απορρίμματα τους[2] και θεσπίζει ένα σύνολο διατάξεων για όλο τον κύκλο ζωής των συσκευασιών, τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές. Οι κανόνες στοχεύουν στην μείωση των αποβλήτων συσκευασίας, μεταξύ άλλων μέσω περισσότερων συστημάτων επαναχρησιμοποίησης και επαναπλήρωσης, στην ανακύκλωση όλων των συσκευασιών στην αγορά της ΕΕ με οικονομικά βιώσιμο τρόπο έως το 2030, και στην ασφαλή αύξηση της χρήσης ανακυκλωμένων πλαστικών στις συσκευασίες.

Ο Κανονισμός αποτελεί το θεμέλιο της νέας βιομηχανικής Στρατηγικής της ΕΕ[3] και είναι βασικός άξονας της Στρατηγικής για την Κυκλική Οικονομία[4] που στοχεύει στην επίτευξή της πράσινης μετάβασης. Εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας και της δέσμης μέτρων Fit for 55.[5].

Ο Κανονισμός είναι σε ισχύ από τις 11 Φεβρουαρίου του 2025[6] εξ ου και υπάρχουν ήδη συγκεκριμένες προθεσμίες ανακύκλωσης μέχρι το τέλος 2025, ενώ οι περισσότερες διατάξεις του θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από τις 12 Αυγούστου του 2026. Τα κράτη μέλη οφείλουν να κοινοποιήσουν στη Επιτροπή τις κυρώσεις για τις περιπτώσεις παραβίασης του κανονισμού περιλαμβανομένων και των διοικητικών προστίμων, καθώς και όλα τα αναγκαία μέτρa που διασφαλίζουν την εφαρμογή τους.

 

I.       Εισαγωγή

Η Ευρωπαϊκή Ένωση προχώρησε σε μια σημαντική αναμόρφωση της νομοθεσίας για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας με τον Κανονισμό (ΕΕ) 2025/40, ο οποίος αντικαθιστά την Οδηγία 94/62/ΕΚ[7] και εισάγει αυστηρότερους κανόνες για τη μείωση της ρύπανσης, την προστασία της ανθρώπινης υγείας και την προώθηση μιας κυκλικής οικονομίας.

Ο Κανονισμός για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας[8], είναι προϊόν δεκαετιών ανησυχίας για την υπερκατανάλωση, την πλαστική ρύπανση, και την ανάγκη μιας οικονομίας που δεν βασίζεται στο «παίρνω–παράγω–πετάω», αλλά στο «σχεδιάζω–χρησιμοποιώ–ανακυκλώνω». Θέτει μετρήσιμους στόχους συλλογής και ανακύκλωσης απορριμμάτων συσκευασίας, με έμφαση στην αρχή της Διευρυμένης Ευθύνης του Παραγωγού[9], ενώ καθορίζει περιορισμούς στην χρήση επικίνδυνων ουσιών και εισάγει απαγορεύσεις σε συγκεκριμένα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης.

Είναι ένα από τα νομοθετικά κείμενα για τα οποία ασκήθηκαν οι περισσότερες πιέσεις από όλους τους ενδιαφερομένους φορείς και η έγκριση του αντιμετώπισε μια σειρά από διαπραγματευτικές δυσκολίες στο Συμβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κυρίως,  ασκήθηκε πίεση για εξαιρέσεις από μεγάλες χώρες παραγωγής πλαστικών (όπως η Γερμανία), και από βιομηχανίες fast food & logistics κυρίως κατά του περιορισμού συσκευασιών. Υπήρξαν επιφυλάξεις για τον ορισμό της “επαναχρησιμοποίησης”, όπου κάποιες χώρες πίεσαν να περιλαμβάνεται και η ενεργειακή ανάκτηση, καθώς και από μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που θεωρούν ότι το κόστος συμμόρφωσης είναι δυσανάλογο. Ενδεικτικά, μόνο από τα μέλη της Επιτροπής Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας Τροφίμων (ENVI) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υποβλήθηκαν 2.741 τροπολογίες.

Ωστόσο, οι συνομοθέτες κατέληξαν ότι η επιλογή Κανονισμού αντί Οδηγίας ήταν επιβεβλημένη για μια ενιαία εφαρμογή σε ολόκληρη την Εσωτερική Αγορά, με σαφείς κοινές προδιαγραφές για τους οικονομικούς φορείς και την ασφάλεια και την ενημέρωση των καταναλωτών.

Ο νέος Κανονισμός είναι στο επίκεντρο των άμεσων γεωπολιτικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ενσωματώνει τις νέες πολιτικές προτεραιότητες για μια βιώσιμη πράσινη μετάβαση σε ένα ανταγωνιστικό παγκόσμιο περιβάλλον. Σημαντικοί παράγοντες καθορίζουν την αναγκαιότητα μιας ολιστικής προσέγγισης:

Η ανάγκη ανταγωνιστικότητας της ΕΕ. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις φέρουν μεγαλύτερο κανονιστικό και οικονομικό βάρος λόγω των περιβαλλοντικών απαιτήσεων ενώ αντιθέτως, επιχειρήσεις σε Ασία, Νότια Αμερική ή Αφρική συχνά λειτουργούν με λιγότερους περιορισμούς, με αποτέλεσμα χαμηλότερο κόστος παραγωγής, άρα και πιο ανταγωνιστικές τιμές, ενώ η Κίνα επενδύει μαζικά σε υποδομές ανακύκλωσης[10], αλλά με έμφαση στον έλεγχο και την οικονομική απόδοση, όχι απαραίτητα στο περιβαλλοντικό πρότυπο που είναι ο στόχος της ΕΕ.

Η δημιουργία βιώσιμων και ανθεκτικών αλυσίδων αξίας εντός της Εσωτερικής Αγοράς.  Σύμφωνα με το Σχέδιο Δράσης για την Κυκλική Οικονομία του 2020, η ΕΕ εντείνει τη δράση της για τη μετάβαση από τη γραμμική στην κυκλική οικονομία, εστιάζοντας στον οικολογικό σχεδιασμό, στην ανακύκλωση και την επαναχρησιμοποίηση, προκειμένου τα προϊόντα να καταστούν όσο το δυνατόν πιο αποδοτικά ως προς τους πόρους και την ενέργεια.

Η επίτευξή της κλιματικής ουδετερότητας μέχρι το 2050. Το πλαστικό είναι το υλικό συσκευασίας με την υψηλότερη ένταση άνθρακα[11] και, όσον αφορά τη χρήση ορυκτών καυσίμων, η ανακύκλωση των πλαστικών απορριμμάτων είναι περίπου πέντε φορές καλύτερη από την αποτέφρωση με ανάκτηση ενέργειας.

Η διαμόρφωση του νέου προϋπολογισμού της ΕΕ μετά το 2027. Στη παρούσα περίοδο 2021-2027 καθιερώθηκε συνεισφορά με βάση τα μη ανακυκλωμένα απορρίμματα πλαστικών συσκευασιών ως νέα πηγή εσόδων για τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Το μέτρο αυτό αποσκοπεί στην κινητοποίηση των χωρών για μείωση της κατανάλωσης πλαστικών προϊόντων μίας χρήσης, προώθηση της ανακύκλωσης και τόνωση της κυκλικής οικονομίας[12].

 

II.     Βασικά σημεία της νέας νομοθεσίας, μετρήσιμοι στόχοι και εφαρμογή 

Οι στόχοι του νέου αυτού νομοθετικού πλαισίου είναι πολλαπλοί: μείωση των απορριμμάτων συσκευασιών, προώθηση επαναχρησιμοποιήσιμων ή εύκολα ανακυκλώσιμων λύσεων,  επισήμανση των συσκευασιών με εύληπτο τρόπο ώστε να πληροφορούνται οι καταναλωτές σχετικά με την ανακυκλωσιμότητα των συσκευασιών, καθώς και πού πρέπει να απορρίπτονται τα απορρίμματα συσκευασίας για να διευκολύνεται η ανακύκλωση.

Ο Κανονισμός αφορά:

α) Oλες τις συσκευασίες που διατίθενται στην αγορά της Ένωσης ανεξάρτητα από το υλικό που χρησιμοποιείται, και όλα τα απορρίμματα συσκευασίας, είτε οι συσκευασίες αυτές χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία, σε άλλον τομέα μεταποίησης, στο εμπόριο λιανικής ή στον τομέα διανομής, σε γραφεία, σε υπηρεσίες ή σε νοικοκυριά είτε τα απορρίμματα συσκευασίας προκύπτουν από αυτά.

β) Ολόκληρο τον κύκλο ζωής των συσκευασιών όσον αφορά την περιβαλλοντική βιωσιμότητα και την επισήμανση.

γ) Τη φύση και το ρόλο των οικονομικών φορέων, όπως οι κατασκευαστές, οι εισαγωγείς, οι διανομείς και οι πλατφόρμες ηλεκτρονικού εμπορίου.

δ) Τη Διευρυμένη Ευθύνη του Παραγωγού (ΔΕΠ) όσον αφορά τις συσκευασίες και τα απόβλητα συσκευασίας. Οι παραγωγοί δηλαδή υποχρεούνται να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη για τη συλλογή και ανακύκλωση των αποβλήτων συσκευασίας, συμβάλλοντας στην αποτελεσματική λειτουργία της εσωτερικής αγοράς και στην προστασία του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης υγείας.

ε) Τη μετάβαση προς μια κυκλική οικονομία και την επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας έως το 2050, επηρεάζοντας όλες τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν ή διακινούν συσκευασίες εντός της ΕΕ.

ζ) Περιορισμό επικίνδυνων ουσιών: Θεσπίζονται αυστηροί περιορισμοί για την παρουσία βαρέων μετάλλων, όπως μόλυβδος, κάδμιο, υδράργυρος και εξασθενές χρώμιο, στις συσκευασίες. Επίσης, απαγορεύεται η χρήση υπερφθοριωμένων ενώσεων (PFAS) και δισφαινόλης Α (BPA) σε συσκευασίες τροφίμων.

η) Υποχρεωτική επισήμανση: Οι συσκευασίες πρέπει να φέρουν σαφείς ενδείξεις σχετικά με την ανακυκλωσιμότητά τους και οδηγίες για τη σωστή απόρριψή τους, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας χρήσης ‘QR codes’ για παροχή επιπλέον πληροφοριών.

θ) Επαναχρησιμοποίηση και επαναπλήρωση: Για να μειωθεί η ποσότητα της συσκευασίας που χρησιμοποιείται στην αγορά, η επαναχρησιμοποίηση των συσκευασιών αποτελεί βασική πτυχή της νομοθεσίας.

 

ΙΙΙ.      H κατάσταση στα κράτη μέλη για την επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση των αποβλήτων 

Σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής[13], μεταξύ του 2013 και του 2020 η ποσότητα των παραγόμενων απορριμμάτων συσκευασίας αυξήθηκε κατά 15 % σε ολόκληρη την ΕΕ, φθάνοντας σχεδόν τα 80 εκατομμύρια τόνους. Περίπου το 64 % των απορριμμάτων συσκευασίας ανακυκλώνεται πλέον, αν και αυτό ποικίλλει ανάλογα με το υλικό. Περισσότερο από το 75 % του χαρτιού, του χαρτονιού και των μεταλλικών συσκευασιών ανακυκλώνεται, σε σύγκριση με λιγότερο από το 40 % των πλαστικών —γεγονός που αποτελεί πρόβλημα στις περισσότερες χώρες της ΕΕ.

Πριν δυο χρόνια, 10 κράτη μέλη κινδυνεύαν να μην επιτύχουν τόσο τον στόχο για τα αστικά

απόβλητα όσο και τον στόχο για το σύνολο των απορριμμάτων συσκευασίας για το

2025. Αυτά είναι είναι η Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρος, Ελλάδα, Ουγγαρία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Ρουμανία και Σλοβακία. Ειδικά τα στοιχεία για την  Ελλάδα[14]  επισημαίνουν ότι εξακολουθεί να βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις χωματερές, με αποτέλεσμα τη συστηματική μη επίτευξη των στόχων ανακύκλωσης της ΕΕ. Το 2021, το ποσοστό ανακύκλωσης της χώρας ανήλθε στο 17,5% (μέσος όρος ΕΕ: ​​48%), ενώ οι χωματερές αντιπροσώπευαν ένα σημαντικό 65%.

 

Αρκετά κράτη μέλη θεωρείται ότι κινδυνεύουν να μην επιτύχουν έναν ή περισσότερους στόχους για συγκεκριμένα υλικά, με το πλαστικό να είναι το πιο κρίσιμο υλικό:

Πλαστικό: Αυστρία, Βουλγαρία, Γαλλία, Δανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Κροατία, Κύπρος, Λετονία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία και Φινλανδία

Γυαλί: Βουλγαρία, Ελλάδα, Κροατία, Κύπρος, Λιθουανία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Πορτογαλία και Ρουμανία

Αλουμίνιο: Ελλάδα, Ισπανία, Κροατία, Κύπρος, Μάλτα, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία και Τσεχία

Σιδηρούχα μέταλλα: Δανία, Κροατία, Μάλτα, Πορτογαλία και Ρουμανία

Χαρτί και χαρτόνι: Ισπανία, Κροατία, Μάλτα και Σλοβακία

Ξύλο: Κροατία και Μάλτα

 

ΙV. Προθεσμίες που θέτει ο Κανονισμός[15]

Κατηγορία	Στόχος / Απαίτηση	Προθεσμία
Μείωση απορριμμάτων	Μείωση βάρους/όγκου συσκευασιών στο ελάχιστο απαιτούμενο για λειτουργικότητα	Έως 01/01/2030
	Μείωση απορριμμάτων συσκευασίας κατά 5%	Έως 2030
	κατά 10%	Έως 2035
	κατά 15%	Έως 2040
	Μείωση κατανάλωσης λεπτών πλαστικών σακουλών μεταφοράς (≤40/άτομο)	Έως 31/12/2025 και ετησίως μετά
Ανακύκλωση	Ανακύκλωση 65% των συνολικών απορριμμάτων συσκευασίας	Έως 31/12/2025
	Ανακύκλωση ανά υλικό (ελάχιστα ποσοστά): Πλαστικό: 50%, Ξύλο: 25%, Σιδηρούχα μέταλλα: 70%, Αλουμίνιο: 50%, Γυαλί: 70% Χαρτί & χαρτόνι: 75%	Έως 31/12/2025
	Αύξηση όλων των παραπάνω ποσοστών κατά ~5%	Έως 31/12/2030
	Όλες οι συσκευασίες τεχνικά ανακυκλώσιμες	Από 01/01/2030
	Αυστηρότερες απαιτήσεις ανακυκλωσιμότητας	Από 2038
Επαναχρησιμοποίηση / Αναπλήρωση	Υποχρεωτική επισήμανση αναπλήρωσης, περιορισμός κενού χώρου, δεσμευτικά ποσοστά	Από 01/01/2030
	Τουλάχιστον 40% των συσκευασιών μεταφοράς/πώλησης να είναι επαναχρησιμοποιήσιμες	Από 01/01/2030
	Στόχος για 70% επαναχρησιμοποίηση συσκευασιών	Από 01/01/2040
Επισήμανση		Από τις 12 Αυγούστου 2028 ή 24 μήνες από την ημερομηνία έναρξης συσκευασία που τίθεται σε κυκλοφορία στην αγορά

 

V. Καταληκτικές παρατηρήσεις

Ο Κανονισμός δρομολογεί έναν νομικά δεσμευτικό μετασχηματισμό της παραγωγής και κατανάλωσης στην ΕΕ. Αν και εκκρεμεί ακόμη η έκδοση συγκεκριμένων κανονιστικών και τεχνικών πράξεων, καθώς και κάποιων διευκρινήσεων[16], η επιλογή της μορφής του Κανονισμού υποδηλώνει την πρόθεση της Ένωσης να διασφαλίσει ενιαία και αδιαπραγμάτευτη συμμόρφωση προς τις περιβαλλοντικές της δεσμεύσεις.

Η μη συμμόρφωση με τις διατάξεις του Κανονισμού  ενδέχεται να έχει σοβαρές συνέπειες για τα κράτη μέλη και τους εμπλεκόμενους οικονομικούς φορείς. Η παράλειψη εφαρμογής δεν συνεπάγεται απλώς καθυστέρηση προσαρμογής, αλλά παραβίαση Ενωσιακού δικαίου. Αυτό ενδέχεται να οδηγήσει σε καταδίκες από το Δικαστήριο της ΕΕ, οικονομικές κυρώσεις και απώλεια πόρων σχετικών με περιβαλλοντικά χρηματοδοτικά εργαλεία. Σε επίπεδο επιχειρήσεων, η μη συμμόρφωση μπορεί να οδηγήσει σε διοικητικά πρόστιμα, ανάκληση προϊόντων, απαγόρευση διάθεσης στην αγορά και ζητήματα εταιρικής φήμης. Η τήρηση του Κανονισμού δεν είναι επομένως απλώς οικολογική υποχρέωση, αλλά νομική και οικονομική αναγκαιότητα.

Κατά συνέπεια, το κρίσιμο ζήτημα για τα κράτη μέλη και κυρίως για την Ελλάδα είναι η συνεπής και πλήρης εφαρμογή του. Δυο θεμελιώδεις  παράγοντες επηρεάζουν προς αυτήν την κατεύθυνση: Πρώτον, η ταχεία και πλήρης συμμόρφωση καθώς ούτε προβλέπεται χρονική περίοδος ενσωμάτωσης λόγω της φύσης του Κανονισμού στο εθνικό δίκαιο ούτε μεταβατική περίοδος για κάποια θέματα. Δεύτερον, η ουσιαστική και συντονισμένη εφαρμογή σε διοικητικό, επιχειρησιακό και κοινωνικό επίπεδο. Η μετάβαση σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο στον τομέα των συσκευασιών και ειδικά των πλαστικών απαιτεί σημαντικές επενδύσεις σε τεχνολογία, υποδομές, εκπαίδευση και νέες δεξιότητες των παραγωγών καθώς και όλων των οικονομικών φορέων αλλά και προσαρμογή της συμπεριφοράς των καταναλωτών όπως και της ενημέρωσής τους. Οι προθεσμίες που θέτει ο Κανονισμός στα κράτη μέλη για την εφαρμογή των διατάξεων απαιτούν άμεση και πολυεπίπεδη προετοιμασία. Το γεγονός ότι ο νέος κανονισμός στηρίζεται σε μια ολιστική και συνεκτική προσέγγιση, ο έγκαιρος και αποτελεσματικός συντονισμός σε επίπεδο κρατικού μηχανισμού είναι καθοριστικής σημασίας.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/PDF/?uri=CELEX:02008L0098-20150731&from=ET.

[2] ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (ΕΕ) 2025/40 ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 19ης Δεκεμβρίου 2024 για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας, την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΕ) 2019/1020 και της οδηγίας (ΕΕ) 2019/904 και την κατάργηση της οδηγίας 94/62/ΕΚ.

[3] https://commission.europa.eu/strategy-and-policy/priorities-2019-2024/european-green-deal/green-deal-industrial-plan_en.

[4] 11.3.2020 COM(2020) 98 final.

[5] https://commission.europa.eu/strategy-and-policy/priorities-2019-2024/european-green-deal/delivering-european-green-deal/fit-55-delivering-proposals_el.

[6] https://nomosphysis.org.gr/23182/neoi-kanones-tithentai-se-isxy-gia-mia-pio-viosimi-kai-antagonistiki-oikonomia-ston-tomea-ton-syskeyasion/.

[7] Οδηγία 94/62/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 20ής Δεκεμβρίου 1994, για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας (ΕΕ L 365 της 31.12.1994, σ. 10–23).

[8] ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (ΕΕ) 2025/40 ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 19ης Δεκεμβρίου 2024 για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας, την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΕ) 2019/1020 και της οδηγίας (ΕΕ) 2019/904 και την κατάργηση της οδηγίας 94/62/ΕΚ.

[9] Η Διευρυμένη Ευθύνη του Παραγωγού (Extended Producer Responsibility – EPR) είναι μια περιβαλλοντική πολιτική που καθιστά τους παραγωγούς υπεύθυνους για τη διαχείριση του κύκλου ζωής των προϊόντων τους, ιδίως μετά το τέλος της χρήσης τους.

[10] https://www.liberal.gr/energeia/i-megali-strofi-tis-kinas-stin-kykliki-oikonomia.

[11] Σημείο 6 στα Εκτιμώντας του Κανονισμού.

[12] https://commission.europa.eu/strategy-and-policy/eu-budget/long-term-eu-budget/2021-2027/revenue/own-resources/plastics-own-.resource_el#:~:text=απορρίμματα%20πλαστικών%20συσκευασιών . Κάθε κράτος μέλος συνεισφέρει 0,8 ευρώ ανά χιλιόγραμμο μη ανακυκλωμένων απορριμμάτων πλαστικών συσκευασιών.

[13] COM(2023) 304 final, 8.6.2023 σχετικά με τον εντοπισμό των κρατών μελών που κινδυνεύουν να μην επιτύχουν τον στόχο προετοιμασίας για επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωσης των αστικών αποβλήτων για το 2025, τον στόχο ανακύκλωσης των απορριμμάτων συσκευασίας.

[14] https://economy-finance.ec.europa.eu/document/download/a1f9c5fd-e785-4284-a727-1ff83e0d52cd_en?filename=SWD_2024_608_1_EN_Greece.pdf

[15] Σύμφωνα με στοιχεία που προκύπτουν από τον  Κανονισμό.

[16] Εκκρεμεί προδικαστικό ερώτημα από τη Γαλλία σχετικά με τις ετικέτες που τοποθετούνται απευθείας επί των οπωροκηπευτικών προϊόντων συσκευασίες κατά την έννοια του άρθρου 3 της οδηγίας 94/62 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας (1), καθώς και του παραρτήματος Ι της εν λόγω οδηγίας; https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/PDF/?uri=OJ:C_202500887.

 

πηγή: https://nomosphysis.org.gr/